wiersz

[MieszkoT]

„Wojna w człowieku”

Wiesz kochanie, kiedyś byłem na wojnie,
Nie pamiętam, ale wiem, byłem tam- ja i moi przyjaciele
WSZYSCY
Walczyliśmy, walczyliśmy wytrwale, choć przegraliśmy.
Wiesz kochanie, pamiętam jak wczoraj ten smak podeszwy wroga na wojnie,
Nie pamiętam kiedy i jak się zaczęła,
Wiesz kochanie, przypominam sobie,
to ja byłem tą wojną i po dziś noszę ją w sobie.
Ja nią po prostu znam jak siebie.
Wiesz kochanie, już wiem czemu tak bardzo chciałem byś walczyła
o to, o co ja walczyłem; o to co miałem
na ubraniu z prawej strony naszyte- orła, wyhaftowanego wolnością.
Zamazane krwią obrazy- ból, rozpacz, tysiące poległych,
Zapach gorącej łuski, która wpadła za kołnierz
przypiekając skórę, tętno aorty trzymanej w nadziei.
Wojna jest jak morfina.
Gdy się skończyła, uśmiech z lustra wychwyciła,
namierzyła, nacisnęła spust… trafiła.
Dlatego dziś, choć żyję,
Nie zwyciężyłem.
Poświęciłem uczucia, marzenia
i Ciebie.
Lecz wierzę.

4.02.2005 r. (black hawk down)

[zelig]

To piękny wiersz Mieszku. Ten okropny film tak Cię zainspirował?

[krzysiek]

Wiersz miły.
Zastanawiałem się czytając o jakiej to wojnie i o jakiej armii. I ten orzeł wyhaftowany na prawej piersi sugerował mi jednak kogo innego :).

Pozdrawiam
Krzysiek