Skocz do zawartości

Oswald Frank


Sv

Rekomendowane odpowiedzi

Potrzebuje pilnie informacji o Generale Oswaldzie Franku - zyciorys, zdjecia ( rzucajac na google znajduje jakies zdawkowe dane ).. Jezeli ktos moze mi cos ponizej podrzucic to bede wdzieczny.
Pzdr
Sv
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Urodził się 28 II 1882 w Rawie Ruskiej; był synem Wincentego i Klary z domu Saling, miał siedmioro rodzeństwa. W 1900 zdał maturę w seminarium nauczycielskim w Sokalu, w 1903 zgłosił się do służby w armii austro-węgierskiej jako jednoroczny ochotnik (jednostka w Ołomuńcu), w I 1905 mianowany ppor., został dowódcą plutonu, a następnie kompanii w pułku piechoty. W 1912 awansowany na por., przez 5 miesięcy służył w biurze wywiadowczym I KA w Krakowie. W 1914 wyruszył na front jako dowódca batalionu. W 1915 awansowany na kpt. i wysłany do Akademii Sztabu Generalnego w Wiedniu. Ukończył ją na początku 1918 i przydzielony został do Ministerstwa Wojny, skąd z kolei skierowano go do wojskowej służby dyplomatycznej w ambasadzie austriackiej w Piotrogrodzie jako referenta ds. jeńców wojennych, gdzie pozostawał do końca listopada.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Po rozpadzie Austro-Węgier przyjechał do Polski i 12 I 1919 wstąpił w szeregi WP. Początkowo bez przydziału w Stacji Zbornej Oficerów w Krakowie, potem w batalionie zapasowym 12. pp w Wadowicach. 17 II objął dowództwo batalionu w tym pułku i skierowany na front, walczył na jego czele z Ukraińcami pod Przemyślem i Lwowem. Za poprowadzenie kontrataku pod Porszną odznaczony VM V kl. Od 19 VI do 15 VII dowodził całym pułkiem. 1 IV 1920 zweryfikowany do stopnia ppłk. 23 V ranny w czasie starcia z bolszewikami, do 5 IX przebywał w szpitalu. Od 6 IX – dowódca batalionu zapasowego 12. pp. 17 IV 1921 rozpoczął 6-tygodniowy kurs dla wyższych dowódców w Centrum Wyszkolenia przy DOG Lwów, po którym powrócił na dawne stanowisko. 1 IX mianowany dowódcą 12. pp, wprowadził ten pułk w tryb pracy pokojowej, pozostając na stanowisku przez 6 lat. W 1922 i 1926 był - w zastępstwie - dowódcą 6. DP w Krakowie, a od 4 V do 24 IX 1925 odbył kurs w Centralnej Szkole Strzelniczej w Toruniu. Od 19 III 1927 – dowódca 10. DP w Łodzi, po czym, od 24 XII 1929 – zastępca dowódcy III OK w Grodnie. 1 I 1930 mianowany generałem brygady. 19 VII 1932 objął dowództwo VII OK w Poznaniu. W listopadzie 1934 zaniemógł i dostał urlop zdrowotny, a 7 XII zmarł wskutek zatoru tętnicy płucnej. Oprócz wspomnianego VM V kl., odznaczony był także dwukrotnie KW i złotym KZ.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Generał pochowany został na poznańskim Cmentarzu Garnizonowym, a na jego grobie wystawiono monumentalny pomnik z piaskowca, autorstwa Wawrzyńca Kaima, z charakterystycznymi płaskorzeźbionymi postaciami husarzy i sentencją „w krainie ducha nie ma pożegnania”. Pomnik ten, jako jeden z niewielu, ocalał po walkach w 1945 i późniejszym „porządkowaniu” cmentarza, choć husarze utracili wówczas fragmenty skrzydeł. Obok nagrobka kpt. Prusinowskiego (autorstwa Mieczysława Lubelskiego) jest dziś jednym z najpiękniejszych tamtejszych zabytków międzywojennej sztuki sepulkralnej. W 1981 w grobowcu tym pochowano także żonę generała, Halinę ze Strowskich Frankową – i był to bodaj ostatni pochówek na tym cmentarzu, aktualnie zamkniętym.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Temat został przeniesiony do archiwum

Ten temat przebywa obecnie w archiwum. Dodawanie nowych odpowiedzi zostało zablokowane.

×
×
  • Dodaj nową pozycję...

Powiadomienie o plikach cookie