M-i

W uzupełnieniu: Chodzi o akcję (przepraszam za pomyłkę) z w nocy z 12 na 13 października 1943 r., kiedy grupa Sphinx", przy współudziale aktywistów berlińskiego Sokoła", w czasie nalotu lotnictwa alianckiego wyniosła z Zeughaus-Sieges-halle przy Unter der Linden Strasse chorągiew Prezydenta RP, pięć sztandarów wojskowych i sztandar Towarzystwa Kulturalno-Oświatowego Bałtyk".

Może ktoś coś wie na temat pięciu sztandarów wojskowych i chorągwi (proporca?) Prezydenta RP wykradzionych w 1945 r. z jednego z muzeów berlińskich przez grupę Sphinx" Konrada Strzelczyka? Słyszałem, że dostały się do jednego ze śląskich muzeów (chyba chorzowskiego?). Czy ktoś może zweryfikować tę informację i jakie to były sztandary?

Trochę podobna do proporca Prezydenta RP

Polsten poczwórnie sprzężony

Jest to sztandar 42 Pułku Piechoty z Białegostoku, który znajduje się w Muzeum Wojska Polskiego. Rzeczywiście znajdował się w rękach niemieckich. Muzeum WP odzyskało go dopiero w czerwcu 1971 r.

W listopadzie 1940 r. powstał w Londynie Wojskowy Instytut Techniczny, który m.in. umożliwił - dzięki wykonaniu rysunków technologicznych - uruchomienie w połowie 1941 r. produkcji armat przeciwlotniczych kalibru 40 mm Bofors, wytwarzanych m.in. przez Fabrykę Obrabiarek w Rzeszowie. Sekcja polska w Armament Design Department Ministerstwa Zaopatrzenia w Cheshunt skonstruowała armatę przeciwlotnicze Polsten kalibru 20 mm pod kierunkiem inż. Jerzego Podsędkowskiego.

Poszukuję informacji, źródeł i fotek o 38 Pułku Piechoty z jarosławskiej 24 Dywizji Piechoty.

Sztandar został nadany 7 Dywizjonowi Artylerii Przeciwlotniczej w Poznaniu zarządzeniem Prezydenta RP z 11 kwietnia 1938 r. Jego wzór zatwierdził Minister Spraw Wojskowych rozkazem z 5 maja 1938 r. Na prawej stronie płatu sztandaru był umieszczone w rogach numer dywizjonu. Na lewej natomiast stronie płatu sztandaru na tarczach w poszczególnych rogach znajdowały się: – w prawym górnym – wizerunek Matki Boskiej Częstochowskiej; – w prawym dolnym – godło miasta Poznania; – w lewym górnym – wizerunek św. Barbary – patronki artylerzystów; – w lewym dolnym – odznaka pamiątkowa 7 Dywizjonu Artylerii Przeciwlotniczej. Ponadto, na dolnym ramiieniu Krzyża Kawalerskiego był wyhaftowany napis: Poznań 8 VII 1926 upamietniajacy date i miejsce sformowania dywizjonu. Sztandar został ufundowany przez społeczeństwo miasta Poznania. Komitetowi Fundacyjnemu przewodniczył prezydent miasta stołecznego Warszawy Stefan Starzyński. Dowódcy pułku - mjr. Mieczyslawowi Zylberowi sztandar wręczył inspektor armii - gen. dyw. Juliusz Rómmel. W uroczystości wręczenia sztandarów jednostkom artylerii Okregu Korpusu nr VII, która rozpoczęła się 29 czerwca 1938 r. o godz. 11.00 na na placu cwiczen artylerii na Solaczu, wzięli również udział: gen. bryg Edmund Knoll-Kownacki, gen. bryg. Emil Krukowicz-Przedrzymirski, gen. bryg. Stanisław Miller oraz biskup polowy WP Józef Gawlina. Obecnie sztandar jest eksponowany w Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie. K. Satora (s. 343) podaje blednie, ze sztandar wreczono 20 czerwca 1938 r. (zob. Polska Zbrojna" nr 179 z 1 lipca 1938 r., s. 4)

sztandar 7 Dywizjonu Artylerii Przeciwlotniczej w Poznaniu - plat lewy

Sztandar został nadany 1 Pułkowi Artylerii Przeciwlotniczej im. Marszałka Edwarda Rydza-Śmigłego w Warszawie zarządzeniem Prezydenta RP z 5 maja 1938 r. Jego wzór zatwierdził Minister Spraw Wojskowych rozkazem z 22 czerwca 1938 r. Na prawej stronie płatu sztandaru były umieszczone w rogach, zamiast numeru pułku, inicjały „Ś.R.”. Inicjały te znajdowały się również na przedniej ścianie podstawy orła sztandarowego. Na lewej natomiast stronie płatu sztandaru na tarczach w poszczególnych rogach znajdowały się: – w prawym górnym – wizerunek Matki Boskiej Częstochowskiej; – w prawym dolnym – godło miasta stołecznego Warszawy; – w lewym górnym – wizerunek św. Barbary – patronki artylerzystów; – w lewym dolnym – odznaka pamiątkowa 1 Pułku Artylerii Przeciwlotniczej. Ponadto, na ramionach Krzyża Kawalerskiego były wyhaftowane nazwy miejscowości upamiętniające szlak bojowy Dywizjonu Szkolnego Artylerii Zenitowej w wojnie polsko-rosyjskiej: – na dolnym – Warszawa 19 VII 1920; – na prawym – Grodno 23–25 IX 1920; – na lewym – Dubrowlany 29 IX 1920. Sztandar został ufundowany przez społeczeństwo stolicy. Komitetowi Fundacyjnemu przewodniczył prezydent miasta stołecznego Warszawy Stefan Starzyński. Dowódcy pułku - płk. Kazimierzowi Baranowi sztandar wręczył minister spraw wojskowych gen. dyw. Tadeusz Kasprzycki. W uroczystości wręczenia sztandarów jednostkom artylerii przeciwlotniczej, która rozpoczęła się 10 listopada 1938 r. o godz. 10.00 na Polu Mokotowskim w Warszawie, wzięli również udział: gen. dyw. Mieczysław Norwid-Neugebauer, gen. bryg. Emil Krukowicz-Przedrzymirski, gen. bryg. Stanisław Miller, gen. bryg. Józef Olszyna-Wilczyński, gen. bryg. Mieczysław Ryś-Trojanowski oraz biskup polowy WP Józef Gawlina. Obecnie sztandar jest eksponowany w Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie. Na zdjeciu plat prawy. Kazimierz Satora (Opowieści wrześniowych sztandarów, Warszawa 1990, s. 341) podaje błędnie, iż sztandar wręczył marszałek Edward Rydz-Śmigły. W zarządzeniu I Wiceministra Spraw Wojskowych w sprawie uroczystości poświęcenia sztandarów artylerii przeciwlotniczej (Departament Dowodzenia Ogólnego L.dz. 9329/Og. tjn. z 31 października 1938 r.) ustalono, iż sztandary wręczy Generalny Inspektor Sił Zbrojnych. Jednakże w uroczystości tej nie wziął on udziału. Sztandary te wręczył minister spraw wojskowych gen. dyw. Tadeusz Kasprzycki („ Polska Zbrojna” 1938, 11 listopada, nr 312, s. 2).

sztandar 1 Pulku Artylerii Przeciwlotniczej im. Marszalka Edwarda Rydza-Smiglego w Warszawie plat lewy

Powstałe w 1977 r. Muzeum Regionalne w Mielcu posiada w swoich zbiorach militaria, ale – co trzeba zaznaczyć już na wstępie – nie jest to zbiór zbyt liczny i nie ma w nim rzadkich i cennych okazów. Stanowi więc dobry przykład przeciętnej kolekcji muzealnej małej placówki o charakterze regionalnym. Jednym z cenniejszych przedmiotów o charakterze militarnym w muzeum jest uratowany we wrześniu 1939 r. przed zniszczeniem fragment sztandaru 3 Pułku Strzelców Podha-lańskich z Bielska, przekazany na przechowanie przez oficerów pułku jednej z mieszkanek Mielca. W zbiorach zachował się jedynie wizerunek Matki Boskiej Częstochowskiej, wycięty ze zniszczonego płatu sztandaru, ukrywanego w czasie okupacji w nieodpowiednich warunkach.

Ponawiam ostatnie pytanie

Czy moze ktos wie, kiedy zamieniono silnik LECHA z Reanault'a na Anzani?

Czyzby tak skromnie fotografowano samoloty sanitarne?

Jeszcze taczanki

Czy nie ma zadnych fotek?

Może zaczęlibyśmy wątek o polskim lotnictwie sanitarnym, fotki, organizacja

Do Krzyska. Nie miesza sie zadnych watkow. Jesli nie bylo produkcji, to znaczy ze tym samym nie wdrozono sprzetu w wojskach.

To jednak Bofors wz. 36

Czy polski tzw. motobalon WBS z 1938 r. byl sterowcem.

Były próby zbudowania następcy “Lecha”. Czy ktoś coś wie na ten temat?

Niestety, nie było reflektorów o średnicy 50 cm. Fabryka Obrabiarek H. Cegielski w Rzeszowie miała rozpocząć produkcję reflektorów przeciwlotniczych o średnicy 120 cm. Pierwsze trzy reflektory na licencji firmy Sautter-Harlé planowano przekazać wojsku w styczniu 1940 r.

W 1936 r. zakupiono szybkościomierz firmy węgierskiej Gamma-Juhasz i testowano go w 1 Pułku Artylerii Przeciwlotniczej. W maju 1939 r. przeprowadzono próby porównawcze z szybkościomierzy z firmy francuskiej Précision Moderne i węgierskiej Gamma-Juhasz. Ostatecznie zdecydowano się do przyjęcia do uzbrojenia szybkościomierz firmy Gamma-Juhasz pod nazwą „szybkościomierz wz. 39”. Szybkościomierze te miała produkować spółka Moza (filia firmy Gamma-Juhasz), która w Siedlcach miała wybudować fabrykę produkującą początkowo tylko szybkościomierze, a później także uproszczone aparaty centralne dla dział kalibru 75 mm wz. 36/37St.

Francuska armata przeciwlotnicza kalibru 90 mm została skonstruowana jeszcze pod koniec 1932 r. Poziomy kąt jej ostrzału wynosił 360° pionowy zaś - do +80°, a pułap - 11 600 m. Prędkość początkowa pocisku - 820 m/s. Armaty tego typu zakupiła francuska marynarka wojenna do obrony przeciwlotniczej wybrzeża. W 1933 r. firma Schneider pokazywała je polskiemu rzeczoznawcy przy tych zakładach mjr. Kazimierzowi Świderskiemu. W grudniu 1936 r. armaty te oglądała również polska komisja i wydała o nich bardzo przychylną opinię. W tym samym roku zainteresowały się nią również francuskie wojska lądowe. Próby zmodernizowanej - według ich wymagań - armaty trwały do maja 1939 r. Przyjęto ją do uzbrojenia wojsk francuskich jako armatę przeciwlotniczą wz. 39S i rozpoczęto przygotowania do seryjnej produkcji.