Barwa oporządzenia. Dobierać pod kątem barwy, czy nie?

[Jedburgh_Ops]

Nie dobierać.

Wątek być może najbardziej przydatny dla rekonstruktorów historycznych wczesnego etapu odradzania się WP w międzywojniu. ale także dla kolekcjonerów, modelarzy figurkowych i po prostu dla miłośników tzw. broni i barwy międzywojennego Wojska Polskiego.

W środowisku, ale tylko mądrych, kolekcjonerów amerykańskich militariów oraz rekonstruktorów historycznych amerykańskich sił zbrojnych czasu I i II w.ś. od dekad żyje sformułowanie „Khaki Nazis” – „naziści khaki”. O kim mowa? O swego rodzaju nieświadomych wielu spraw, niekompetentnych fanatykach podatnych na fałszywe informacje rozpowszechniane czy to w internecie, czy na pokazach rekonstruktorskich, czy przez zachłannych handlarzy militariów, czy też w innych miejscach.

„Naziści khaki” występują w dużej liczbie wśród początkujących kolekcjonerów i również wśród początkujących rekonstruktorów historycznych. Wszyscy oni twierdzą, że muszą mieć amerykańskie oporządzenie czy to z I, czy z II wojny światowej, w kolorze „khaki”, czymkolwiek to „khaki” miałoby być, ponieważ osoby te dokładnie (albo wcale) nie wiedzą, co to było to mitologiczne i dla nich kultowe, ikoniczne „khaki”.

Ale szanujący się „nazista khaki” zawsze będzie dobierał oryginały jego oporządzenia tak, aby było ono „khaki” według tego, co jemu się wydaje, że było „khaki”, albo co mu wmówił np. handlarz militariów, że on ma dla takiego „nazisty khaki” właśnie coś wybranego spośród oporządzenia w barwie zwanej w USA umownie khaki. I wówczas „nazista khaki” do portretowanej przez niego rekonstrukcyjnie pierwszowojennej postaci usilnie dobiera pas główny, szelki, plecak, pokrowce na łopatkę, na manierkę, na pakiet pierwszej pomocy, na kompas, na torbę na granaty czy na ładownice do .45 Auto wyłącznie w jakimś mitycznym kolorze khaki. Bez odstępstw odcieni. Kapłan „nazistów khaki” obowiązkowo musi mieć w tej jakiejś abstrakcyjnej barwie khaki nawet podpinkę hełmu.

„Naziści khaki” obowiązują także w odniesieniu do amerykańskiego oporządzenia z I wojny światowej. Byłoby dobrze, aby nie obowiązywali w Polsce w rekonstrukcjach WP II RP.

Zacząć należy od tego, z oporządzeniem w jakiej barwie przystąpiły American Expeditionary Forces (AEF) do I wojny światowej, ponieważ to ono właśnie spoczęło później na żołnierzach WP?

Nawet na fotografiach czarno-białych z tej wojny widać, że przystąpiły z oporządzeniem niejednorodnym kolorystycznie – jak poniżej.

 

Korzenie całej historii tej barwy, w jakiej WP nosiło amerykańskie oporządzenie sięgają roku 1870. Wówczas w amerykańskich siłach zbrojnych ustalono barwę „drab” dla rzeczy produkowanych z bardzo grubego płótna bawełnianego w Polsce potocznie określanego mianem „żaglowego”. Od roku 1900 zaczęto nieoficjalnie i wymiennie używać nazw „drab” i „olive drab” na określenie takiej samej barwy tekstyliów wojskowych. Oficjalnie nazwę „olive drab” US Army zatwierdziła u siebie w roku 1907, a USMC w roku 1912. Ale w wojsku nigdy nie może być za pięknie i ten cud, że nie cierpiące się nawzajem US Army i USMC coś wspólnie uzgodniły prysł – świeżo uzgodnioną oficjalną nazwę „olive drab” zaczęto znowu nieoficjalnie nazywać „olive green”.

Przemysł od tego wszystkiego oczywiście zgłupiał i każdy robił dla wojska rzeczy tekstylne w barwie, jaka jednym firmom wydawała się być „drab”, a inne firmy z tej samej branży wytwarzały w barwie, jaka wydawała im się „olive green”. Wojsko nie narzekało i brało wszystko jak leci. Żeby było jeszcze zabawniej firmy wytwarzające w barwie „olive green” importowały pigment do tej produkcji z Niemiec. W chwili przystąpienia Stanów Zjednoczonych do I wojny światowej Niemcy eksport ich pigmentu natychmiast zatrzymały. W związku z tym firmy od „olive green” zaczęły produkować oporządzenie w barwie „olive drab” na bazie rodzimych pigmentów. Przed samą I wojną nazwę „olive drab” nieoficjalnie nazwano „khaki” i ten termin zakorzenił się bardzo mocno, jeśli nie najmocniej.

I tak ten cyrk dojechał do wyekspediowania AEF na front do Francji.

C.d.n.