Oswald Frank

[Sv]

Potrzebuje pilnie informacji o Generale Oswaldzie Franku - zyciorys, zdjecia ( rzucajac na google znajduje jakies zdawkowe dane ).. Jezeli ktos moze mi cos ponizej podrzucic to bede wdzieczny.
Pzdr
Sv

[sqh]

Urodził się 28 II 1882 w Rawie Ruskiej; był synem Wincentego i Klary z domu Saling, miał siedmioro rodzeństwa. W 1900 zdał maturę w seminarium nauczycielskim w Sokalu, w 1903 zgłosił się do służby w armii austro-węgierskiej jako jednoroczny ochotnik (jednostka w Ołomuńcu), w I 1905 mianowany ppor., został dowódcą plutonu, a następnie kompanii w pułku piechoty. W 1912 awansowany na por., przez 5 miesięcy służył w biurze wywiadowczym I KA w Krakowie. W 1914 wyruszył na front jako dowódca batalionu. W 1915 awansowany na kpt. i wysłany do Akademii Sztabu Generalnego w Wiedniu. Ukończył ją na początku 1918 i przydzielony został do Ministerstwa Wojny, skąd z kolei skierowano go do wojskowej służby dyplomatycznej w ambasadzie austriackiej w Piotrogrodzie jako referenta ds. jeńców wojennych, gdzie pozostawał do końca listopada.

[sqh]

Po rozpadzie Austro-Węgier przyjechał do Polski i 12 I 1919 wstąpił w szeregi WP. Początkowo bez przydziału w Stacji Zbornej Oficerów w Krakowie, potem w batalionie zapasowym 12. pp w Wadowicach. 17 II objął dowództwo batalionu w tym pułku i skierowany na front, walczył na jego czele z Ukraińcami pod Przemyślem i Lwowem. Za poprowadzenie kontrataku pod Porszną odznaczony VM V kl. Od 19 VI do 15 VII dowodził całym pułkiem. 1 IV 1920 zweryfikowany do stopnia ppłk. 23 V ranny w czasie starcia z bolszewikami, do 5 IX przebywał w szpitalu. Od 6 IX – dowódca batalionu zapasowego 12. pp. 17 IV 1921 rozpoczął 6-tygodniowy kurs dla wyższych dowódców w Centrum Wyszkolenia przy DOG Lwów, po którym powrócił na dawne stanowisko. 1 IX mianowany dowódcą 12. pp, wprowadził ten pułk w tryb pracy pokojowej, pozostając na stanowisku przez 6 lat. W 1922 i 1926 był - w zastępstwie - dowódcą 6. DP w Krakowie, a od 4 V do 24 IX 1925 odbył kurs w Centralnej Szkole Strzelniczej w Toruniu. Od 19 III 1927 – dowódca 10. DP w Łodzi, po czym, od 24 XII 1929 – zastępca dowódcy III OK w Grodnie. 1 I 1930 mianowany generałem brygady. 19 VII 1932 objął dowództwo VII OK w Poznaniu. W listopadzie 1934 zaniemógł i dostał urlop zdrowotny, a 7 XII zmarł wskutek zatoru tętnicy płucnej. Oprócz wspomnianego VM V kl., odznaczony był także dwukrotnie KW i złotym KZ.

[sqh]

Generał pochowany został na poznańskim Cmentarzu Garnizonowym, a na jego grobie wystawiono monumentalny pomnik z piaskowca, autorstwa Wawrzyńca Kaima, z charakterystycznymi płaskorzeźbionymi postaciami husarzy i sentencją „w krainie ducha nie ma pożegnania”. Pomnik ten, jako jeden z niewielu, ocalał po walkach w 1945 i późniejszym „porządkowaniu” cmentarza, choć husarze utracili wówczas fragmenty skrzydeł. Obok nagrobka kpt. Prusinowskiego (autorstwa Mieczysława Lubelskiego) jest dziś jednym z najpiękniejszych tamtejszych zabytków międzywojennej sztuki sepulkralnej. W 1981 w grobowcu tym pochowano także żonę generała, Halinę ze Strowskich Frankową – i był to bodaj ostatni pochówek na tym cmentarzu, aktualnie zamkniętym.