W pierwszej połowie XVIII wieku pułku tatarskie w Rzeczypospolitej zaczętao nazywać ułańskimi. Niegdyś, w Złotej Ordzie, terminem ułan" określano przedstawicielom arystokracji spokrewnionej z rodem Czyngis- Chana. Los wielu z nich rzucił na stałe na tereny Księstwa Litewskiego. Toteż w swoich wspomnieniach generał Józef Zajączek pisał: ... Litwa zaś pospolicie dostarczała kilka pułków tatarskich. osada tego wojowniczego narodu, od czasów Witolda we wspomnianej prowincji osiadła, utrzymuje się do dziś dzień. Pułki te Tatarów zwykle nazywano ułanami od imienia jednego spośród nich wojownika, który się za panowania Batorego wsławił". Ród Ułanów wydał wielu zasłużonych oficerów, wśród których szczególnie wielki rozgłos zyskał rotmistrz Aleksander Ułan.Za zasługi w walce ze stronnikami Stanisława Leszczyńskiego, wkrótce został pułkownikiem i zaufanym króla Augusta II Mocnego. W latach 1715- 1716 walcząc po stronie saskiej, skutecznie tepił konfederatów tarnogrodzkich. W uznaniu zasług jego pułk złozony z 8 chorągwi w sile 400 szabel został włączony do armii saskiej, pełniąc funkcję gwardii królewskiej. Obok wspomnianego, w armii saskiej funkcjonował drugi pułk tatarski, sformowany w 1733 roku, z nadwornych chorągwi tatarskich wojewody kijowskiego, Józefa Stanisława Potockiego. jego dowodcą był Aleksander Mustafa Korycki.Ciekawostką jest fakt, że pułki te i inne pułki tatarskie formowane w latach 1740- 1748, były początkiem istnienia w póżniejszej armii pruskiej regimentów ułanów.