Szczegółowe informacje odnośnie sztandarów kawaleryjskich zawiera publikacja Lesława Kukawskiego Sztandary Kawalerii polskiej XX wieku"wydana w 2009 r. poniżej fragmenty tekstu dot. sztandaru 1 puł, który pierwotnie byl w legionie Pulawskim. Sztandar 1 Pułku Ułanów należał do najstarszych znaków kawalerii II Rzeczypospolitej. Był już w rękach ułanów Legionu Polskiego, zwanego powszechnie Legionem Puławskim, jako proporzec 2 szwadronu wówczas, kiedy pułk jeszcze nie istniał. Wszystkie opracowania dziejów pułku są zgodne, że proporzec został wręczony 2 szwadronowi przez panie - Polki Ziemi Mińskiej, gdy pułk przejeżdżał przez Mińsk Litewski transportem kolejowym. Gorzej już z ustaleniem kiedy to było. Autorzy obszernych dziejów pułku piszą, że działo się to „Podczas przejazdu do Czugujewa...”, a było to w lutym 1917 roku. Natomiast Władysław Pękosław - Borakowski, jeden z pierwszych oficerów oddziału, naoczny świadek i de facto kronikarz tych wydarzeń, datuje wręczenie proporca 2 szwadronu na 10 maja 1916 roku, podczas pierwszego przejazdu pułku przez Mińsk Litewski. Obydwie te publikacje jednakowo opisują wygląd proporca, który od razu miał wyhaftowanego orła. Ponieważ jednak na podstawie datowanych fotografii wiadomo, że dywizjon ułanów (1 i 2 szwadron) „wczesną wiosną 1916 roku miał już proporzec amarantowa-biały, ale bez wyhaftowanych orłów, wielkości podobnej do tego z orłami (co można porównać na fotografiach), wożony na niemieckiej lancy, można nieśmiało postawić hipotezę, że orły zostały dohaftowane już na proporcu wcześniej używanym. Równie dobrze ten pierwotny proporzec gładki, mógł zostać wycofany i zastąpiony tym nowym. Za bardziej wiarygodną datę przyjęcia proporca zdobnego w orły, należy przyjąć tę podaną przez Pękosława - Borakowskiego, na którego informacje wielokrotnie powołuje się Litewski i Dziewanowski, a więc 10 maja 1916 roku. Zachowały się tylko niewyraźne fotografie tego proporca, stąd można tylko domniemywać jakiej był długości i jak głębokie miał wycięcie (jeżeli w ogóle był z wycięciem). Natomiast znana jest (z minimalnym procentem błędu) szerokość proporca, gdyż on to stał się sztandarem pułku. Był to proporzec amarantowo - biały, zeszyty z dwóch pasów sukna jednakowej szerokości. Na górnej amarantowej części był haftowany srebrny orzeł w koronie, jednakowy po obydwu stronach. Różnica pomiędzy stronami polegała wyłącznie na tym, że orzeł i tu i tu miał skierowaną głowę w kierunku drzewca, w tym wypadku metalowej lancy niemieckiej. Szerokość proporca wynosiła zapewne tak jak dziś sztandaru - 66 cm, a długość około (szacunkowo na podstawie fotografii) 150 cm. Podczas postoju w Czugujewie czekano na zgodę rosyjskich władz zwierzchnich na przekształcenie Polskiego Ułańskiego Dywizjonu w pułk. 25 marca 1917 roku podczas przysięgi składanej przez dywizjon, podrotmistrz Tadeusz Żółkiewski ucałowawszy proporzec 2 szwadronu wypowiedział te historyczne słowa „Od tej chwili będzie to nasz sztandar”. (…) Po objęciu pułku pułkownik Bolesław Mościcki zaakceptował wybór proporca 2 szwadronu na sztandar. Jeszcze przez pewien czas nie zmieniono jego wyglądu. W walkach pod Tłumaczem sztandar był przestrzelony dwoma kulami z lotniczego karabinu maszynowego. Zapewne kule przeszły przez te części sztandaru, które potem przy przeróbce zostały obcięte, gdyż na pozostałym płacie ślady przestrzelin nie pozostały. Podczas postoju pułku w Dukorze, już w ramach I Korpusu Polskiego gen. Józefa Dowbór - Muśnickiego, w sierpniu 1917 roku, na rozkaz dowódcy pułku sztandar skrócono, nadając mu kształt kwadratu, obszyto srebrną taśmą z frędzlą, zdjęto z lancy i dorobiono drzewce z metalową głowicą, podobną do głowic sztandarów z czasów Królestwa Kongresowego, wzorowanych na rosyjskich. Przywiązano też pod grotem do drzewca, jak podają historycy pułku „starym obyczajem” oficerski temblak, początkowo rosyjski. Dopiero nieco później, wiosną 1918 r. wymieniono go na polski legionowy. Płat sztandaru o wymiarach 66 x 66 cm, obustronnie jednakowy, składa się z dwóch sukiennych pasów szerokości 33 cm. Górny pas amarantowy, dolny biały. Na obydwu stronach górnego pasa, w odległości 19 cm od strony drzewca i 23 cm od strony zewnętrznej, wyhaftowane srebrną nicią orły o wymiarach 24 x 24 cm, o rozpostartych skrzydłach, ze złotą koroną. Górne pióra skrzydeł w odległości 2,5 cm od górnego brzegu sztandaru, środkowe pióra ogona w odległości 6,5 cm od dolnego brzegu pasa amarantowego. Oba orły mają głowy zwrócone do drzewca - orzeł na prawej stronie płatu w lewo, na lewej w prawo. Płat obramowany jest z trzech stron srebrnym galonem szerokości 2 cm ze srebrną gęstą frędzlą z cienkich nitek długości 4 cm. Galon utkany z rysunkiem wężyka. Od stron drzewca w płat wszyta jest wąska tuleja do nałożenia na pręt metalowy połączony z drzewcem. Górna część tulei zakończona jest dwoma sukiennymi tasiemkami amarantowymi, którymi przywiązuje się płat do drzewca, zabezpieczając przed obsuwaniem się. Kiedy w maju roku 1918 w Bobrujsku demobilizowano wraz z całym I Korpusem i 1 Pułk Ułanów Krechowieckich, płat sztandaru podjął się przewieźć do kraju rtm. Feliks Dziewicki. Drzewce samo ponoć pozostało w Bobrujsku i przepadło, ale potem jednak trafiło do zbiorów Muzeum Wojska w Warszawie. Rtm. Dziewicki w obawie, by sztandar pułku w warunkach okupacji nie został mu odebrany, jako oficerowi polskiemu, przekazał go na przechowanie proboszczowi parafii Dzierzgów w powiecie Włoszczowskim w Kieleckiem, księdzu Tomaszowi Cieplickiemu. Dopiero w maju 1919 roku, sztandar powrócił do pułku, gdy ten powrócił do Wolbromia z frontu. Nowe drzewce, które dotrwało do roku 1939, ofiarowała hrabina Teresa Potocka. Sztandar został uroczyście wręczony pułkowi już w wolnej Polsce i pułk złożył na niego przysięgę. Od tego czasu sztandar stale towarzyszył pułkowi we wszystkich działaniach na froncie. Wożony w futerale, który został w walkach uszkodzony. Pod Komarowem sztandarowy wachmistrz Zygmunt Wiewiórkowski został ranny, koń pod nim zabity, a drzewce sztandaru złamane. Początkowo związano je, a po wojnie połączono srebrną tuleją, na której wyryto ważniejsze bitwy pułku. (…) W kampanii wrześniowej 1939 roku sztandar znów towarzyszył pułkowi. W bitwie pod Zambrowem 11 września sztandar znajdował się przy koniowodnych, w bezpośrednim zagrożeniu przez nieprzyjaciela. Lekarz weterynarii pułku por. Henryk Szklarczyk zerwał płat sztandaru z drzewca, ratując go w ten sposób. Drzewce przepadło pod Zambrowem. (…) Sztandar do końca kampanii był wożony przez oficerów pułku, aż do dnia 6 października, kiedy to Samodzielna Grupa Operacyjna „Polesie” gen. bryg. Franciszka Kleeberga skapitulowała. Wówczas to płat sztandaru wraz z zachowanym Krzyżem Orderu Virtuti Militari został zakopany w skrzyni amunicyjnej w lesie w okolicy Woli Gułowskiej. Wtajemniczeni zapamiętali plan sytuacyjny ukrycia sztandaru. (…) W październiku 1945 roku z 1 Pułku Ułanów Krechowieckich w II Korpusie Polskich Sił Zbrojnych we Włoszech, wyjeżdża do kraju oficer pułku, odznaczony Krzyżem Virtuti Militari za wojnę bolszewicką, prezes Osady Krechowieckiej na Wołyniu, por. Bolesław Podhorski z zadaniem odnalezienia i przywiezienia do pułku sztandaru. Po roku melduje dowódcy Korpusu gen. Andersowi o wykonaniu zadania. Przez wiele lat, aż do śmierci w Warszawie 25 sierpnia 1979 r. nazwisko tego, który wywiózł sztandar z Polski dla macierzystego pułku, było utrzymywane w tajemnicy, aby uchronić jego i rodzinę przed pewnymi konsekwencjami ze strony władz komunistycznych. Bolesław Podhorski był pierwszym Krechowiakiem, który za życia dostąpił zaszczytnego tytułu nadanego mu przez pułk: „Dobrze zasłużył się Pułkowi”. Przywieziony w roku 1946 do Włoch sztandar, mimo zabezpieczeń, po sześciu latach w ziemi, uległ poważnym uszkodzeniom i wymagał renowacji. Lewą stronę płatu pokryto nowym suknem, pozostawiając dobrze zachowanego oryginalnego orła. Natomiast prawą stronę płatu pozostawiono w takim stanie, w jakim sztandar został odnaleziony. Jako drzewce zastosowano wycior z działa czołgowego, na którym poprzednio był umieszczony proporzec dowódcy pułku. Drzewce ma 185 cm. Dorobiono do niego stalowy pręt, na który naciąga się płat sztandaru. U dołu drzewce ma oryginalną mosiężną stopkę wycioru działowego. Plutonowy Bolesław Pasławski wykonał do drzewca grot ze srebra, wzorując się na fotografii przedwojennego. W ażurowym, płaskim grocie, wysokości 22 cm jest umieszczony orzeł. Podstawą grotu jest tuleja nałożona na 4 cm drzewce. (…) Po paru miesiącach razem z innymi sztandarami oddziałów Polskich Sił Zbrojnych poza granicami kraju, historyczny znak 1 Pułku Ułanów Krechowieckich został złożony w Instytucie Polskim i Muzeum im. Gen. Sikorskiego w Londynie w dniu 10 lipca 1947 roku. (…) Podczas restauracji sztandaru w rok 1966 został w niego wszyty obrazek z Sercem Chrystusa, wykonany przez właścicielkę majątku Rososze, ofiarowany ułanom przed wymarszem na front 3 maja 1917 roku, a przysłany do Koła Pułkowego w Londynie przez majora Edwarda Wrześniowskiego." Fotografie, rysunki i więcej informacji w publikacji.
