Zakony Dominikanów i obiekty Podominikańskie

[YoWheris]

Czy wiecie coć na temat zakonów Dominikanów na terenie Wielkopolski, tych istniejących i nieistniejących? Co do tych nieistniejących, jakie są losy obiektów podominikańskich?
W Kościanie Kasata zakonu nastąpiła w 1827 roku jak dobrze pamiętam. Obiekt podominikański wchodzi w skład Kościańskiego Sanatorium. A co z innymi obiektami na terenie Wielkopolski? Czy obiekty te mogą do dziś kryć jakieś tajemnice? Może znacie jakieś przesłanki, legendy o nieistniejących dziś obiektach i zakonach Dominikanów?

[YoWheris]

Zakon Ordo Fratrum Minorum (OFM) - Zakon Braci Mniejszych zostal zalożony przez św. Franciszka z Asyżu w roku 1209. I tek też powinna brzmieć nazwa tego zakonu. Wszystkie inne nazwy (Franciszkanie, Bernardyni, Reformaci, Kapucyni) są wynikiem wielowiekowego rozwoju zakonu, jego wewnętrznych podziałów, tak ideowych jak i terytorialnych w różnych krajach świata. Sama ludnoś tworzyla nazwy dla poszczególnych odlamów zakonników dla ich latwiejszego rozróżnienia. Tak też bylo z nazwą Bernardyni".
Wewnętrzny podzial, jaki dokonal się na początku XV wieku z Zakonie Braci Mniejszych byl spowodowany odmiennym rozumieniem kwestii przestrzegania franciszkańskiego ubóstwa. Spory spowodowaly podzial zakonu żebraczego na trzy gałęzie: Zakon Braci Mniejszych Konwentualnych OFMconv. (znanych pod nazwą Franciszkanie czarni), Zakon Braci Mniejszych Obserwantów OFM (popularnie określani jako Franciszkanie brązowi, Bernardyni-Obserwanci, Reformaci, Franciszkanie Śląscy, Panewniccy) i Zakon Braci Mniejszych Kapucynów OFMcap.

[YoWheris]

Mimo podziału zakonu na gałęzie i prowincje, posiadają jednak tego samego najwyższego przełożonego - Generała zakonu w calym świecie.
Zakon Braci Mniejszych utworzył

[YoWheris]

w polsce pięć Prowincji. Każda z nich ma swoją nazwę. Prowincje podporządkowane Bernardynom noszą nazwę Prowincji Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny (NMP)

[YoWheris]

Na ziemiach polskich pojawili się w roku 1236 (od 1517 roku nazywani Konwentualnymi). Zakon Braci Mniejszych Obserwantów został zaś sprowadzony do Polski przez Jana Kapistrana - duchowego syna św. Bernarda ze Sieny w roku 1453. Celem rozróżnienia tych dwóch grup zakonnych ludność zaczęla nazywać nową frakcję franciszkańską mianem Braci od św. Bernarda, w skrócie Bernardyni.

[YoWheris]

Bernardyni to nazwa nieoficjalna, lokalna, używana jedynie w Polsce. Od XIXw oficjalna nazwa zakonu brzmiala: Ordo Fratum Minorum Regularis Observantiae (Zakon Braci Mniejszych Regularnej Obserwancji).
Istnieje wiele komplikacji z powodu tej popularnej nazwy. Od czasów unii z 1897 r. pomiędzy poszczególnymi gałęziami Zakonu Braci Mniejszych, Obserwanci niechętnie nazywają się Bernardynami. Chętniej używają nazwy Franciszkanie. Jednak ze względu na szacunek dla historii, bogatą tradycję oraz mentalność ludzi, nie odcinają się od tej nazwy.

[pająk]

Tajemnice obiektów dominikańskich ... Niedawno np. w kościele św. Mikołaja w Gdańsku odnaleziono zamurowane wejście do krypt i cmentarz pod obecnym zieleniakiem". A wydawało się że tam akurat żadnych tajemnic nie ma, bo kościół cały czas użytkowany i przez to poznany... Poszukaj o tym na sieci jeśli chcesz. A propos - był to jedyny kościół w Gdańsku, którego nie splądrowali Rosjanie, ponieważ prawosławie uznaje św. Mikołaja. Dzięki temu przetrwało wyposażenie.
Myślę, że proponujesz ciekawe miejsca do poszukiwań, ale z wykrywką to chyba niewiele nawojuje. Chociaż... pokrewny temat: obok zrujnowanej cerkwi w Krywem (Bieszczady) znaleziono parę lat temu skrzynię z archiwum jednej z sotni UPA. Więc warto. Sam znam miejsce po byłej cerkwi, w której partyzanci mieli magazyn broni.
Powodzenia.

P.S. Pomieszałeś Dominikanów z Franciszkanami, akurat to dwa różne zakony.

[YoWheris]

Tak się składa że nie pomyliłem Dominikanów z Franciszkanami. Przeczytaj dokładniej opisy wcześniej Pająk". Dzięki za wypowiedź.

[YoWheris]

Podstawą utrzymania zakonu byla jalmużna . Regula zakonna zakonu żebrzącego zakazywala konwentom posiadania ogromnych majątków. Nakazywala zakonnikom żyć z pracy wlasnych rąk i ofiarności spoleczeństwa. Bracia zakladali swe klasztory w miastach lub w pobliżu miast, co znacznie ulatwialo przeprowadzenie kwesty wśród wiernych. Natomiast wzniesienie klasztoru, bylo równoznaczne ze wzrostem prestiżu samego miasta, w którym mial siedzibę.

[YoWheris]

Na dzieje Polski rzucily cień rozbiory, dokonane pod koniec osiemnastego stulecia przez trzech potężnych sąsiadów: Rosję, Prusy i Austrię (1772,1793,1795). Polska zniknęla z mapy Europy na 123 lata. Ziemie polskie zostaly podzielone pomiędzy trzech zaborców ksztaltujących od tego czasu, życie polityczne, gospodarcze, wyznaniowe i kulturalne na zajętych przez siebie terenach.
Jedną z kwestii zasadniczych byl stosunek państw zaborczych do kościola rzymskokatolickiego na terenie ziem polskich. Rosja, Prusy, Austria prężne, scentralizowane manarchie absolutne wyznawaly zasadę pryzmatu władzy państwowej nad Kościołem. W tym celu podporządkowały państwu własne narodowe Kościoły (Rosja i Prusy) lub dążyły do jego podporządkowania (Austria). W przyłączonych prowincjach Polski prowadziły analogiczną politykę.
Należy zwrócić uwagę na fakt, iż traktaty rozbiorowe zapewniały ludności polskiej swobodę wyznania wiary, zachowanie posiadanych kościołów i dóbr kościelnych. Rząd pruski na mocy układów zawartych w Warszawie 1773 roku i w Grodnie 1793 roku zapewnił ponadto działania w obronie rzymskokatolickiego wyznania, oraz taki zarząd krajem, gdzie mieszkańcy nie będą żałowali zmiany rządu krajowego. Król pruski w patencie okupacyjnym z dnia 25 marca 1795 roku, oświadczył:
Jesteśmy stanowczo zdecydowani i zaręczamy niniejszym uroczyście, iż pozostawimy stany i mieszkańców wszystkich bez wyjątku w posiadaniu ich własności i praw tak duchownych jak świeckich a zwłaszcza wyznawców wiary rzymskokatolickiej w swobodnem wypełnianiu wiary, iż ich w ten strzec będziemy i w ogóle całym krajem tak rządzić, że mieszkańcy rozsądni i prawomyślni szczęśliwymi i zadowolonymi być mogą i żadnego powodu do żalu nad zmianą rządów krajowych mieć nie będą" - Łukowski S., Koźmin Wielki i Nowy. Monografia historyczna, Poznań 1914, s. 548.