formoza58

Tymczasem Bielak gorączkowo zbierał swoje rozproszone nad granicą oddziały.Punktem zbornym był Borysów. Rosjanie chcieli dopaść i osaczyć Tatarów w mieście, ale Bielak przejrzawszy ich zamiary wycofał się stamtąd, paląc mosty na Berezynie.Następnie zostawił mały szwadron obserwacyjny pod sztabsrotmistrzem Bilałem Kryczyńskim w rejonie Borysławia, a sam z brygadą wycofał się do Mińska.Rosjanie nie pozwolili oderwać się od nich ludziom Kryczyńskiego i walce wzięli dowódcę do niewoli. Poleglo kilku Tatarów, a od całkowitej klęski uratowało przybycie chorągwi tatarskiej rotmistrza Józefowicza z IV pułku, która z brawurą zaszarżowała Kozaków. 29 maja generał Bielak, mając pod komendą 400 jazdy tatarskiej i 300 kawalerii narodowej stanął w Mińsku. reorganizował i uzupełniał uszczuplone walkami na granicy chorągwie.Po opuszczeniu jako ostatni miasta w dniu 31 maja,pozostawiony został jako pozoracja pod Stołpcami. tam 7 czerwca doszło do bitwy z przeprawiającymi się tam przez Niemen 10 szwadronami dragonów rosyjskich. Bielak pozostawiając kawalerię narodową Sulistrowskiego na pozycjach, z Tatarami zaatakował wroga, rozpraszając wroga calkowicie. Za uciekającymi ruszyli rownież Litwini z lekkich chorągwi. Tymczasem przez dolny bieg rzeki przeprawił się niespodziewanie kolejny pułk kawalerii rosyjskiej, atakując lewą flankę atakujących.Nastapiło chwilowe zamieszanie , zawisło widmo porazki. Jednak Bielak nie straciwszy krwi, zebrał wokół siebie setkę szabel i osobiście poprowadził ich na wroga, który mimo wyrażnej przewagi zaczął ustepować w kierunku Niemna. W trakcie nadciągnęły inne chorągwie tatarskie i wielu Rosjan poniosło smierć w walce i w nurtach rzeki. Od całkowitej klęski kawalerię uratowała piechota i artyleria.W takiej sytuacji Bielak zdając sobie sprawę z bezsilności swej słabej liczebnie jazdy wobec nowych oddziałów wroga nakazał odwrót pod Mir.

Po wybuchu walk w 1792 roku, trzypułkowa brygada jazdy tatarskiej, licząca 900 szabel,została ( mimo protestów Bielaka) została rozdzielona na małe pododdziały i rozstawiona wzdłuż granicy litewsko- rosyjskiej, w celach wywiadoczych i ostrzegawczych. Kiedy dnia 22 maja wojska rosyjskie przekroczyły granicę, opór stawiły im owe małe grupy. nastąpiły walki opóżniające, min.zebrany pułk Kirkora pod Opsa stoczył bój z przeważającym oddziałem kozaków dońskich płk. Kirejewa.Otoczony w Opsie, przebił się przez otaczajągych go dońców.W walce, w której po obu stronach padło około 300 ludzi, Kirkor przebił się ze swoim mocno nadszarpniętym pułkiem.

Oficerowie pułku... Kapelmistrz pułku, kpt. Walter.

...

na zajęciach...

...

...

...

Cekaemiarze pułku...

Kanonierzy z artylerii pułkowej.

...

...

Strzelcy pułku...

Płk. Kotwicz z oficerami na Sowińcu.

Wycieczka pułkowa przed Muzeum WP w Warszawie.

Płk. Prugar Kietling

...

Płk. Kustroń.

Płk. Boruta Spiechowicz.

Komendant Piłsudski" w porcie.

...

.

Wicher", kolejna odsłona...

Kolejna identyfikacja, nie starczy chyba czasu na odkrywanie,korygowanie, odkręcanie i wyjaśnianie... Do tej pory zdjęcie to, z jednego ze Świąt Pułkowych figuruje z opisem widniejących na nim ppłk. Antoniego Szuszkiewicza i dowódcy DOK VI, gen. Popowicza.W rzeczywistości z dowódcą korpusu rozmawia siedzący obok niego poprzedni dowódca 14P.Uł. płk. Marian Przewłocki, za nim stoi ppłk. Szuszkiewicz.

Po uchwaleniu Konstytucji 3 Maja w 1791 roku, wykorzystując nastroje antyrosyjskie ludności muzulmańskiej zamieszkałej w Rzeczypospolitej, zatwierdzono organizację dwóch pułków tatarskich w Armii Koronnej, po 500 szabel kazdy.W rzeczywistości zorganizowano tylko jeden pod dowództwem mjr. Aleksandra Ułana.Drugi natomiast pod komendą pułkownika Jakuba Azulewicza przeniesiono z Gwardii Królewskiej do Armii Koronnej. Oba pułki nie odegrały żadnej roli w wojnie obronnej w 1792 roku.