8 Pułk Piechoty Legionów

[Carolus]

8 Pułk Piechoty Legionów (8 pp Leg.) – oddział piechoty Polskiej Siły Zbrojnej, Wojska Polskiego II RP i Armii Krajowej.

 

Pułk nawiązywał do tradycji bojowej 8 pułku piechoty Armii Księstwa Warszawskiego, którego dowódcą był płk Cyprian Godebski oraz legendy po wsławionym w bitwie pod Iganiami i Ostrołęką 8 pułku piechoty Liniowej Wojska Polskiego Królestwa Kongresowego (1815–1831).

 

Zalążek jednostki formował się w Ostrowi Mazowieckiej w ramach Polskiej Siły Zbrojnej (Polnische Wehrmacht), począwszy od maja 1918 roku. Nadano mu wówczas nazwę 2 pułku piechoty. 16 stycznia 1919 roku przemianowany został na 8 pułk piechoty Legionów. Pod tą nazwą występował do końca swojego istnienia – do października 1939 roku. Podczas wojny z Ukraińcami torował sobie i innym polskim oddziałom drogę do broniącego się Lwowa. Skierowany pod Rawę Ruską, brał udział w walkach o: Skniłów, Magierów, Niemirów, Kulików, Stary Sambor, Stanisławów. Toczył walki nad Dniestrem i Zbruczem[1]. Bronił też, na prośbę rządu łotewskiego, niepodległości tego kraju, zagrożonej inwazją sowiecką. W wojnie polsko-bolszewickiej od 16 maja do 26 września 1920 roku brał udział w walkach pod: Dokszycami, Pokostem, Żyżniewem, Cybulkami oraz w decydującej dla polskiego zwycięstwa bitwie nad Niemnem. Po zakończonej wojnie pułk powrócił do miejsca stałego pobytu – Lublina.

 

W 1926 roku, w czasie przewrotu majowego w Warszawie, pułk wziął udział w walkach po stronie marszałka Józefa Piłsudskiego.

 

W kampanii wrześniowej 1939 roku był przydzielony do Armii Odwodowej „Prusy”. Uczestniczył w kilku znaczących bitwach: pod Iłżą, pod Krasnobrodem i II pod Tomaszowem Lubelskim. Po zakończeniu kampanii wrześniowej, na początku października 1939 roku, 8 pp Leg. został rozwiązany przez dowódcę pułku – płk. Antoniego Cebulskiego.

Tyle w skrócie, zgodnie z: https://pl.wikipedia.org/wiki/8_Pułk_Piechoty_Legionów

 

[Carolus]

Odznaka jednostki:

[Carolus]

Okres formowania jednostki:

Od lata 1917 r. do wiosny 1918 r. trwały w garnizonach w Ostrowi Mazowieckiej i Zegrzu prace organizacyjne i szkolenie, które doprowadziły do sformowania 15 maja 1918 r. 2 pułku piechoty. Początkowo I/2 pp i II/2 pp posiadały po cztery kompanie piechoty, zaś III/2 pp – trzy kompanie. 1 listopada 1918 r. poszczególne bataliony 1 pp skierowane zostały – do Krakowa (I – mjr Czesław Jarnuszkiewicz), do Lublina (II – mjr Mieczysław Smorawiński) oraz do Warszawy (III – kpt. Franciszek Kruk-Grzybowski). I/2 pp znalazł się w Krakowie 5 listopada. 7 listopada w Lublinie II/2 pp podporządkował się rządowi Ignacego Daszyńskiego. W Lublinie zorganizowano kompanię karabinów maszynowych oraz wydzielono 7 kompanię, która wysłana została w siedleckie. W jej miejsce sformowano nową kompanię z ochotników POW. III/2 pp brał w Warszawie udział w zajęciu Cytadeli, następnie do grudnia 1918 r. pełnił służbę wartowniczą. W tym czasie zorganizowane zostały 12 kompania oraz kompania karabinów maszynowych (która dopiero 1 stycznia 1919 r. otrzymała broń).

 

W związku z odtworzeniem pułków legionowych, 2 pułk piechoty, jako faktycznie młodszy, został na 16 stycznia 1919 r. przemianowany na 8 pp Legionów. Miało to miejsce, gdy oddział jeszcze jako 2 pułk piechoty walczył pod Lwowem, pod dowództwem Ferdynanda Zarzyckiego. On też otrzymał nominację na stanowisko dowódcy pułku. Na miasto garnizonowe, a zarazem miejsce docelowego stacjonowania, wyznaczony został dla 8 pułku piechoty Legionów Lublin. W grudniu 1919 batalion zapasowy pułku stacjonował w Lublinie.

 

Zgodnie z: https://pl.wikipedia.org/wiki/8_Pułk_Piechoty_Legionów

[Carolus]

Pierwszy dowódca jednostki, podpułkownik Ferdynand Zarzycki (fotografia późniejsza).

Źródło fotografii: https://pl.wikipedia.org/wiki/Ferdynand_Zarzycki

[Carolus]

Udział w wojnie polsko-ukraińskiej i polsko-bolszewickiej

 

Pułk brał udział w działaniach bojowych w czasie wojny z Ukraińcami oraz wojny z bolszewikami. I batalion pod dowództwem majora Czesława Jarnuszkiewicza, razem z batalionem podhalańskim, walczył pod wsią Tarło i Wołczuchami. Obsadził odcinek Niżankowice – Nowe Miasto, utrzymując tę pozycję do czasu połączenia się z resztą oddziału. II batalion, pełniący dotychczas służbę wartowniczą w Lublinie, 4 grudnia 1918 roku został wysłany na front pod Rawę Ruską, skąd część pododdziału – 5 i 6 kompania – wyruszyły wraz z grupą „Bug”, wchodzącą w skład Frontu Wołyńskiego, pod Lwów, gdzie uczestniczyły w walkach wraz ze stacjonującym tam wcześniej III batalionem.

 

Intensywne walki, toczone m.in. pod wsią Skniłów od 13 stycznia 1919 roku, spowodowały wykrwawienie się 5 i 6 kompanii do tego stopnia, że z pozostających przy życiu żołnierzy uformowano jedną nową 9 kompanię, którą wcielono do równie zdziesiątkowanego III batalionu.

 

Do końca kwietnia 1919 roku pododdziały walczyły oddzielnie i staczały zwycięskie potyczki: pod Żółkwią – 9 marca 1919 roku, pod Magierowem i Niemirowem – 12 marca 1919 roku oraz Bełzem. W tym okresie III batalion, skierowany do Warszawy, uczestniczył w rozbrajaniu Niemców. Zdobywał i zajmował Cytadelę Warszawską, a 3 stycznia 1919 roku, wysłany pod Rawę Ruską, brał udział w odsieczy Lwowa. Atakował tam wojska ukraińskie pod Kulikowem, Skniłowem, a 16–17 marca 1919 roku pod Kozicami. W tym boju poległ dowódca batalionu Franciszek Kruk-Grzybowski. Po jego bohaterskiej śmierci dowództwo III baonu objął kpt. Zdzisław Maćkowski.

 

W pierwszych dniach maja 1919 roku, w Nowym Mieście, nastąpiło połączenie wszystkich trzech batalionów. Pułk, uzupełniony poprzez wcielenie Batalionu Strzelców nr 4 i pięciu kompanii marszowych, wszedł w skład 3 Dywizji Piechoty Legionów generała Zielińskiego. W ramach organizacyjnych tej dywizji, razem z 7 pułkiem piechoty Legionów, tworzył V Brygadę Piechoty Legionów.

 

Pierwszy bój scalonego oddziału miał miejsce 15 maja 1919 roku nad Wołczą, następne – pod Starym Samborem oraz – 17 maja 1919 roku w okolicach wsi Schodnica. Postój w miejscowości Jezupol, który miał miejsce 13 czerwca, przerwała wiadomość o niespodziewanej kontrofensywie czortkowskiej wojsk ukraińskich na polskie pozycje.

 

Pułk wraz z 3 DP Leg. został w trybie natychmiastowym skierowany do walki. Stoczono zwycięskie bitwy pod Denysowem i Kupczyńcami w dniach 13–14 czerwca 1919 roku. Podczas bitew często dochodziło do walki na bagnety. Pułk brał udział w obronie miasta Brzeżany od 17 do 21 czerwca 1919 roku. Dalsze walki toczono, powstrzymując natarcie 24 czerwca 1919 roku na miejscowości: Janczyn, Wołkowo i Firlejów. Wzięto tam do niewoli ponad 200 jeńców. 10 lipca 1919 roku pułk dotarł – tocząc nieustanne potyczki i forsując rzekę Zbrucz – do Skierzyńca, a następnie skierowano oddział na tyły do Wilna, celem uzupełnienia zapasów amunicji, żywności i sprzętu. Po uzupełnieniach oddział wyruszył na front w kierunku rzeki Dźwiny.

 

W grudniu 1919 roku, wraz z 3 DP Leg. – na prośbę rządu łotewskiego, postanowiono skierować 8 pp Leg. na Łotwę w celu obrony tego państwa przed nacierającą Armią Czerwoną. Pułk przebywał tam do 13 marca 1920 roku, broniąc niepodległości młodej republiki. Po powrocie z Łotwy żołnierze dotarli w rejon Budsławia, w miejsce stacjonowania odwodu 1 Armii.

 

16 maja 1920 roku do stacjonującego w Budsławiu wojska dotarła alarmująca wiadomość o nadciągającej ofensywie bolszewickiej. W związku z tą informacją jednostka wyruszyła w kierunku rzeki Czernicy. Stoczono z czerwonoarmiejcami krwawą bitwę pod Dokszycami. Podczas walki – pomiędzy 17 a 27 maja 1920 roku poległo lub zostało rannych ponad 200 żołnierzy 8 pp Leg. Po zajęciu przez oddział odcinka Korytnica[13] – Władyki[14] mobilizowano siły do mającej rozpocząć się polskiej kontrofensywy. Biorąc udział w kontruderzeniu, stoczono szereg potyczek. 28 maja pod Pohostem, 30 maja pod Żyżniewem, 31 maja pod Cybulkami, 1 czerwca pod Kamionką i 3 czerwca pod Ostrowem. Pułk wraz ze swoją dywizją brał udział w tych walkach, tocząc zwycięskie boje aż do 3 czerwca 1920 roku.

 

W czerwcu 3 DP Leg., a wraz z nią 8 pp Leg., zostały wysłane na Front Ukraiński w celu powstrzymania nacierającej Armii Konnej Budionnego. 19 czerwca, po dotarciu transportem kolejowym do Zwiahla, pułk został zmuszony do odwrotu przez kawalerię bolszewicką. 22 czerwca oddział dotarł do wsi Karpiówka i pełnił funkcję odwodu dywizji. 25 czerwca ponownie dotarł do Zwiahla, gdzie otrzymał zadanie opanowania przyczółka mostowego „Hulsk”. Tego zadania jednak nie zrealizował. Polski atak na przyczółek został odparty. Pułk wycofał się do Korca i obsadzał go 28 czerwca. Zanim zdołano wystarczająco ufortyfikować miasto, kawaleria Budionnego wdarła się w obronę, biorąc w niewolę grupę polskich żołnierzy wraz z dowódcą I batalionu kpt. Gustawem Świderskim. Jednostka po tej dotkliwej stracie wycofała się za rzekę Horyń do miasta Równe. 18 lipca pułk obsadził pozycje nad rzeką Styr, gdzie wraz z 7 pp Leg. – w dniach 19–20 lipca uczestniczył w obronie powierzonego odcinka.

 

Podczas przegrupowania wojsk przygotowujących się do bitwy o Warszawę, 5 sierpnia 1920 roku, pułk wyruszył w kierunku Bugu, maszerując przez Włodzimierz Wołyński. W dniach 12–13 sierpnia jeden z batalionów uczestniczył w zwycięskiej bitwie o Hrubieszów. W kontrofensywie znad Wieprza pułk walczył wraz z całą 3 DP Leg., tocząc walki pod Włodawą, przeciwko 58 Dywizji Strzelców (RFSRR). Dywizję wroga rozbito, wzięto licznych jeńców i zdobyto sprzęt. I i II batalion zajął następnie forty twierdzy brzeskiej. Od 31 sierpnia pułk wyruszył poprzez Hajnówkę do Gródka i tu pozostał w odwodzie 3 DP Leg.

 

Po zakończonej polskim zwycięstwem bitwie warszawskiej, w obliczu bolszewickich planów ponownego ataku na Warszawę, Józef Piłsudski dokonał wyprzedzającego manewru, atakując na północnym odcinku frontu. Zdarzenie to zostało później nazwane bitwą nad Niemnem. 8 pp Leg., uczestniczył podczas tych zmagań, walcząc w składzie 3 DP Leg.

Zgodnie z: https://pl.wikipedia.org/wiki/8_Pułk_Piechoty_Legionów

[Carolus]

Rok 1920

[formoza58]

 

[formoza58]

Orkiestra pułkowa, w 1939 roku.