Generałowie Wojska Polskiego II RP- zdjęcia

[formoza58]

Jw.

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (26 marca 1921)
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
• Złoty Krzyż Zasługi (17 marca 1930)
• Order Św. Anny z Mieczami II, III i IV kl. (Imperium Rosyjskie)
• Order Św. Stanisława z Mieczami II i III kl. (Imperium Rosyjskie)
• Order Św. Włodzimierza z Mieczami III i IV kl. (Imperium Rosyjskie)
• Krzyż Komandorski Orderu Gwiazdy Rumunii (Rumunia)

                       -------------------------------------------

1. na ćwiczeniach

2,3 . na ćwiczeniach w 1927 roku.

4. w końcu lat dwudziestych.

[otton1]

Gen.Pożerski na święcie unitów podlaskich w 1927 roku.

[otton1]

Wreszcie generał o pożytecznej specjalności, żaden tam kawalerzysta - w końcu wywijać szablą każdy potrafi.

Nr 14  Pilecki Oktawian - ur. 15 lipca 1870 w Potoku, w powiecie rohatyńskim, zm. 1941 w Poznaniu 

- doktor medycyny, generał brygady Wojska Polskiego.
Oktawian Pilecki urodził się 15 lipca 1870 w Potoku, w powiecie rohatyńskim ówczesnego Królestwa Galicji i Lodomerii. Ukończył studia w Krakowie. W 1894 odbył jednoroczną ochotniczą służbę wojskową w Przemyślu. Od 1897, jako lekarz, pełnił zawodową służbę w cesarskiej i królewskiej armii.
W I wojnie światowej lekarz garnizonowy i komendant szpitala w Trembowli. Major z 1915, potem w szpitalach polowych. W latach 1915–1917 w niewoli rosyjskiej, pracując jako lekarz w szpitalach Kijowa i Czelabińska. Po uwolnieniu z niewoli wrócił do służby. W 1918 roku awansował na starszego lekarza sztabowego 2 klasy.
W Wojsku Polskim od listopada 1918. Komendant szpitala w Cieszynie i szef sanitarny Grupy Operacyjnej płk. Latinika na froncie czeskim, potem szef sanitarny 6 Dywizji Piechoty na froncie litewsko-białoruskim. W 1920 komendant szpitala w Rzeszowie, szef sanitarny 1 i 2 Armii na froncie bolszewickim. 14 kwietnia 1921 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu pułkownika lekarza, w „grupie byłej armii austro-węgierskiej”. Od lipca do 29 września 1921 roku był szefem sanitarnym Dowództwa Okręgu Generalnego „Kielce” w Kielcach. W latach 1921–1924 był komendantem Szpitala Ujazdowskiego w Warszawie.
1 grudnia 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski, na wniosek Ministra Spraw Wojskowych gen. dyw. Władysława Sikorskiego, awansował go na generał brygady ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 5. lokatą w korpusie generałów. Później do 1926 szef sanitarny Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu. Z dniem 30 kwietnia 1927 został przeniesiony w stan spoczynku. Osiadł w Poznaniu, gdzie zmarł.
Odznaczenia
Krzyż Walecznych
Złoty Krzyż Zasługi
Medal Pamiątkowy za Obronę Śląska Cieszyńskiego

 

[formoza58]

Tak jest, wywijać może prawie każdy. Tyle, że w przypadku Kawalerzystów nie tylko o to chodzi. Więc może " pożyteczni" min. Pilecki, któremu może marzyło się o koniku i szabelce, ale wybrał sobie drogę życiową, do której się nadawał, wybrali jak wybrali. I chwała im. I tym co szabelką i tym co lancetem. 

[formoza58]

20. Stefan Pasławski

 

ur. 25 IV 1885 w Warszawie, s. Karola i Marii z d. Litauer.

W 1905 ukończył w maturą IV Gimnazjum Klasyczne we Lwowie, po czym podjął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego. Od 1905 brał udział w pracach „Zet”-u, następnie w Związku im. J. Kilińskiego oraz w NZR. We Lwowie był prezesem Czytelni Akademickiej. W okresie od 1 X 1909 do 30 IX 1910 odbył obowiązkową służbę wojskową w armii austriackiej w charakterze jednorocznego ochotnika, uzyskując z czasem stopień oficera rezerwy. Po zakończeniu służby pracował jako dziennikarz. Był jednym z organizatorów Drużyn Bartoszowych. Od 9 VIII 1908 do 31 VII 1914 był członkiem Rady Naczelnej organizacji, a ponadto Sekcji Organizacyjnej, Gimnastycznej i Musztry oraz Wydziału Wojskowego (1911). W 1912 sprawował w DB urząd Pisarza Głównego, a od 1913 do 31 VII 1914 zastępcy Naczelnika Głównego. Był zwolennikiem współpracy z pozostałymi organizacjami zbrojnej irredenty. Po przeprowadzeniu mobilizacji Drużyn Bartoszowych, wstapił 10 VIII 1914 do oddziałów strzeleckich i Legionu Wschodniego, w którym objął dowództwo kompanii. Po rozwiązaniu Legionu przeszedł do 3. pp LP, w którym został dowódcą 2.komp.I baonu. 18 X 1914 mianowany por. piech. Ranny pod Mołotkowem (29 X 1914) i ciężko ranny pod Pasieczną (8-9 XI 1914) leczył się m.in. w Szpitalu Rezerwowym w Szatmár-Németi. 11 XI 1914 awansowany został na kpt.piech. Po dłuższej rekonwalescencji i wskutek niezdolności do służby frontowej, został odkomenderowany do innych zadań. Od 11 XI 1915 do 17 XI 1916 był komendantem Stacji Zbornej LP w Budapeszcie, a następnie do VI 1917 stał na czele VI Głównego Urzędu Zaciągu w Płocku. Potem zajmował stanowisko inspektora w KIZ. Po kryzysie przysięgowym służył w PSZ. Od 1 V do 2 X 1918 był szefem Sekcji Opieki Wojennej w Komisji Wojskowej Rady Stanu. 15 IX 1917 awansował na mjr. piech., a 1 X 1918 r. na ppłk. piech. Od 28 X do 4 XI 1918 kierował w Lublinie i okolicach rozbrajaniem garnizonów austriackich i organizowaniem oddziałów WP. 5 XI 1918 wyjechał do Warszawy, gdzie jako zastępca komendanta miasta uczestniczył w rozbrajaniu Niemców. Od 25 XI do 11 XII 1918 dowodził Białostockim Okręgiem Wojskowym, a następnie aż do 22 VI 1919 był organizatorem i dowódcą Białostockiego Pułku Strzelców (późniejszy 79.pp). 1 IV 1920 awansowany na płk. piech, od 22 VI 1920 stał na czele IV BP Litewsko-Białoruskiej. Podczas walk odwrotowych z bolszewikami na północny-wschód od Wilna został z brygadą rozbrojony i internowany przez Litwinów. Po zakończeniu działań wojennych uwolniony, od 12 III do 10 V 1921 dowodził XL BP, potem do 15 X piechotą dywizyjną 20.DP, a do 27 III 1923 piechotą dywizyjną 29.DP. Zweryfikowany jako płk piech. ze starszeństwem z 1 VI 1919, ukończył kurs wyższych dowódców (1921-1922), był następnie zastępcą dowódcy i p.o. dowódcy Obozu Warownego „Wilno”. Od 20 XI 1925 do czerwca 1927 dowodził 2 i 3 Brygadą KOP. W okresie od 11 VII 1927 do 12 XII 1928 był naczelnym inspektorem Straży Celnej (potem Straży Granicznej). Przeprowadził reorganizację tej formacji. Awansowany 1 I 1928 na gen. bryg., od 5 XI 1928 do 20 IX 1934 stał na czele DOK VIII w Toruniu. 30 IX 1934 przeniesiony w stan nieczynny w związku z objęciem funkcji wojewody białostockiego. 14 VII 1936 został wojewodą stanisławowskim. Zwolniony z tego stanowiska (20 I 1939), objął funkcję dyrektora Biura Inspekcji w Zarządzie Centralnym MSW. 24 IV 1939 został przeniesiony w stan spoczynku. Po 17 IX 1939 przekroczył granicę Rumunii i tam został internowany. Początkowo przebywał w Baile Herculane, a potem w Targovişte, skąd wiosną 1941 został wydany Niemcom. Od X 1942 osadzony w oflagu VI B w Dőssel. Był w nim przewodniczącym konspiracyjnego koła przyjaciół harcerzy. Po oswobodzeniu (1 IV 1945 ) zamieszkał we Francji. W I 1948 przybył do Wlk. Brytanii, zamieszkiwał w Walii. Zmarł 17 VII 1956 w Bangor i tam został pochowany.Odznaczony VM 5.kl., KN, OOP 3.i 4.kl., KW 4x, Złotym KZ, jugosłowiańskim orderem Orła Białego 2 kl. Wyróżniony Rozkazem Pochwalnym Komendy LP (11 XI 1914).

3. jako pierwszy dowódca 79 Pułku Piechoty

4.

[formoza58]

1. Bronisław Pawłowicz

Ur. 5 lipca 1863 roku... Inżynier, służbę wojskową odbył w armii rosyjskiej, awansując do stopnia pułkownika. W Wojsku Polskim pułkownik  w Korpusie Kontrolerów. W stan spoczynku przeszedł w 1923 roku. Od 1926 roku osiadł w folwarku w Natolinie, w posiadłości swojej żony. Zmarł w 1943 roku.

 

[formoza58]

2. Michał Pakosz

 

Urodził się 15 września 1888 we Lwowie, w rodzinie Antoniego i Kornelii z Mielnickich. W latach 1902–1910 był uczniem ośmioklasowego C. K. Gimnazjum w Brzeżanach.

W latach 1914–1917 walczył w Legionach Polskich. Był oficerem 1 pułku piechoty LP. Dowodził plutonem i kompanią. 19 września 1917, po kryzysie przysięgowym, został wcielony do cesarskiej i królewskiej armii. Od sierpnia 1918 był komendantem Polskiej Organizacji Wojskowej w Brzeżanach.

Z dniem 1 listopada 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia porucznika i przydzielony do Dowództwa „Wschód”. 3 listopada 1918 został internowany przez Ukraińców. Od 28 maja 1919, po zwolnieniu z internowania, pełnił służbę w 1 pułku piechoty Legionów. Dowodził kompanią, a następnie III batalionem. 15 lipca 1920 został zatwierdzony w stopniu majora, a 3 maja 1922 zweryfikowany w stopniu podpułkownika. 10 lipca 1922 został zatwierdzony na stanowisku zastępcy dowódcy 1 pułku piechoty Legionów. W styczniu 1923 objął dowództwo 33 pułku piechoty w Łomży. 1 grudnia 1924 awansował na pułkownika. 14 września 1926 został dowódcą 1 pułku piechoty Legionów w Wilnie. 19 marca 1928 został wyznaczony na stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej 1 Dywizji Piechoty Legionów w Wilnie. W lutym 1929 został przeniesiony do Komendy Obszaru Warownego „Wilno” na stanowisko pomocnika dowódcy z zachowaniem dotychczasowego dodatku służbowego. 9 października 1930 zastąpił gen. bryg. Henryka Krok-Paszkowskiego na stanowisku dowódcy Obszaru Warownego „Wilno”. Od 10 listopada 1931 do 15 lipca 1932 był słuchaczem VI Kursu Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie. Od 18 sierpnia 1932 pełnił jednocześnie obowiązki dowódcy OWar. „Wilno” i komendanta garnizonu Wilno. 12 października 1935 został dowódcą 24 Dywizji Piechoty w Jarosławiu. Na generała brygady został awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938 w korpusie generałów. Zmarł 4 kwietnia 1938 w Warszawie. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A5-6-1a)

                --------------------------------------------

Z pogrzebu generala.

[formoza58]

Jw.

[formoza58]

28. Wacław Piekarski

 

Urodził się 5 czerwca 1893 w Pilicy. W 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego. 11 czerwca 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu podpułkownika, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii gen. Hallera. W czerwcu 1921 roku służył w 43 pułku piechoty. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 231. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 43 pułk piechoty. W latach 1922–1924 był „odkomenderowany” na studia w Wyższej Szkole Wojennej (franc. École Supérieure de Guerre) w Paryżu, a jego oddziałem macierzystym był wówczas 36 pułk piechoty Legii Akademickiej w Warszawie.

W styczniu 1925 roku, po ukończeniu studiów i powrocie do kraju, przydzielony został do Oddziału II Sztabu Generalnego na stanowisko szefa Wydziału II z równoczesnym przyznaniem tytułu naukowego oficera Sztabu Generalnego. Z dniem 1 września 1926 został przydzielony do Generalnego Inspektoratu Sił Zbrojnych i wyznaczony na stanowisko I oficera sztabu Inspektora Armii, generała dywizji Jana Romera. W kwietniu 1927 roku objął dowództwo 54 pułku piechoty w Tarnopolu. Na tym stanowisku 1 stycznia 1928 został awansowany na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 16. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Od 1930 do 1937 był prezesem klubu piłki nożnej Kresy Tarnopol. W czerwcu 1931 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza i mianowany dowódcą 4 Brygady Ochrony Pogranicza w Czortkowie, która później została przemianowana na Brygadę KOP „Podole”. W październiku 1935 roku został wyznaczony na stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej 11 Karpackiej Dywizji Piechoty w Stanisławowie. W sierpniu 1936 roku został dowódcą 29 Dywizji Piechoty w Grodnie. Od października 1938 roku był szefem Departamentu Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. Awansowany na generała brygady ze starszeństwem z dniem 19 marca 1939 i 8. lokatą w korpusie generałów.

W kampanii wrześniowej 1939 roku dowodził rezerwową 41 Dywizją Piechoty, po czym improwizowaną grupą bojową złożoną z 33 Dywizji Piechoty i 41 Dywizji Piechoty.

Po klęsce w niewoli niemieckiej (Oflag VII A Murnau), po wojnie na emigracji we Francji. Był Dyrektorem Domu Spokojnej Starości Polskiego Funduszu Humanitarnego w Lailly-en-Val. Zmarł 14 lutego 1979 roku w Créteil.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (13 kwietnia 1921)
• Krzyż Niepodległości (25 lipca 1933)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1935)
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie, po raz pierwszy w 1921
• Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1931)
• Krzyż Komandorski Orderu Korony Rumunii (Rumunia)
• Krzyż Oficerski Orderu Białego Orła (Serbia)
• Krzyż Kawalerski Orderu Legii Honorowej (Francja)
• Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny (Francja, 1921
• Medal Międzysojuszniczy „Médaille Interalliée” (1921)
• Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych (12 maja 1936).

      ----------------------------------------------

1. jako dowódca 54 Pułku Piechoty

2. w 1920 roku

3. jako dowódca 54 PP w tarnopolu

4. na uroczystościach w drugiej połowie lat trzydziestych.

[formoza58]

17. Emil Prochaska

 

Ur.28 sierpnia 1877 roku w Tarnowie...Uczył się w Cesarskim i Królewskim Gimnazjum w Tarnowie i Krakowie, a w latach 1892–1896 w Szkole Kadetów Piechoty w Łobzowie. Służbę w cesarskiej i królewskiej Armii rozpoczął w 30 pułku piechoty we Lwowie. Od 1911 do końca I wojny światowej służył w c. i k. 78 pułku piechoty w Eszék (obecnie Osijek ) dowodząc kompanią i batalionem. Walczył na froncie włoskim i serbskim. 5 listopada 1914 wyróżnił się w czasie walk o pasmo Gučevo, na froncie serbskim, za co 17 sierpnia 1917 odznaczony został Krzyżem Rycerskim Orderu Marii Teresy. Ukończył wojenny kurs oficerów sztabowych.

3 listopada 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego i mianowany komendantem placu w Wiedniu. Następnie pełnił służbę przy polskim wojskowym pełnomocniku w Wiedniu, gen. Adamie Nowotnym. 9 lipca 1919 został attaché wojskowym przy Poselstwie Polskim w Wiedniu. W czasie wojny z bolszewikami powrócił do kraju i 29 lipca 1920 objął dowództwo 13 pułku piechoty. Na jego czele wziął udział w bitwie warszawskiej. 28 sierpnia tego roku wyznaczony został na stanowisko dowódcy XV Brygady Piechoty. Od 1 lutego 1921 ponownie na stanowisku attaché wojskowego w Wiedniu. 12 października 1922 mianowany został I oficerem Sztabu Inspektoratu Armii Nr IV w Krakowie. W styczniu 1923 wyznaczony został na dowódcę 7 Dywizji Piechoty w Częstochowie. Dywizją dowodził do swojej śmierci w lipcu 1925. W międzyczasie, od 15 listopada 1923 do 15 sierpnia 1924, był słuchaczem I Kursu Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie.

1 grudnia 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 28. lokatą w korpusie generałów.

Zmarł nagle, na udar serca, w czwartek 23 lipca 1925 roku około godz. 5.00 w Romanówce, w powiecie tarnopolskim. Pochowany w poniedziałek 27 lipca 1925 roku na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 107-1-24)

[formoza58]

12. Leon Pachucki

 

Urodził się 11 kwietnia 1872 roku w Suwałkach, stolicy ówczesnej guberni suwalskiej, w rodzinie Antoniego i Stefanii Borms. W 1889 roku, w wieku siedemnastu lat, wstąpił do Armii Imperium Rosyjskiego i został przydzielony do 18 pułku strzelców, stacjonującego w rodzinnych Suwałkach. W 1892 roku ukończył Oficerską Szkołę Piechoty w Wilnie.

26 marca 1918 roku we Francji objął dowództwo 3 pułku strzelców polskich, późniejszego 45 pułku piechoty Strzelców Kresowych. Następnie został dowódcą X Brygady Piechoty. Na tym stanowisku 1 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu generała podporucznika, w grupie oficerów byłej Armii generała Hallera. 8 sierpnia 1920 roku został wyznaczony na stanowisko dowódcy XXV Brygady Piechoty.

26 września 1921 roku został zastępcą dowódcy Okręgu Generalnego „Łódź”, a 15 listopada 1921 roku, po reorganizacji, zastępcą dowódcy Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu generała dywizji ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 50. lokatą w korpusie generałów. Z dniem 1 lutego 1924 roku ówczesny Minister Spraw Wojskowych, generał dywizji Kazimierz Sosnkowski mianował go członkiem Oficerskiego Trybunału Orzekającego. Z dniem 1 marca 1924 roku Minister Spraw Wojskowych, marszałek Polski Józef Piłsudski zezwolił na udzieleniu mu dwumiesięcznego urlopu z zachowaniem uposażenia, a Prezydent RP, Ignacy Mościcki z dniem 30 kwietnia 1927 roku przeniósł go w stan spoczynku. Zmarł 10 października 1932 roku w Łodzi^[8]. Pochowany na Starym Cmentarzu w Łodzi.

 

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie
• Krzyż Oficerski Legii Honorowej
• Medal międzysojuszniczy „Médaille Interalliée” (Francja, 1921)
• Médaille commémorative de la Grande Guerre (Francja, 1921)

[formoza58]

19. Wacław Przeździecki

 

Urodził się 15 lipca 1883 w Leśmierzu, w powiecie łęczyckim ówczesnej guberni kaliskiej, w rodzinie szlacheckiej herbu Pierzchała, pozbawionej przez władze rosyjskie majątku ziemskiego. Rodzicami byli Jan, pracownik cukrowni, i Matylda z Kleinszmidt-Zarzyckich.

Kształcił się w Wyższej Szkole Rzemieślniczej w Łodzi – ukończył ją w 1903, a następnie w Instytucie Technologicznym w Charkowie, skąd w 1904 wydalono go za przynależność do organizacji niepodległościowej. W latach 1904-1906 uczył się w szkole wojskowej w Kazaniu, po jej ukończeniu w stopniu podporucznika otrzymał przydział do 260 pułku piechoty w Batumi, jako adiutant przy batalionie szkoły podoficerskiej. W 1913 awansował na kapitana. W czasie I wojny światowej dowodził kompanią, a następnie batalionem. Po ciężkim ranieniu w Prusach został uznany za niezdolnego do służby liniowej i zwolniony z armii. Od maja 1915 przebywał w Warszawie, gdzie pracował w komisji wojskowej. Po rewolucji lutowej działał w różnych polskich organizacjach w Rosji, m.in. w I Korpusie Polskim. Był między innymi szefem sztabu twierdzy Bobrujsk, a później szefem sztabu 2 Dywizji Strzelców Polskich.

25 października 1918 został przyjęty przez Radę Regencyjną do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia kapitana ze starszeństwem z 22 marca 1917. 21 listopada 1918 został wyznaczony na stanowisko szefa Wydziału (Oddziału) I Organizacyjnego Sztabu Generalnego w Warszawie. 18 grudnia 1918 został przesunięty na stanowisko szefa Oddziału VII Naukowego SG.

Na początku 1919, razem z grupą oficerów byłego I Korpusu Polskiego w Rosji, został skierowany do Poznania celem udzielenia pomocy w organizacji Armii Wielkopolskiej. 15 stycznia 1919 został oficerem do zleceń głównodowodzącego Siłami Zbrojnymi w byłym zaborze pruskim, generała porucznika Józefa Dowbor-Muśnickiego. 6 marca 1919 został mianowany dowódcą 5 pułku strzelców wielkopolskich. 23 marca 1919 został mianowany inspektorem piechoty 2 Dywizji Strzelców Wielkopolskich. 6 czerwca 1919 Komisariat Naczelnej Rady Ludowej, na wniosek głównodowodzącego, przyjął go oficjalnie do Sił Zbrojnych w byłym zaborze pruskim, w stopniu pułkownika.

W czasie wojny z bolszewikami dowodził kolejno: XXIX Brygadą Piechoty (lipiec 1919 - lipiec 1920), XIII Brygadą Piechoty (lipiec - sierpień 1920) i XXIV Brygadą Piechoty (wrzesień 1920 - październik 1921). 11 czerwca 1920 Naczelny Wódz zatwierdził go w stopniu podpułkownika z dniem 1 kwietnia 1920, w piechocie, w „grupie byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej”, a 21 czerwca 1920 Minister Spraw Wojskowych zezwolił mu „korzystać tytularnie ze stopnia pułkownika”. Dowodząc XXIV Brygadą Piechoty pozostawał w ewidencji 54 pułku piechoty.

W latach 1921-1922 był słuchaczem I Kursu Doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. 3 maja 1922 został zatwierdzony w stopniu pułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 108. lokatą w korpusie oficerów piechoty. We wrześniu 1922, po ukończeniu kursu i uzyskaniu „pełnych kwalifikacji do pełnienia służby na stanowiskach Sztabu Generalnego”, został przydzielony do Inspektoratu Armii Nr 2 na stanowisko I oficera sztabu generała dywizji Lucjana Żeligowskiego. Pełniąc służbę w Inspektoracie Armii Nr 2 pozostawał oficerem nadetatowym 55 pułku piechoty w Lesznie.

20 sierpnia 1926 Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go dowódcą 21 Dywizji Piechoty Górskiej w Bielsku. 16 marca 1927 Prezydent RP Ignacy Mościcki nadał mu stopień generała brygady ze starszeństwem z 1 stycznia 1927 i 17. lokatą w korpusie generałów. Z dniem 30 czerwca 1936 został przeniesiony w stan spoczynku. Na emeryturze mieszkał w folwarku Natalin, w gminie Podorosk (powiat wołkowyski).

Podczas kampanii wrześniowej ochotniczo organizował formacje rezerwowe. Był dowódcą obrony Grodna przed nacierającą Armią Czerwoną. 23 września 1939 wydał podległym sobie oddziałom rozkaz przekroczenia granicy litewskiej. Przekroczył granicę Litwy i został tam internowany. W 1940 został wywieziony przez NKWD i umieszczony w obozie kozielskim. Na rozkaz Berii został przewieziony do Moskwy i osadzony w więzieniu na Łubiance. Otrzymał propozycję podjęcia się utworzenia polskiej armii u boku Armii Czerwonej. Po uwarunkowaniu przyjęcia propozycji od uzyskania zgody rządu polskiego rozmowy przerwano, a generała przewieziono do Griazowca.

Po tzw. amnestii zwolniony, w latach 1942-1947 przebywał w Palestynie. Postrzegany jako piłsudczyk nie uzyskał, pomimo kilkakrotnych próśb, zgody na przyjęcie do służby wojskowej. Zmarł 29 czerwca 1964 w Penley, w Wielkiej Brytanii. Pochowany na cmentarzu Pwllheli.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Krzyż Niepodległości
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych – dwukrotnie
• Złoty Krzyż Zasługi
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921 „Polska Swemu Obrońcy”
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Medal Międzysojuszniczy „Médaille Interalliée”
• Krzyż Kawalerski Legii Honorowej

[formoza58]

30. Kazimierz Porębski

 

Ur. 15 listopad 1872 roku w Wilnie. Służbę odbył w rosyjskiej marynarce Wojennej...Od listopada 1918 przebywał w Warszawie, gdzie założył Stowarzyszenie Pracowników na Polu Rozwoju Żeglugi „Bandera Polska”. Przejmował od Niemców urządzenia techniczne na Wiśle. Na początku 1919 został powołany w skład Rady Wojskowej oraz wyznaczony szefem Sekcji Marynarki (od połowy 1919 Departament dla Spraw Morskich) w Ministerstwie Spraw Wojskowych. W 1920 towarzyszył gen. bryg. Józefowi Hallerowi podczas Zaślubin Polski z morzem. W czasie wojny polsko-bolszewickiej dowodził odcinkiem „Zegrze-Dębe” oraz kierował żeglugą wojenną na Wiśle. Na początku 1922 został wyznaczony na stanowisko szefa Kierownictwa Marynarki Wojennej, utworzonego w miejsce Departamentu dla Spraw Morskich. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu wiceadmirała ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919.

W 1920 zainicjował utworzenie polskiej Marynarki Handlowej oraz Szkoły Morskiej. Był autorem programu rozbudowy floty wojennej, wspierał budowę portu w Gdyni oraz spowodował utworzenie Oficerskiej Szkoły Marynarki Wojennej i lotnictwa morskiego w Tczewie. W 1921 pełnił funkcję przewodniczącego Komisji ds. Żeglugi Morskiej. Był prezesem Ligi Morskiej i Rzecznej oraz współzałożycielem Yacht Klubu Polskiego.

Był awansowany kolejno na stopnie oficerskie:

• generała podporucznika marynarki – 1918
• generała porucznika marynarki – 30 stycznia 1921 zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w Korpusie Morskim
• wiceadmirała – 3 maja 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 19. lokatą w korpusie generałów

19 maja 1925 Prezydent RP, Stanisław Wojciechowski zwolnił go ze stanowiska szefa Kierownictwa Marynarki Wojennej, a Minister Spraw Wojskowych, gen. dyw. Władysław Sikorski przeniósł w stan nieczynny. Powodem zwolnienia admirała z zajmowanego stanowiska była tzw. „afera minowa”. W 1926 wszczęto przeciwko niemu postępowanie karne. Z dniem 30 kwietnia 1927 został przeniesiony w stan spoczynku. W 1928 Wojskowy Sąd Okręgowy nr 1 umorzył postępowanie wszczęte w 1926 przez Prokuraturę Wojskową. Zmarł po długiej chorobie 20 stycznia 1933 w Warszawie. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 46-4-12).

 

 

 

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski

 

• Krzyż Walecznych^[
• Order św. Jerzego IV klasy (Imperium Rosyjskie, 29 października 1904)^[2
• Order św. Włodzimierza III klasy z mieczami (Imperium Rosyjskie, 6 kwietnia 1914 order, 18 kwietnia 1915 miecze)
• Order św. Włodzimierza IV klasy z kokardą (Imperium Rosyjskie)
• Order św. Anny II klasy (Imperium Rosyjskie)
• Order św. Anny III klasy z mieczami i kokardą (Imperium Rosyjskie, 14 marca 1904
• Order św. Stanisława II klasy z mieczami (Imperium Rosyjskie, 11 października 1904)^[2]
• Order św. Stanisława III klasy (Imperium Rosyjskie)
• Złota szabla „Za Waleczność” (Imperium Rosyjskie, 2 kwietnia 1907)
• Order Orła Czerwonego IV klasy (Królestwo Prus)
• Krzyż Wielki Orderu Gwiazdy (Rumunia
• Wielki Oficer Orderu Sławy (Tunezja)
• Komandor Orderu Korony Włoch (Włochy) (1909)
• Komandor Orderu śś. Maurycego i Łazarza (Włochy, 1909)^[13][14][6]
• Oficer Orderu Legii Honorowej (Francja)
• Order Krzyża Wolności I kategorii II klasy (Estonia)
• Srebrny Medal „Za Akcję Ratunkową w Mesynnie” (1909)

          ------------------------------------------

4. z gen. J. Hallerem w pierwszej łodzi pod polską banderą w drodze na Hel.

5. na pogrzebie p. Chrzanowskiego, w 1927 roku.

[formoza58]

9. Rudolf Prich

 

Urodził się 6 sierpnia 1881 w Opawie jako syn Jakuba.

Od 1902 był oficerem artylerii w C. K. Armii. Według stanu z 1914 był kapitanem w korpusie sztabu generalnego ze starszeństwem z dniem 1 listopada 1911^[2]. Służył wówczas przy Sztabie Generalnym w Wiedniu^[3]. W tym charakterze pozostawał po wybuchu I wojny światowej. Został awansowany na majora sztabu generalnego z dniem 1 sierpnia 1916. 25 lipca 1918 został mianowany szefem Oddziału XX Ministerstwa Wojny w Wiedniu.

15 kwietnia 1919 został przyjęty w stopniu podpułkownika do Wojska Polskiego i przydzielony do Naczelnego Dowództwa WP. W czerwcu 1919 objął stanowisko szefa sztabu Dowództwa Okręgu Generalnego „Lwów”, a w grudniu – szefa Oddziału I Sztabu Naczelnego Dowództwa. 15 kwietnia 1920^[7] został przeniesiony do Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisko szefa Oddziału I. 29 maja 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu pułkownika, w artylerii, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej. W styczniu 1922 objął dowództwo 26 Dywizji Piechoty. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 6. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[9]. 1 września 1923 został wyznaczony na stanowisko komendanta Doświadczalnego Centrum Wyszkolenia Armii w Rembertowie.

31 marca 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek ministra spraw wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego, awansował go na stopień generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 8. lokatą w korpusie generałów^[11]. Podczas przewrotu majowego 1926 roku opowiedział się po stronie władz legalnych. Od lipca 1926 do września 1935 pełnił funkcję komendanta Centrum Wyszkolenia Artylerii w Toruniu. 1 stycznia 1928 Prezydent RP Ignacy Mościcki awansował go do stopnia generała dywizji ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i lokatą 2. w korpusie generałów. 31 grudnia 1935 został przeniesiony w stan spoczynku i następnie zamieszkał we Lwowie.

11 września 1939 gen. broni Kazimierz Sosnkowski mianował go dowódcą obrony obszaru Lwowa, sięgającego od Rawy Ruskiej po Dniestr (lub nawet Karpaty). Już następnego dnia gen. Prich osobiście kierował kontratakiem przeprowadzonym przez oddział Policji Państwowej i pluton z batalionu wartowniczego nr 61 na niemiecką grupę pościgową płk Ferdinanda Schörnera z 1 Dywizji Górskiej, która wjechała do miasta ulicą Gródecką. Od 16 września, po rozwiązaniu dowództwa obrony obszaru Lwowa, pozostawał w dyspozycji gen. bryg. Władysława Langnera, dowódcy obrony Lwowa.

W 1993 przyjęto błędną wersję, według której po zajęciu Lwowa przez Armię Czerwoną generał miał opuścić miasto, i że pod koniec września 1939 został zastrzelony przez Sowietów we wsi Jasienów Polny, między Horodenką a Śniatyniem przy granicy z Rumunią i tam pogrzebany. W 1994 okazało się bowiem, że nazwisko generała figuruje na Ukraińskiej Liście Katyńskiej pod numerem 2392. Powyższy dokument wskazuje, że generał został aresztowany przez NKWD i osadzony w więzieniu, prawdopodobnie na Zamarstynowie, a zamordowano go na terenie Ukrainy po 5 marca 1940^[. Dokładne miejsce i bliższe okoliczności śmierci w dalszym ciągu pozostają nieznane. Został pochowany na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.

[formoza58]

32. Aleksander Pik

Ur. 10 maja 1873 roku w Łodzi. Służbę odbył w armii rosyjskiej...20 listopada 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego, w stopniu generała podporucznika, i przydzielony do Sekcji Prawnej Ministerstwa Spraw Wojskowych. 7 grudnia 1918 został mianowany szefem Departamentu II Wojskowo-Prawnego Ministerstwa Spraw Wojskowych. 21 lipca 1919 został członkiem Rady Wojskowej. W grudniu 1919 został wyznaczony na stanowisko szefa Departamentu VI Wojsko-Prawnego M.S.Wojsk. 10 marca 1920, po kolejnej reorganizacji ministerstwa, Naczelny Wódz mianował go szefem Oddziału VI Prawnego Sztabu M.S.Wojsk. 10 sierpnia 1921, z chwilą wejścia w życie pokojowej organizacji Ministerstwa Spraw Wojskowych, został szefem Departamentu IX Sprawiedliwości^[4]. 3 kwietnia 1924 minister spraw wojskowych zwolnił go ze stanowiska Naczelnego Prokuratora Wojskowego i pozostawił nadal na stanowisku szefa departamentu^[5]. 31 lipca 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowskimianował go prezydentem Najwyższego Sądu Wojskowego w Warszawie, a Minister Spraw Wojskowych zwolnił ze stanowiska szefa departamentu. 10 czerwca 1926 Prezydent RP, Ignacy Mościcki zwolnił go ze stanowiska prezesa Najwyższego Sądu Wojskowego. Z dniem 1 marca 1927 roku został mu udzielony dwumiesięczny urlop z zachowaniem uposażenia, a z dniem 30 kwietnia 1927 roku został przeniesiony w stan spoczynku. Od 1930 był adwokatem w Warszawie. Zmarł 20 października 1943 w Warszawie i został pochowany na cmentarzu ewangelicko-augsburskim.

[formoza58]

15. Maciej Puchalak

 

Urodził się 13 lutego 1871 roku w Mościskach, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Jana i Agnieszki z Marków. Ukończył osiem klas gimnazjum i cztery semestry studiów prawniczych.

25 stycznia 1892 rozpoczął służbę wojskową w cesarskiej i królewskiej armii, w charakterze jednorocznego ochotnika. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1894 roku w korpusie oficerów rezerwy piechoty. Posiadał przydział w rezerwie do Galicyjskiego Pułku Piechoty Nr 77 w Przemyślu. W tym samym roku został powołany do służby zawodowej w c. k. Obronie Krajowej i wcielony do Pułku Piechoty Obrony Krajowej Stanisławów Nr 20 w Stanisławowie. Jako oficer zawodowy otrzymał starszeństwo w stopniu podporucznika z dniem 1 listopada 1895 roku. Na stopień porucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 listopada 1898 roku. W latach 1898–1905 był przydzielony do Komendy Okręgu Uzupełnień Obrony Krajowej Nr 20 w Stanisławowie, pozostając oficerem LIR 20. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 1 lutego 1918 roku,

W 1907 ukończył Szkołę Korpuśną. W 1909 kapitan. Do 1912 dowodził kompanią. Potem służył w komendzie uzupełnień w Wiedniu. Podczas I wojny światowej w 1915 dowódca batalionu na froncie rosyjskim, potem dowódca batalionu marszowego Landsturmu, batalionu polowego i zapasowego. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 1 listopada 1915 roku. W latach 1916–1918 jego oddziałem macierzystym był 1 Pułk Piechoty Obrony Krajowej (w 1917 roku przemianowany na Pułk Strzelców Nr 1)

W Wojsku Polskim od listopada 1918, komendant Stacji Zbornej Wolska Polskiego w Bohuminie. Od 30 grudnia 1918 do 17 września 1919 roku oraz od 15 maja do 7 lipca 1920 dowodził 17 pułkiem piechoty. 5 kwietnia 1919 roku został formalnie przyjęty do Wojska Polskiego z byłej armii austro-węgierskiej, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 lutego 1918 roku i mianowany dowódcą 17 pp z dniem 1 listopada 1918 roku. 22 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia tego roku w stopniu pułkownika, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej. W międzyczasie (od września 1919 roku do maja 1920 roku) był członkiem Komisji Regulaminowej Centralnej Komisji Wyszkolenia w Ministerstwie Spraw Wojskowych. 24 listopada 1920 roku ponownie w składzie Komisji Regulaminów. 15 grudnia tego roku powierzono mu pełnienie obowiązków szefa Sekcji I Piechoty w Departamencie I Broni Głównych i Wojsk Taborowych MSWojsk. W 1921 ukończył kurs dowódców.

1 września 1921 został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 20 Dywizji Piechoty w Słonimie. Od 20 marca 1922 dowódca piechoty dywizyjnej 25 Dywizji Piechoty w Kaliszu. 3 maja 1922 roku zweryfikowany został w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku w korpusie oficerów piechoty. 1 grudnia 1924 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 16. lokatą w korpusie generałów^[14]. Z dniem 1 marca 1927 roku został mu udzielony dwumiesięczny urlop z zachowaniem uposażenia, a z dniem 30 kwietnia 1927 tego roku został przeniesiony w stan spoczynku. Mieszkał w Poznaniu. Tam zmarł 16 sierpnia 1929 roku

Edytowane 11 Marzec 2021 przez formoza58

[formoza58]

3. Stanislaw Pruszyński

 

Ur. 8 września 1857 roku w Paryżu. Służbę odbył w CK Armii...16 lipca 1919 przyjęty został do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia, zaliczony do I Rezerwy armii z jednoczesnym powołaniem do czynnej służby na czas wojny i wyznaczony na stanowisko dowódcy Okręgu Etapowego Wołkowysk. Był m.in. dowódcą 8 Dywizji Strzelców w armii gen. Hallera. W styczniu 1920 dowodził Grupą Operacyjną WP (Front Pomorski), która zajęła tereny dawnej ziemi chełmińsko-michałowskiej, m.in. 23 stycznia Grudziądz. 21 kwietnia 1920 zatwierdzony został w stopniu generała porucznika z dniem 1 kwietnia tego roku.

Po przeniesieniu w stan spoczynku z dniem 1 kwietnia 1921, w stopniu generała porucznika, zamieszkał w Grudziądzu przy ul. A. Mickiewicza 18. 26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała dywizji. Zmarł 2 listopada 1929 w Grudziądzu i tam pochowany został na cmentarzu garnizonowym.

[formoza58]

8. Eugeniusz Pogorzelski

 

Urodził się 13 stycznia 1867 w Sannikach, w powiecie gostynińskim. Kształcił się w Warszawie i Oficerskiej Szkole Piechoty w Wilnie. Od 1890 oficer zawodowy Armii Imperium Rosyjskiego. W latach 1904–1905 wziął udział w wojnie rosyjsko-japońskiej. W czasie I wojny światowej dowodził batalionem, a następnie 716 i 51 pułkiem piechoty. Od grudnia 1917 dowódca 8 Dywizji Strzelców Polskich w III Korpusie Polskim w Rosji. Po likwidacji dywizji dowódca 5 Polskiego pułku zapasowego w Kiszyniowie, z którym dołączył na Ukrainie do II Korpusu Polskiego w Rosji. 4 kwietnia 1918 został oficerem sztabu 4 Dywizji Strzelców Polskich. 11 maja 1918 w czasie bitwy pod Kaniowem dostał się do niewoli niemieckiej. Z niewoli zwolniony został 13 listopada 1918.

Od listopada 1918 w Wojsku Polskim. Zorganizował i dowodził Brygadą Kresową. 6 lutego 1919 wyznaczony został na dowódcę miasta Radomia. 18 lutego tego roku został zastępcą dowódcy Okręgu Wojskowego Częstochowa, a następnie dowódcą Okręgu Wojskowego Kielce. 15 maja 1919 roku został mianowany dowódcą XIV Brygady Piechoty. 1 maja 1920 zatwierdzony został w stopniu generała podporucznika z dniem 1 kwietnia tego roku. Czasowo pełnił także obowiązki dowódcy 7 Dywizji Piechoty, a w grudniu 1920 został jej etatowym dowódcą. W 1921 ukończył kurs wyższych dowódców. Od 20 września do 10 października 1921 roku dowodził Okręgiem Generalnym „Kielce” w zastępstwie generała porucznika Franciszka Latinika, który wówczas przebywał na urlopie.

3 maja 1922 zweryfikowany został w stopniu generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. 20 stycznia 1923 został zastępcą dowódcy, a 27 marca tego roku dowódcą Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie. 30 sierpnia 1923 przeniesiony został do Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisko I zastępcy szefa Administracji Armii. 1 lutego 1924 przeniesiony został do Łodzi, gdzie objął stanowisko zastępcy dowódcy Okręgu Korpusu Nr IV. 31 marca 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego awansował go na generała dywizji ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 5. lokatą w korpusie generałów. 26 czerwca 1924 został członkiem Oficerskiego Trybunału Orzekającego. W dniach 20–27 listopada 1925 roku czasowo pełnił obowiązki Szefa Administracji Armii, które powierzył mu kierownik Ministerstwa Spraw Wojskowych, generał dywizji Stefan Majewski.

Z dniem 30 kwietnia 1927 roku przeniesiony został w stan spoczynku. Zmarł 18 marca 1934 w Warszawie. Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera A10-6-3/4)

              -----------------------------------------------

1. Generał z oficerami 27 Pułku Piechoty, w 1920 roku.

 

[formoza58]

5. Stanisław Puchalski

 

Ur. 5 stycznia 1867 roku w Wapowcach.Służb wojskową odbył w CK Armii...1 listopada 1917 został awansowany do stopnia Feldmarschalleutnanta (odpowiednik gen. dywizji). Uczestniczył w walkach na froncie nad Piawą. Mianowany przez ministra wojny Austro-Węgier komendantem wojskowym Przemyśla przybył do tego miasta 29 października 1918 roku. Obowiązki objął 1 listopada 1918 roku, lecz już w dniach 30 i 31 października współpracował z ustępującym komendantem miasta, tytularnym generałem piechoty Viktorem von Njegovan. Powołany na stanowisko dowódcy Wojska Polskiego w Galicji, w dniu 1 listopada zadeklarował przejście w szeregi Wojska Polskiego, swoją funkcję w armii Austro-Węgier przekazując gen. Stowasserowi. W dniu 4 listopada 1918 r. został internowany w Przemyślu przez siły ukraińskie. W niewoli, bez odpowiedniego rozeznania, podpisał rozkaz dla jednostek polskich, nakazujący im opuszczenie Przemyśla i powiatu przemyskiego, oraz oddanie ich w ręce ukraińskie. Polacy (POW) nie zastosowali się do rozkazu i obronili Przemyśl. Polska komisja generalska rozpatrująca pod koniec 1918 zarzuty przeciwko Puchalskiemu – przed którą stanął na własne życzenie – uznała jego duże doświadczenie i wiedzę wojskową, jednocześnie stwierdzając, że „ze względu na słabe nerwy nie nadaje się do służby frontowej i samodzielnych komend”, i oddała go do dyspozycji Naczelnego Dowództwa.

18 marca 1919 został przyjęty w stopniu generała porucznika do Wojska Polskiego i przydzielony z dniem 1 marca tego roku do Rezerwy Oficerskiej w Warszawie. Kierował Kursem Adiutantów Sztabowych i uczestniczył w pracach Komisji Weryfikacyjnej. 10 czerwca 1919 wyznaczono go na stanowisko dowódcy Szkoły Sztabu Generalnego. Równocześnie przewodniczył Centralnej Komisji Wyszkolenia WP (od 21 sierpnia) oraz kierował dywizyjnym Centrum Wyszkolenia w Lidzie (od 17 listopada). 10 lutego 1920 został zwolniony z funkcji komendanta SSG, a 10 marca otrzymał nominację na stanowisko szefa Departamentu I Broni Głównych i Wojsk Taborowych Ministerstwa Spraw Wojskowych i członka Rady Wojskowej. Funkcję szefa departamentu sprawował do listopada 1920. Z dn. 1 marca 1921 został przeniesiony – na własną prośbę – do rezerwy armii, a z dn. 31 marca – w stan spoczynku z prawem noszenia munduru. 26 października 1923 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała dywizji ze starszeństwem z 1 czerwca 1919. Zmarł 16 stycznia 1931 w Warszawie. Został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A15-5-3)

          -----------------------------------------------

2. wśród Legionistów w 1915 roku.

[formoza58]

4. Józef Pomiankowski

 

 urodził się 23 listopada 1866 r. w Jarosławiu, w rodzinie Konstantego i płynęły z Rohnów. Ukończył w szczególności wojskowego uczelni opłacalne w Hranicach. W austriackiej armii, najpierw służył jako oficer kawalerii liniowe, w późniejszym okresie został pracowników-oficer iv korpusu w Budapeszcie XI korpusu we Lwowie. Jako kapitan i klasy korpus oficerów sztabu Generalnego został mianowany z października, 1901, attache wojskowy Austro-Węgier w Belgradzie i pełnił funkcję do 30 września 1907 roku. 17 grudnia 1909 do 1914 roku służył w tym samym stanowisku w Konstantynopolu. W 1902 roku awansowany do rangi majora. 11 sierpnia 1914 roku został mianowany generał-major starszeństwem od 1 sierpnia 1914 roku. 13 sierpnia 1917 roku został mianowany generał-porucznik ze starszeństwem z 1 sierpnia 1917 roku. 

Odznaczony orderem Leopolda III klasy w 1916 roku, order Żelaznej korony II klasy w 1917 roku. Od 1 stycznia 1919 roku został spensjonowany. 

25 marca 1919 roku, został przyjęty w polskiej armii za zgodą swojej randze generał-porucznika ze starszeństwem 13 sierpnia 1917 roku, z klasyfikacji zespołów i armii rezerwy i powołanych do służby w czasie wojny, aż do demobilizacji. Do czerwca 1919 r. został szefem polskiego biura-sklepy w Wiedniu od lipca do listopada 1919 r. szef polskiej misji wojskowej w Skandynawii, znajduje się w Sztokholmie, od listopada 1919 r. do kwietnia 1921 r szef polskiej misji wojskowej w Paryżu kupić. Zgodnie z tajnym przedstawieniu kapitana Rostworowska Kazimierza od 5 sierpnia 1920 roku, na wojskowej misji zakupów w Paryżu: szef misji, centrum handlowe genu. Pomiankowski niewątpliwie duże korzyści i zalety. Jak absolutnie uczciwy człowiek bardzo pracowity, doświadczony i ogólnoustrojowe pracownik, w rzeczywistości, misja handlowego wzorowo, po wojskowemu zorganizowanej, oddając jej, niestety, zbyt biurokratycznej formy, być może, w tych czasach normalne, szkodliwe w krytycznych momentach. Najgorsze oskarżenie o tym, że gen. Pomiankowskiemu można zrobić-to straszny pesymizm, który zamienia się w formalne wątpliwości, że Rosja w ogóle do zbawienia, nieproduktywna krytyki wszystkich i wszystko, co w kraju się robi. 

21 kwietnia 1920 roku został zatwierdzony w dniu 1 kwietnia 1920 roku w stopniu generała-porucznika, w grupie oficerów byłej armii Austro-Węgierskiej. Od 1 lutego 1922 roku został przeniesiony w stan spoczynku z prawem do noszenia munduru. 26 października 1923 roku prezydent Rp Stanisław Wojciechowski potwierdził go w stopniu generała dywizji. 

Na emeryturze mieszkał we Lwowie. Był autorem wydanej w Wiedniu w 1928 roku, działa w Der Zusammenbruch de Ottomanischen Reiches. 

Zmarł 21 stycznia 1929 we Lwowie. Został pochowany na cmentarzu Łyczakowskim.

[formoza58]

6. Władysław Poklewski Koziełł

 

Urodził się 3 sierpnia 1866 roku w Rżewie, mieście powiatowym ówczesnej guberni twerskiej. Służbę odbył w armii rosyjskiej.

7 listopada 1918 roku, reskryptem Rady Regencyjnej, przyjęty został do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia generała podporucznika. 13 listopada 1918 roku szef Sztabu Generalnego, generał Tadeusz Rozwadowski przydzielił go z dniem 7 listopada 1918 roku do Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. W ministerstwie wyznaczony został na stanowisko szefa Sekcji Technicznej. 10 grudnia 1918 roku, po przeprowadzonej reorganizacji ministerstwa, objął stanowisko szefa Departamentu III Technicznego. 16 czerwca 1919 roku stanął na czele Inspektoratu Budowli Wojskowych. 7 stycznia 1920 roku wyznaczony został na dowódcę punktu zbornego przy twierdzy Grodno. 10 marca 1920 roku wyznaczony został na stanowisko Inspektora Budownictwa. Stanowisko to utworzone zostało w strukturze Departamentu VIII Budownictwa Ministerstwa Spraw Wojskowych. Pełnienie obowiązków szefa departamentu powierzone zostało pułkownikowi Grzegorzowi Stefanowiczowi. 1 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu generała podporucznika, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej. 20 maja 1920 roku przeniesiony został do Oddziału I Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisko Inspektora Spraw Demobilizacyjnych. 12 stycznia 1921 roku Naczelny Wódz podpisał dekret o przeniesieniu Władysława Koziełł-Poklewskiego w stan spoczynku z dniem 1 kwietnia 1921 roku, w stopniu generała podporucznika. Zmarł w środę 2 marca 1921 roku w Warszawie „po długich i ciężkich cierpieniach przeżywszy 55 lat”. Pochowany w sobotę 5 marca 1921 roku na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera Z-3-26). 6 maja 1921 roku Naczelny Wódz mianował go pośmiertnie generałem porucznikiem z dniem 1 stycznia 1921 roku.

                     --------------------------------------------------

Zdjęcia na razie nie znalazłem.

Edytowane 12 Marzec 2021 przez formoza58

[formoza58]

26. Gustaw Paszkiewicz

 

Ur.1 kwietnia 1872 roku w Wasiliszkach...Po ukończeniu gimnazjum w Mińsku w 1913 wstąpił do rosyjskiej Wileńskiej Szkoły Wojskowej. Od 1914 walczył w armii rosyjskiej. Od grudnia 1917 służył w I Korpusie Polskim w Rosji, gdzie był dowódcą kompanii w 3 ps. Od lutego 1919 w Wojsku Polskim. Walczył w wojnie polsko-bolszewickiej jako dowódca batalionu 1 Pułku Strzelców Wielkopolskich. Od marca 1919 był dowódcą 55 pp. Uczestniczył w walkach o Lwów i pod Stryjem.

W latach 1923–1924 był słuchaczem Kursu Doszkolenia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Po ukończeniu kursu otrzymał tytuł oficera Sztabu Generalnego. Od października 1924 do maja 1926 komendant Szkoły Podchorążych i Oficerskiej Szkoły Piechoty w Warszawie. Podczas przewrotu majowego występował czynnie po stronie rządu. Od października 1926 dowódca piechoty dywizyjnej 24 Dywizji Piechoty w Jarosławiu. W międzyczasie (od 10 listopada 1932 do 10 sierpnia 1933) był słuchaczem VII kursu w Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie. 12 października 1935 mianowany dowódcą 12 Dywizji Piechoty w Tarnopolu. W latach 1937–1938 kierował akcją pacyfikacyjną ludności ukraińskiej.

W okresie II RP został osadnikiem wojskowym w powiecie lidzkim. W 1935 otrzymał godność szambelana papieskiego. W 1939 zasiadał w zarządzie okręgu tarnopolskiego Towarzystwa Rozwoju Ziem Wschodnich

Edytowane 12 Marzec 2021 przez formoza58

[formoza58]

Jw. cd...

W kampanii wrześniowej po rozbiciu 12 DP, wydostał się z okrążenia i 13 września dotarł do Włodzimierza Wołyńskiego, gdzie przebywał Wódz Naczelny. Według prof. Pawła Wieczorkiewicza nie wywiązał się ze swych obowiązków, motywując to chorobą serca. Od 15 września 1939 zastępca dowódcy Armii „Karpaty”. W czasie kampanii dwukrotnie ranny, przedostał się do Rumunii gdzie został internowany w obozie w Băile Herculane. W okresie od 1 grudnia 1939 do 23 czerwca 1940 pełnił funkcję zastępcy ministra spraw krajowych i dowódcy Związku Walki Zbrojnej Kazimierza Sosnkowskiego w rządzie Władysława Sikorskiego.

W 1940 przedostał się do Francji, a po jej upadku (czerwiec 1940) do Wielkiej Brytanii. W PSZkolejno dowódca 1 Brygady Strzelców (od października 1940 do maja 1942), 4 Dywizji Strzelców(od maja do października 1942), 2 Samodzielnej Brygady Pancernej (od października 1942 do czerwca 1943), zastępca dowódcy I Korpusu Polskiego (do marca 1945).

 

18 grudnia 1945 powrócił do kraju i 15 stycznia 1946 wstąpił do ludowego Wojska Polskiego. 22 stycznia 1946 objął dowództwo 18 Dywizji Piechoty w Białymstoku. Od marca tego roku obowiązki dowódcy dywizji łączył z funkcją przewodniczącego Wojewódzkiego Komitetu Bezpieczeństwa w Białymstoku. Na tym ostatnim stanowisku kierował działaniami wojska, w tym KBW oraz MO i Urzędu Bezpieczeństwa skierowanym przeciwko organizacjom niepodległościowego podziemia antykomunistycznego. W okresie od 18 października 1946 do 14 października 1948 był dowódcą Warszawskiego Okręgu Wojskowego. 31 stycznia 1949 został przeniesiony w stan spoczynku. Z dniem 1 września 1949 został jednak przywrócony do czynnej służby i następnie do 20 kwietnia 1951 był dyrektorem Biura Wojskowego w Ministerstwie Leśnictwa. W październiku 1950 spotkał się z generałem Augustem Emilem Fieldorfem i na jego prośbę wystawił mu zaświadczenie o przebiegu służby wojskowej w czasie wojny.

Po sfałszowanych przez PPR wyborach do Sejmu Ustawodawczego od stycznia 1947 poseł na Sejm. Reprezentował prokomunistyczne Stronnictwo Ludowe, a od 1949 Zjednoczone Stronnictwo Ludowe. W 1947 jednym z przemówień sejmowych oskarżył generała Władysława Andersa o udział w spisku na życie gen. Władysława Sikorskiego i przyczynienie się do katastrofy w Gibraltarze.

19 września 1952 ostatecznie przeszedł w stan spoczynk. Pełnił stanowisko wicedyrektora Państwowych Torów Wyścigów Konnych (przedsiębiorstwa utworzonego w 1950 przy torze wyścigów konnych Służewiec).

Zmarł nagle 27 lutego 1955 w Warszawie. Został pochowany 3 marca 1955 na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera B 2-7-12/13

[formoza58]

29. Zdzislaw Przyjałkowski

 

Ur. 5 pażdziernika 1895 roku w Magnuszewie...Przed I wojną światową studiował na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki Lwowskiej i działał w polskich organizacjach niepodległościowych. Od 1914 w Legionach Polskich. Służył w 5 pułku piechoty. Po kryzysie przysięgowym internowany w Beniaminowie.

Od listopada 1918 w Wojsku Polskim, brał udział w obronie Lwowa w 1918^[3]. W czasie wojny z bolszewikami na stanowisku dowódcy kompanii, batalionu, od lipca 1920 – dowódcy 21 pułku piechoty, a później – XVI Brygady Piechoty.

W latach 1921–1923 był słuchaczem II Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. 1 października 1923, po ukończeniu kursu i uzyskaniu tytułu naukowego oficera Sztabu Generalnego, otrzymał przydział do Biura Ścisłej Rady Wojennej w Warszawie na stanowisko kierownika referatu w Wydziale Ogólnym. Następnie, w tym samym biurze, objął stanowisko szefa Wydziału Manewrów i Doświadczeń Oddziału IIIa, a w styczniu 1925 – szefa Wydziału Operacyjnego „Zachód”. 30 listopada 1926, po likwidacji BŚRW, został szefem Wydziału Operacyjnego „Zachód” w Oddziale III Sztabu Generalnego w Warszawie. 1 kwietnia 1927 został wyznaczony na stanowisko dowódcy 41 pułku piechoty w Suwałkach. 12 listopada 1928 zastąpił płk. dypl. Wincentego Kowalskiego na stanowisku szefa Oddziału III Sztabu Głównego w Warszawie i został jednym z najbliższych współpracowników gen. dyw. Tadeusza Piskora. 1 czerwca 1931 został mianowany zastępcą dowódcy Korpusu Ochrony Pogranicza w Warszawi^], a 1 marca 1934 – dowódcą piechoty dywizyjnej 1 Dywizji Piechoty Legionów w Wilnie. 3 sierpnia 1937 objął dowództwo 15 Dywizji Piechoty w Bydgoszczy i sprawował je do września 1939.

W kampanii wrześniowej dowodził 15 DP oraz przejściowo (od 5 do 11 IX) Grupą Operacyjną swojego imienia, w skład której wchodziła 15 i 26 DP. Uczestniczył w bitwie nad Bzurą. W czasie obrony Warszawy pozostawał w dyspozycji dowódcy Armii „Warszawa”. Po kapitulacji przebywał w niewoli niemieckiej w Oflagu VII A w Murnau. Po wojnie na emigracji w Szwecji. Tam zmarł 12 kwietnia 1971 roku.

                        -------------------------------------

3. Rok 1933... Z otwarcie świetlicy KOP w Warszawie.

[formoza58]

24. Bronisław Pieracki

ur. 28 maja 1895 w Gorlicach, zm. 15 czerwca 1934 w Warszawie) – polski polityk, legionista, pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego(dowódca jednego z odcinków obrony Lwowa podczas wojny polsko-ukraińskiej 1918–1919), pracownik Ministerstwa Spraw Wojskowych, a następnie sekretarz stanu w tym resorcie (od 19 kwietnia 1929 do 4 grudnia 1930), poseł na Sejm II i III kadencji w II RP z ramienia Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem (1928 i 1930–1934, przez pewien czas wiceprezes BBWR), II zastępca szefa Sztabu Generalnego (od 9 października 1928 do 19 kwietnia 1929), wicepremier w rządzie Walerego Sławka (od 5 grudnia 1930 do 28 maja 1931), minister bez teki (od 28 maja do 23 czerwca 1931), minister spraw wewnętrznych w rządach Aleksandra Prystora, Janusza Jędrzejewicza i Leona Kozłowskiego (od 23 czerwca 1931 do 15 czerwca 1934), jeden z najbliższych współpracowników Józefa Piłsudskiego po przewrocie majowym, zaliczany do czołowych członków tzw. grupy pułkowników. Zabity przez członka Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów.