Wysyłka za granicę

[kwintal]

Witam
Proszę o podpowiedź. Gość z Belgii przylicytował na Allegro u mnie na aukcji skorupkę niedużego pocisku. Czy mogę mu ją wysłać bez jakichś zbędnych korowodów?
Pozdrawiam

[bolas]

jezeli sie nie myle to nie bardzo wolno wysylac klamoty sprzed 1945 roku za granice ... w nagrode kolegium.

[ms]

Nie ma juz kolegium, ich role przejely sądy

ponizej fragment ustawy z dnia 23 lipca 2003 r o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, czyli to o czym napomknal Bolas


Rozdział 5
Wywóz zabytków za granicę

Art. 51.
1. Zabytki mogą być wywożone za granicę na stałe, jeżeli ich wywóz nie
spowoduje uszczerbku dla dziedzictwa kulturowego.
2. Zabytki mogą być czasowo wywożone za granicę, jeżeli pozwala na to ich stan
zachowania, a osoba fizyczna lub jednostka organizacyjna, w której posiadaniu
znajduje się zabytek, daje rękojmię, że nie ulegnie on zniszczeniu lub
uszkodzeniu i zostanie przywieziony do kraju przed upływem terminu ważności
pozwolenia.
3. Wywóz zabytków za granicę może nastąpić na podstawie:
1) jednorazowego pozwolenia na stały wywóz zabytku za granicę;
2) jednorazowego pozwolenia na czasowy wywóz zabytku za granicę;
3) wielokrotnego pozwolenia indywidualnego na czasowy wywóz zabytku za
granicę;
4) wielokrotnego pozwolenia ogólnego na czasowy wywóz zabytków za granicę.

Art. 52.
1. Jednorazowe pozwolenie na stały wywóz zabytku za granicę wydaje minister
właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego, po zasięgnięciu
opinii komisji złożonej ze specjalistów w określonych dziedzinach ochrony
zabytków i opieki nad zabytkami.
2. Osoba fizyczna lub jednostka organizacyjna, w której posiadaniu znajduje
się zabytek, składa wniosek o wydanie jednorazowego pozwolenia na stały wywóz
zabytku za granicę, za pośrednictwem wojewódzkiego konserwatora zabytków.
3. Jeżeli wywóz przedmiotu nie wymaga jednorazowego pozwolenia na stały wywóz
za granicę, wojewódzki konserwator zabytków wydaje zaświadczenie, o którym
mowa w art. 59 ust. 3.
4. Wywóz zabytku za granicę na podstawie pozwolenia, o którym mowa w ust. 1,
może nastąpić nie później niż w terminie 12 miesięcy od dnia wydania tego
pozwolenia.

Art. 53.
1. Jednorazowe pozwolenie na czasowy wywóz zabytku za granicę wydaje
wojewódzki konserwator zabytków na wniosek osoby fizycznej lub jednostki
organizacyjnej, w której posiadaniu znajduje się zabytek, mającej zamiar
jednorazowo wywieźć za granicę ten zabytek w celach użytkowych lub
wystawienniczych albo dla przeprowadzenia prac konserwatorskich.
2. Termin ważności pozwolenia, o którym mowa w ust. 1, nie może być dłuższy
niż 12 miesięcy od dnia wydania tego pozwolenia.

Art. 54.
1. Wielokrotne pozwolenie indywidualne na czasowy wywóz zabytku za granicę
wydaje wojewódzki konserwator zabytków na wniosek osoby fizycznej lub
jednostki organizacyjnej, w której posiadaniu znajduje się zabytek, mającej
zamiar wielokrotnie wywozić za granicę ten zabytek w celach użytkowych lub
wystawienniczych.
2. Termin ważności pozwolenia, o którym mowa w ust. 1, nie może być dłuższy
niż 3 lata od dnia wydania tego pozwolenia.

Art. 55.
1. Wielokrotne pozwolenie ogólne na czasowy wywóz zabytków za granicę wydaje
wojewódzki konserwator zabytków na wniosek muzeum lub innej instytucji
kultury, która w związku z prowadzoną działalnością zamierza wielokrotnie
wywozić za granicę swoje zbiory, w całości lub w części, w celach
wystawienniczych.
2. Termin ważności pozwolenia, o którym mowa w ust. 1, nie może być dłuższy
niż 5 lat od dnia wydania tego pozwolenia.

Art. 56.
1. Wojewódzki konserwator zabytków może cofnąć pozwolenie, o którym mowa w
art. 51 ust. 3 pkt 2-4, w drodze decyzji.
2. Cofnięcie pozwolenia może nastąpić, jeżeli stan zachowania zabytku uległ
pogorszeniu lub wyszły na jaw nowe fakty i okoliczności świadczące, że
wnioskodawca nie daje rękojmi, o której mowa w art. 51 ust. 2.
3. O cofnięciu pozwolenia wojewódzki konserwator zabytków zawiadamia
niezwłocznie organ administracji celnej.

Art. 57.
1. Osoba fizyczna lub jednostka organizacyjna, która otrzymała pozwolenie, o
którym mowa w art. 51 ust. 3 pkt 2-4, jest obowiązana po wykorzystaniu tego
pozwolenia powiadomić wojewódzkiego konserwatora zabytków o przywiezieniu
zabytku do kraju w terminie nie dłuższym, niż 14 dni od dnia jego przywozu.
2. Na wezwanie wojewódzkiego konserwatora zabytków osoba lub jednostka
organizacyjna, o której mowa w ust. 1, jest obowiązana udostępnić zabytek w
celu dokonania oględzin.
3. W przypadku nieprzywiezienia zabytku do kraju w okresie ważności
pozwolenia, organ administracji celnej zawiadamia o tym niezwłocznie
wojewódzkiego konserwatora zabytków.

Art. 58.
W odniesieniu do materiałów bibliotecznych powstałych przed dniem 1 stycznia
1949 r. pozwolenia, o których mowa w art. 51 ust. 3, wydaje Dyrektor Biblioteki
Narodowej. Przepisy art. 51 ust. 1 i 2, art. 52 ust. 1 i 4 oraz art. 53-57
stosuje się odpowiednio.

Art. 59.
1. Pozwolenia na wywóz za granicę nie wymagają:
1) zabytki nie wpisane do rejestru mające nie więcej niż 55 lat;
2) zabytki, będące obiektami techniki, nie wpisane do rejestru, mające nie
więcej niż 25 lat;
3) zabytki przywiezione z zagranicy, które są objęte procedurą odprawy
czasowej w rozumieniu przepisów Kodeksu celnego;
4) zabytki przywiezione z zagranicy przez osoby korzystające z przywilejów
lub immunitetów dyplomatycznych, w tym przywiezione w celu urządzenia
wnętrz przedstawicielstw dyplomatycznych i urzędów konsularnych;
5) dzieła twórców żyjących;
6) materiały biblioteczne powstałe po dniu 31 grudnia 1948 r.;
7) inne przedmioty o cechach zabytków, nie będące zabytkami.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do zabytków wpisanych do inwentarza muzeum
lub wchodzących w skład narodowego zasobu bibliotecznego.
3. Zaświadczenie stwierdzające, że przedmioty, o których mowa w ust. 1 pkt 1-5
i 7, nie wymagają pozwolenia na wywóz za granicę, wydaje wnioskodawcy
wojewódzki konserwator zabytków.
4. Nie wymagają zaświadczenia na wywóz za granicę materiały biblioteczne
powstałe po dniu 31 grudnia 1948 r., jeżeli nie ma wątpliwości co do czasu
ich powstania.
5. Jeżeli osoba fizyczna lub jednostka organizacyjna zamierzająca wywieźć za
granicę materiały, o których mowa w ust. 4, ma wątpliwości co do czasu ich
powstania, zwraca się do Dyrektora Biblioteki Narodowej o wydanie
zaświadczenia stwierdzającego, że zgłoszony przedmiot powstał po dniu 31
grudnia 1948 r.

Art. 60.
Wojewódzki konserwator zabytków przy rozpatrywaniu wniosków w sprawach wywozu
zabytków lub innych przedmiotów za granicę może zasięgać opinii instytucji
kultury wyspecjalizowanych w opiece nad zabytkami.

Art. 61.
1. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego
określi, w drodze rozporządzenia, tryb składania wniosków i wydawania
jednorazowego pozwolenia na stały wywóz zabytku za granicę oraz jednorazowego
i wielokrotnych pozwoleń na czasowy wywóz zabytku za granicę, a także
zaświadczeń w odniesieniu do zabytków i przedmiotów o cechach zabytków nie
wymagających pozwolenia.
2. W rozporządzeniu należy wskazać wymagania, jakim powinien odpowiadać
wniosek oraz pozwolenia i zaświadczenie, o których mowa w ust. 1, a także
tryb rozpatrywania tych wniosków, w tym dokonywania oględzin przedmiotów
zgłoszonych do wywozu za granicę.

Rozdział 6
Restytucja zabytków wywiezionych niezgodnie z prawem z terytorium państwa
członkowskiego Unii Europejskiej

Art. 62.
1. Restytucja zabytków polega na podejmowaniu czynności przez właściwe organy
państwa członkowskiego Unii Europejskiej, na wniosek innego państwa
członkowskiego, z terytorium z którego wywieziono niezgodnie z prawem
zabytek, mających na celu odnalezienie, zabezpieczenie i umożliwienie
odzyskania tego zabytku.
2. Przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do zabytków wywiezionych
niezgodnie z prawem z terytorium państwa członkowskiego po dniu 31 grudnia
1992 r.

Art. 63.
Za niezgodny z prawem wywóz zabytku uznaje się taki wywóz zabytku z terytorium
państwa członkowskiego, który nastąpił z naruszeniem obowiązujących w tym
państwie lub w Unii Europejskiej przepisów w zakresie ochrony zabytków.

Art. 64.
1. Postępowanie dotyczące restytucji zabytku może być prowadzone w odniesieniu
do zabytku zaliczanego do jednej z następujących kategorii:
1) zabytków archeologicznych, które mają więcej niż 100 lat, wchodzą w skład
zbiorów archeologicznych lub zostały pozyskane w wyniku badań
archeologicznych bądź przypadkowych odkryć;
2) elementów stanowiących integralną część zabytków architektury, wystroju
wnętrz, pomników, posągów i dzieł rzemiosła artystycznego, które mają
więcej niż 100 lat;
3) oryginalnych dzieł malarstwa, nie objętych kategoriami wskazanymi w pkt 4
i 5, wykonanych dowolną techniką i na dowolnym materiale, które mają
więcej niż 50 lat, ich wartość jest wyższa niż 150.000 euro i są dziełami
twórców nieżyjących;
4) oryginalnych akwareli, gwaszy i pasteli wykonanych na dowolnym materiale,
które mają więcej niż 50 lat, ich wartość jest wyższa niż 30.000 euro i są
dziełami twórców nieżyjących;
5) oryginalnych mozaik, nie objętych kategoriami wskazanymi w pkt 1 i 2,
oraz oryginalnych rysunków wykonanych dowolną techniką i na dowolnym
materiale, które mają więcej niż 50 lat, ich wartość jest wyższa niż
15.000 euro i są dziełami twórców nieżyjących;
6) oryginalnych dzieł grafiki i matryc do ich wykonania oraz oryginalnych
plakatów, które mają więcej niż 50 lat, ich wartość jest wyższa niż 15.000
euro i są dziełami twórców nieżyjących;
7) oryginalnych rzeźb, posągów lub ich kopii wykonanych tą samą techniką co
oryginał, nie objętych kategorią wskazaną w pkt 1, które mają więcej niż
50 lat, ich wartość jest wyższa niż 50.000 euro i są dziełami twórców
nieżyjących;
8) fotografii, filmów oraz ich negatywów, które mają więcej niż 50 lat, ich
wartość jest wyższa niż 15.000 euro i są dziełami twórców nieżyjących;
9) pojedynczych lub znajdujących się w zbiorach inkunabułów i manuskryptów
oraz liczących więcej niż 50 lat map i partytur muzycznych;
10) pojedynczych lub znajdujących się w zbiorach książek, które mają więcej
niż 100 lat i ich wartość jest wyższa niż 50.000 euro;
11) map drukowanych, które mają więcej niż 200 lat;
12) zbiorów o znaczeniu historycznym, etnograficznym lub numizmatycznym,
których wartość jest wyższa niż 50.000 euro;
13) środków transportu, które mają więcej niż 75 lat i ich wartość jest
wyższa niż 50.000 euro;
14) innych kategorii, nie wymienionych w pkt 1-13, obejmujących zabytki,
które mają więcej niż 50 lat i ich wartość jest wyższa niż 50.000 euro.
2. Postępowaniu, o którym mowa w ust. 1, podlegają również zabytki:
1) wpisane do rejestru;
2) wchodzące w skład zbiorów publicznych, które stanowią własność Skarbu
Państwa, jednostek samorządu terytorialnego oraz innych jednostek
organizacyjnych zaliczanych do sektora finansów publicznych;
3) znajdujące się w inwentarzach muzeów lub narodowym zasobie bibliotecznym;
4) znajdujące się w inwentarzach kościelnych.
3. Zabytki, o których mowa w ust. 1 lub 2, podlegają restytucji, jeżeli
państwo członkowskie, z terytorium którego zostały wywiezione niezgodnie z
prawem, uznało je, przed lub po dokonaniu wywozu, za zabytki o szczególnym
znaczeniu dla dziedzictwa kulturowego.

Art. 65.
1. Organem uprawnionym do prowadzenia postępowania dotyczącego restytucji
zabytku wywiezionego niezgodnie z prawem z terytorium państwa członkowskiego
jest minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego,
działający w tym zakresie, we współpracy z innymi ministrami, kierownikami
urzędów centralnych, wojewodami i jednostkami samorządu terytorialnego.
2. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego
współdziała oraz prowadzi konsultacje z właściwymi krajowymi władzami państw
członkowskich, a w szczególności:
1) na wniosek państwa członkowskiego, ubiegającego się o restytucję zabytku,
organizuje poszukiwania zabytku kultury narodowej, który został wywieziony
niezgodnie z prawem z jego terytorium, ustalając tożsamość obecnego
właściciela lub posiadacza;
2) zawiadamia państwa członkowskie o znalezieniu na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej przedmiotu, co do którego istnieje podejrzenie,
iż jest on zabytkiem wywiezionym niezgodnie z prawem z terytorium innego
państwa członkowskiego;
3) umożliwia właściwym władzom państwa członkowskiego, ubiegającego się o
restytucję zabytku kultury narodowej, przeprowadzenie oględzin w celu
stwierdzenia, czy dany przedmiot jest poszukiwanym zabytkiem, w terminie 2
miesięcy od dnia powiadomienia zainteresowanego państwa członkowskiego o
jego znalezieniu;
4) podejmuje niezbędne działania mające na celu zabezpieczenie znalezionego
zabytku;
5) zapobiega działaniom uniemożliwiającym restytucję zabytku państwu
członkowskiemu, ubiegającemu się o restytucję tego zabytku;
6) pośredniczy pomiędzy obecnym właścicielem lub posiadaczem zabytku a
państwem członkowskim ubiegającym się o restytucję zabytku.
3. Wniosek, o którym mowa w ust. 2 pkt 1, powinien zawierać informacje
umożliwiające znalezienie zabytku, ze wskazaniem aktualnego lub
przypuszczalnego miejsca jego przechowywania.
4. Przepisów ust. 2 pkt 4 i 5 nie stosuje się w przypadku niedochowania przez
właściwe władze zainteresowanego państwa członkowskiego terminu
przeprowadzenia oględzin, o których mowa w ust. 2 pkt 3.

Art. 66.
1. Postępowanie dotyczące restytucji zabytku wywiezionego niezgodnie z prawem
z terytorium państwa członkowskiego może być prowadzone, jeżeli państwo
członkowskie ubiegające się o jego restytucję wystąpi z wnioskiem, o którym
mowa w art. 65 ust. 2 pkt 1, nie później niż w okresie 12 miesięcy od dnia
powzięcia informacji o miejscu przechowywania tego zabytku i tożsamości jego
właściciela lub posiadacza.
2. Postępowanie dotyczące restytucji zabytku nie może być podjęte, jeżeli
upłynęło 30 lat od dnia niezgodnego z prawem wywozu tego zabytku z terytorium
państwa członkowskiego ubiegającego się o jego restytucję. Przepisu nie
stosuje się do zabytków wymienionych w art. 64 ust. 2.
3. Nie wszczyna się postępowania dotyczącego restytucji zabytku, jeżeli wywóz
tego zabytku z terytorium państwa członkowskiego ubiegającego się o jego
restytucję przestał być niezgodny z prawem przed dniem wszczęcia takiego
postępowania.

Art. 67.
1. Państwo członkowskie ubiegające się o restytucję zabytku może wytoczyć
powództwo o zwrot tego zabytku przeciw jego obecnemu właścicielowi lub
posiadaczowi przed sąd cywilny miejsca, w którym znajduje się zabytek.
2. Pozew powinien zawierać, w szczególności, opis zabytku, potwierdzenie, iż
jest on objęty wnioskiem o restytucję i oświadczenie, złożone przez właściwe
władze państwa członkowskiego występującego z powództwem, o niezgodnym z
prawem wywozie tego zabytku z jego terytorium.
3. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego
informuje właściwe władze pozostałych państw członkowskich o wszczęciu
postępowania sądowego.

Art. 68.
1. W wyroku orzekającym o zwrocie zabytku państwu członkowskiemu, z terytorium
którego ten zabytek został niezgodnie z prawem wywieziony, sąd przyznaje
odszkodowanie osobie, która udowodni, że nabyła go w dobrej wierze.
2. Odszkodowanie, o którym mowa w ust. 1, wypłaca państwo członkowskie
ubiegające się o restytucję zabytku przy przekazywaniu zabytku temu państwu.
3. Osoba, która otrzymała objęty pozwem zabytek w drodze spadku lub darowizny,
nie może w stosunku do tego zabytku znaleźć się w korzystniejszej sytuacji
prawnej niż spadkodawca lub darczyńca.

Art. 69.
W sprawach nieuregulowanych w art. 67 ust. 1 i 2 oraz art. 68 ust. 1 i 2
stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego i Kodeksu postępowania
cywilnego.

Art. 70.
1. Państwo członkowskie ubiegające się o restytucję zabytku wywiezionego
niezgodnie z prawem z jego terytorium obciążają koszty związane z
poszukiwaniem i zabezpieczeniem tego zabytku oraz koszty wynikające z
wykonania orzeczenia sądu o jego zwrocie.
2. Państwo członkowskie ubiegające się o restytucję zabytku zachowuje prawo do
dochodzenia kosztów, o których mowa w ust. 1, od osoby odpowiedzialnej za
niezgodne z prawem wywiezienie tego zabytku z jego terytorium.
3. Prawo własności do zabytku zwróconego państwu członkowskiemu regulują
przepisy tego państwa.

[AQUATOR]

Pytanie tylko czy skorupa pocisku to zabytek - wszystko zależy od interpretacji ustawy - ja bym się spierał co do wartości skorupy pocisku dla polskiego dziedzictwa kulturowego.
Ps. definicja wg. ustawy:
zabytkiem nazywamy - nieruchomość lub rzecz ruchomą, ich części lub zespoły, będące dziełem człowieka lub związane z jego działalnością i stanowiące świadectwo minionej epoki bądź zdarzenia, których zachowanie leży w interesie społecznym ze względu na posiadaną wartość historyczną, artystyczną lub naukową".