Pomocy !!! Strażaka proszę o pilną radę !

[kopijnik2]

Wypalanie i suszenie urządzeń ogrzewczo-kominowych
(Wycinek tematyki szkoleniowo-egzaminacyjnej czeladników i mistrzów kominiarskich)

Podstawa wypalania
Paliwa zawierające stosunkowo dużą zawartość wody, jak świeże drewno, torf, węgiel brunatny itp., powodują osad w postaci sadzy mazistej, twardej lub szklistej, najczęściej spotykanej w kominach i kanałach, do których podłączone są paleniska drobno-przemysłowe, rzemieślnicze i wędzarnie. Sadze maziste, twarde i szkliste trudno usunąć powszechnie stosowaną metodą czyszczenia, za pomocą szczotek wycierowych. W tych wypadkach pracownicy kominiarscy posługują się metodą tzw. wypalania, zgodnie z obowiązującymi w tym przedmiocie przepisami.
Niekontrolowane samozapalenie się sadzy jest wyjątkowo niebezpieczne. Temperatura przy palącej się sadzy, zwłaszcza szklistej dochodzi do 1300 stopni C. Zbyt silnie rozpalone cegły w ścianie komina mogą spowodować pożar, a rozszerzające się gazy i powstające eksplozje grożą rozerwaniem konstrukcji komina. Towarzyszące temu zawsze duże iskrzenie może spowodować pożar w najbliższej okolicy.

Działania profilaktyczne i przygotowawcze
Przed podjęciem decyzji o wypalaniu i przed ustaleniem terminu wypalania należy sprawdzić stan techniczny danego urządzenia, jego budowę i odporność na wysoką temperaturę. Należy również, uzyskać pełną gwarancję, że ewentualne uchybienia lub przeszkody zostaną w terminie usunięte. Od ścian kominowych należy usunąć wszystkie materiały łatwo palne. Wszystkie mieszkania i pomieszczenia użytkowe i nieużytkowe, przez które prowadzi przewód kominowy, muszą być dostępne przez cały czas wypalania.
Po upewnieniu się, że wypalanie może się odbyć
bez przeszkód oraz w sprzyjających i bezpiecznych warunkach, ustala się termin wykonania robót. O terminie i miejscu wypalania należy powiadomić miejscowy organ straży pożarnych oraz służbę porządku publicznego.
W dniu wypalania (przed rozpoczęciem robót) należy się upewnić, czy wydane poprzednio zalecenia zostały w pełni zrealizowane oraz czy nie zaszły dodatkowe okoliczności utrudniające lub uniemożliwiające prawidłowy przebieg robót w bezpiecznych warunkach. Ewentualnie nowo powstałe przeszkody należy usunąć i zabezpieczyć dostęp do wszystkich poszczególnych odcinków lub części komina albo innego przeznaczonego do wypalania urządzenia. Wszelkie zbędne otwory, w tym otwory wycierowe w konstrukcji strychowej należy zamurować. Nasady kominowe podlegają demontażowi.
Czynności profilaktyczno przygotowawcze kończą się rozmieszczeniem sprzętu gaśniczego na dachu i w innych miejscach zagrożonych pożarem. Na powierzchnię dachu wprowadzamy wąż gaśniczy podłączony do sieci wodociągowej, a w poszczególnych miejscach zagrożonych lokujemy odpowiednie gaśnice. W zastępstwie wyżej wymienionego sprzętu ustawiamy pojemniki z wodą i piaskiem, wiadra, łopaty i tłumice.
Zakładając, że w trakcie wypalania mogą powstać pęknięcia ścian kominowych lub wymagane będą inne zabezpieczenia poprzednio nie przewidziane - należy przygotować odpowiednią ilość zaprawy glinianej lub wapienno-piaskowej wraz z cegłami i podstawowymi narzędziami murarskimi. Wyżej opisane działania profilaktyczne i przygotowawcze dotyczą wypalania lub wysuszania wszelkich urządzeń grzewczo-kominowych.

Wypalanie kominów gazem płynnym
Praktykowane powszechnie wypalanie przewodów kominowych od ich podstawy poprzez dolne drzwiczki wycierowe, przy stosowaniu paliw stałych, powoduje niejednokrotnie uszkodzenie konstrukcji kominowych. Palące się niemal jednocześnie, nagromadzone w przewodzie sadze na całej wysokości komina mogą wytwarzać temperaturę przekraczającą granicę bezpieczeństwa. Dotyczy to w szczególności tych kominów, w których nagromadziła się większa ilość (grubszy osad) sadzy szklistej.
Bezpieczniejsze w takich wypadkach jest wypalanie odbywające się odcinkami (kondygnacjami), począwszy od górnej kondygnacji. Niemal całkowite bezpieczeństwo podczas wypalania, bez spowodowania szkód lub innych następstw, gwarantuje komplet urządzeń do wypalania gazem, na który składają się:
- butla gazowa o zawartości do 14 kg gazu płynnego,
- reduktor ciśnienia,
- wąż gazowy oplatany (opancerzony) odpowiednią taśmą metalową,
- głowica kołowa (z bocznymi otworami) palnika,
- bęben obrotowy do nawijania węża gazowego,
- kołowrót kominowy wraz z łańcuchem stalowym,
- radiotelefon (dwuczęściowy komplet), Urządzenie wymaga dwuosobowej stałej obsługi. Trzecia osoba staje się nieodzowna do bieżącego śledzenia całego procesu wypalania. Poza wyżej wymienionym kilku częściowym urządzeniem do wypalania, należy skompletować i zlokalizować na dachu następujący zestaw sprzętu kominiarskiego: komplet linowy, gracę naramienną, zmiotkę kominiarską, przepychacz, młotek i przecinak.
Urządzenie do wypalania przygotowuje się według następującej kolejności:
- ustawienie kołowrotu na głowicę komina,
- opuszczenie do podstawy komina łańcucha stalowego,
- przymocowanie do łańcucha głowicy palnikowej,
- wyciągnięcie do wylotu komina głowicy wraz z wężem zwisającym w przewodzie kominowym,
- podłączenie węża do butli gazowej (butla gazowa znajduje się poza budynkiem). Po otwarciu zaworu gazowego i zapaleniu gazu przeprowadza się regulację ciśnienia, dostosowując płomień do światła przekroju kominowego. Wypalanie ścian kominowych następuje przez stopniowe, wolne opuszczanie palnika i jednoczesne wyciąganie przez dolny otwór (stopniowo opadającego) węża gazowego. Opadające spalone sadze i żar należy bieżąco usuwać. Poszczególni pracownicy zespołu obsługi utrzymują ze sobą stały kontakt przez cały czas wypalania.

Tradycyjne wypalanie kominów
W odróżnieniu od poprzednio opisanego sposobu wypalania proces tradycyjnego wypalania przebiega odwrotnie, a mianowicie od podstawy w kierunku wylotu kominowego. Przewody kominowe posiadające załamania (przewody pochyłe) oraz przewody wyjątkowo wysokie (długie) wypala się kondygnacjami lub odcinkami, rozpoczynając od górnej kondygnacji lub od górnego załamania.
Duża ilość nagromadzonych w kominie sadzy lub jednoczesne palenie się sadzy na dłuższych odcinkach, a nierzadko na całej długości przewodu
- może doprowadzić do dużego iskrzenia, a często do tzw. zalania się (zatkania) komina. Z tego też względu należy przygotować odpowiedni sprzęt (zlokalizowany na dachu) służący do eliminowania zatkań lub iskrzeń. Poza kompletem linowym, gracą naramienną, przepychaczem i zmiotką należy przygotować dodatkowo:
- l linę kominiarską z bolcem,
- 1 łańcuch odpowiadający długości przewodu obciążony kulą,
- l miotła trzonowa,
- kilka kuł żeliwnych lub kamieni wielkości kuł kominiarskich,
- siatkę drucianą (kosz).
Do wypalania kominów używa się paliwa stałego lub ciekłego, najczęściej drewna sosnowego lub świerkowego albo nafty. Do wypalania paliwem płynnym służy specjalnie w tym celu skonstruowany aparat, w skład którego wchodzi: pojemnik / pompą, manometrem i wentylem bezpieczeństwa - wąż o wytrzymałości ciśnienia powyżej 6 atm., metalowa końcówka (rurka) węża z zaworem i dyszą. Aparat ten można zastąpić lampą lutownic/ą. Począwszy od zapalenia sadzy w kominie za pomocą zapalonego poprzednio paliwa stałego lub płynnego - aż do ukończenia wypalania, należy bezustannie śledzić cały jego proces, /wracając baczną uwagę na rysujące się ujemne skutki lub zagrożenia. Na dachu oraz w miejscu rozpalania (podstawa komina lub dana kondygnacja w wypadku odcinkowego wypalania) znajduje się stale co najmniej jedna osoba. Zespołem kieruje uprawniony, kwalifikowany mistrz kominiarski, obserwujący bieżąco i kontrolujący wypalany komin na całej jego długości. Znajdujący się na dachu pracownik obserwuje na bieżąco dym wydobywający się z przewodu kominowego. Jeżeli dym wychodzi z przewodu równomiernie i szybko, oznacza to, że wypalanie przebiega prawidłowo. Natomiast jeżeli dym wychodzi wolno i kłębi się, zachodzi obawa, że paląca się sadza zaczyna zatykać przewód. Sadza pod wpływem wysokiej temperatury powiększa swoją objętość dwukrotnie i więcej, a tym samym może zatkać (zalać) cały przewód. Początkowe objawy zalewania się przewodu likwiduje się wrzuceniem do wnętrza jednej lub więcej kuł albo kamieni. Przy powtarzającym się zatykaniu należy opuścić w przewodzie łańcuch obciążony większą kulą kominiarską. Podciąganie i opuszczanie w odstępach łańcucha likwiduje zalewanie w zalążku.
Powstałe przez ewentualną nieuwagę zatkanie przewodu likwiduje się za pomocą bolca, a w ostateczności przez wykucie otworu na wysokości przewodu kominowego poprzednio ustalonej. Gdy komin zaczyna wyrzucać większe cząstki żarzącej się sadzy, należy to przykryć drucianą siatką ochronną. Wyrzucane na dach cząstki palącego się materiału należy natychmiast ugasić przy użyciu sprzętu i środków poprzednio przygotowanych.
Ewentualne, powstałe w trakcie procesu wypalania pęknięcia powodujące szczeliny powyżej 3 mm w zewnętrznych ścianach kominowych, należy natychmiast likwidować przez uszczelnianie zaprawą glinianą.
Sadzę, w przewodzie kominowym podpala się tak długo, aż ogień osiągnie wylot przewodu kominowego, przy paleniu się sadzy do wylotu włącznie.
Zaprzestanie iskrzenia, dymienia i stopniowe obniżanie się temperatury w przewodzie kominowym dowodzi, że komin został wypalony na całej jego długości.
Suszenie kominów
Używanie paliw o dużej zawartości wody oraz paliw płynnych przy jednoczesnym usytuowaniu kominów narażonych na szybkie oziębienie, powoduję osad sadzy mazistej lub skraplanie się pary wodnej na zewnętrznych ścianach kominowych. Powodem tęgo może być również słaby ciąg kominowy, wady konstrukcyjne komina lub niewłaściwa obsługa paleniska. Tego rodzaju zjawiska lub przyczyny powodują przesiąkanie wilgoci przez ściany kominowe, niszczenie murów i tynków, plamy na zewnętrznych ścianach kominowych oraz nieprzyjemne zapachy w pomieszczeniach.
Zawilgocenie to można usunąć przez tzw. wysuszanie. Polega ono na tym, że zawilgocony komin ogrzewa się dopóty, dopóki wilgoć z niego nie wyparuje. Stopień ogrzania przewodu kominowego musi być wysoki - w granicach temperatury wytwarzanej przy paleniu się sadzy szklistej. Przed przystąpieniem do wysuszania należy ustalić przyczynę zawilgocenia, a po jej ustaleniu wydać odpowiednią instrukcję lub zalecenia użytkownikowi komina, w celu niedopuszczenia do ponownego zjawiska. Nie wyklucza się usunięcia zawilgoconych zewnętrznych tynków.
Do wysuszania należy poczynić takie same starania jak do wypalania. Dotyczy to robót przygotowawczych, zabezpieczających i czynności profilaktycznych, sprzętu i urządzeń oraz samego przebiegu wysuszania i stosowania sposobów (tradycyjnych lub za pomocą urządzenia do wypalania gazem).
W wypadku wysuszania przewodu usytuowanego w grupie kominowej należy objąć wysuszaniem również przyległe (sąsiadujące) przewody, które w przeważających wypadkach bywają także zawilgocone.
Wypalanie wędzarń
Usuwanie sadzy szklistej z komory wędzarnianej odbywa się w zasadzie przez tzw. gracowanie ścian. W wypadkach uzasadnionych sadzę szklistą usuwa się przez wypalanie za pomocą aparatu do wypalania paliwem płynnym, którego to aparatu używa się również do wypalania przewodu kominowego. Miejsce komory wędzarnianej wypala się za pomocą zwykłej naftowej lampy lutowniczej.
Przed wypalaniem należy usunąć wszelkie przedmioty łatwo palne oraz te, które mogłyby przeszkadzać w swobodnym poruszaniu się w komorze. Wypalanie komory wędzarnianej może nastąpić po uprzednim usunięciu (wypaleniu) sadzy szklistej z przewodu kominowego i łącznika (kanału połączeniowego). Wypalanie należy ro2począć od miejsca położonego tuż przy wlocie do komina ((łącznika), następnie wypala się sufit oraz ściany boczne - w kierunku od góry ku dołowi. Wypalanie drzwi komory pozostawia się na koniec.
Po wypaleniu wędzarni należy pozostałą (spaloną) sadzę zeskrobać gracą naramienną lub inną, dostosowaną do tych celów. Ściany wędzarni można pokryć rozrzedzoną zaprawą gliniano-piaskową, co ułatwia następne gracowanie.
Czynności końcowe i porządkowe
Wypalone przewody kominowe, łączniki lub paleniska należy gruntownie oczyścić z wypalonej sadzy i żużlu. Należy w pełni przywrócić poprzedni stan techniczny i stan używalności danego urządzenia. Wszelkie powstałe w wyniku wypalania ujemne skutki należy usunąć. Wykonane przed wypaleniem otwory oraz powstałe w trakcie wypalania szczeliny i rysy w ścianach kominowych podlegają zamurowaniu. O powstałych większych uszkodzeniach, które mogą mieć wpływ na prawidłowe i bezpieczne użytkowanie komina lub palenisk, należy, poinformować właściciela (zarządcę) budynku oraz użytkownika danych pomieszczeń. Całkowite ostygnięcie wypalanego urządzenia grzewczo-kominowego upoważnia pracowników zespołu obsługi do opuszczenia miejsca pracy. O zakończeniu wypalania należy powiadomić wszystkich zainteresowanych, a w szczególności osoby i służby współdziałające w procesie bezpiecznego przebiegu całokształtu robót.

Mistrz kominiarski
Antoni Heryszek
http://www.kominiarz.org.pl/3-1997/03.htm

[kopijnik2]

w warunkach domowych, wystarczy co pewien czas - przepalić osiką...
działa

[EAGLE11]

Czyszczenie już koledze na razie nie potrzebne, sadza się przecież wypaliła ;) U mnie zapaliła się już kilka razy, no i nic się nie stało strasznego, tylko na jednej ścianie (od komina) trochę syfów wyszło i trzeba było zaciągnąć i pomalować (3-4 warstwy). Zawsze adrenalina rośnie mimo wszystko...