Sekretne małżeństwo faszystowskiego wodza

[EMPAI]

22 października wchodzi do naszych kin...
Ciekawe , czy nie okaże się tylko romansidłem...

http://www.rp.pl/artykul/551589-Sekretne-malzenstwo-faszystowskiego-wodza.html

Zbliża się pierwsza wojna światowa. Brunet o spojrzeniu jastrzębia patrzy na stłoczonych w dusznej salce ludzi i rzuca wyzwanie Bogu: – Jeśli w ciągu pięciu minut nie trafi we mnie piorun, On nie istnieje.

Wywołuje oburzenie, ale jedna z kobiet poddaje się czarowi radykała. To Benito Mussolini (Filippo Timi). Jest jeszcze socjalistycznym buntownikiem. Charyzmatycznym trybunem, w którym czai się jakaś pociągająca, choć mroczna siła. Fascynacji początkującym politykiem ulega Ida Dalser (Giovanna Mezzogiorno).

Zakocha się w nim do szaleństwa. Poświęci swój majątek, by sfinansować m.in. jego gazetę. Wezmą ślub i będą mieli syna. Po wybuchu wojny Mussolini idzie na front. Gdy wróci, będzie innym człowiekiem: liderem ruchu faszystowskiego z nową żoną u boku.

Duce, budując wizerunek ojca narodu, zaciera ślady po pierwszym małżeństwie. Synek Idy trafia do sierocińca. Ona zostaje zamknięta w szpitalu psychiatrycznym. Partia za wszelką cenę próbuje ją skłonić do milczenia, ale kobieta domaga się spotkania z Duce. Nadal go wielbi i chce, by uznał ich dziecko.

wycięzca" powstał na kanwie faktów odkrytych przez włoskiego dziennikarza Marca Zeniego. Zostały opisane w dwóch książkach i przedstawione w dokumencie Sekret Mussoliniego".

Jednak reżysera nie interesuje pieczołowita rekonstrukcja życiorysu wodza faszystów. Wykorzystuje epizod z biografii Duce, by opowiedzieć o naturze zła i zaślepionych jego urokiem ofiarach.

Dlatego na ekranie oglądamy przede wszystkim młodego Mussoliniego. Jest w nim żar, namiętność. W scenach miłosnych z Idą wydaje się posągowo piękny. Ale gdy kamera zagląda mu w oczy, widać w nich groźny błysk, jakby były to ślepia bestii z Dziecka Rosemary".

Potem Bellocchio pokazuje go jedynie w materiałach archiwalnych – podczas przemówień do tłumów. Kontrast między obrazem Mussoliniego z pierwszych scen a groteskowym wodzem pozującym na rzymskiego dyktatora jest piorunujący. Duce staje się przerażającą karykaturą uwodzicielskiego rewolucjonisty.

W centrum filmu znajduje się dramat Idy wspaniale zagranej przez Giovannę Mezzogiorno. Włoska aktorka gra niczym gwiazda kina niemego. Nie boi się egzaltowanych póz rodem z przedwojennego melodramatu. Jednak im bliżej końca tragedii, tym jest bardziej wyciszona i skupiona. Niewiele ma wspólnego z urażoną kochanką. Staje się ofiarą tyranii świadomą własnej przegranej. A mimo to z uporem walczy o prawdę.

Bellocchio rozwija opowieść w formie epizodów, tworząc z nich operowy spektakl. Można się nim zachłysnąć tak jak Ida postacią Mussoliniego

[EMPAI]

Wywiad z Marco Bellocchio

http://irka.com.pl/portal/Irkopedia?irkopedia_id=89

wycięzca" to opowieść o kulisach władzy i życia Benito Mussoliniego, wyreżyserowana przez Marca Bellocchio. O historii, ukrywanego we Włoszech epizodu miłosnego duce, opowiada reżyser filmu.

- W jaki sposób trafił Pan na historię Idy Dalser?

Nie byłem świadomy jej istnienia dopóki nie obejrzałem w telewizji filmu dokumentalnego Il Segreto di Mussolini (Mussolini’s Secret) w reżyserii Fabrizio Laurentego i Gianfranco Corelliego. Natychmiast zrozumiałem, że Ida Dalser, która miała dziecko z Mussolinim, była naprawdę wyjątkową kobietą. Nie chciała przemilczeć prawdy, nawet kosztem gorzkich konsekwencji. Starano się więc za wszelką cenę zatrzeć jej ślady bo inaczej byłby skandal. Próbowano ją wymazać, nie tylko w sensie fizycznym. Do końca swoich dni Ida i jej syn zamknięci byli w szpitalu dla obłąkanych. W Trentino, gdzie Ida dorastała mieszkańcy dobrze pamiętają jej tragedię, choć w oficjalnej historii ona nie istnieje. Na szczęście opublikowano dwie książki, zawierające dokumentację i zeznania świadków: Mussolini’s Wife Marco Zeniego oraz The Duce’s Secret Son Alfredo Peroniego. Można tam znaleźć obszerne listy, jakie Ida pisała do najwyższych władz, w tym do papieża i naturalnie samego Mussoliniego. Błagała w nich o uznanie prawa do bycia pierwszą żoną duce i matką jego pierworodnego syna. Co ciekawe są tam również odpowiedzi Mussoliniego.

- Co tak naprawdę zaciekawiło Pana w tej opowieści: szansa na odsłonięcie ciemnej strony historii czy raczej dramat zaangażowanych w nią postaci?

Nie interesowało mnie w ogóle ujawnianie sekretów faszystowskiego reżimu. Byłem po prostu wstrząśnięty postawą tej kobiety – jej absolutną niezgodą na jakikolwiek kompromis. Przecież mogła zgodzić się na potajemny powrót i prawdopodobnie żyłaby wygodnie tak, jak inne nałożnice Mussoliniego. Ale wolała zachować wolność i być wierna prawdzie. Nie mogła zaakceptować zdrady człowieka, którego – jak sama pisała – tak bardzo kochała i któremu poświęciła życie i majątek. Z drugiej strony Mussolini, aby stać się duce, musiał zakończyć dawny romans. W ten sposób mógł zdobyć poparcie kościoła. Chciał podpisać Pakt Laterański i rzeczywiście ten nieco polityczny ruch okazał się skuteczny. Ida i jej dziecko zniknęli bez śladu, podobnie jak wszystkie dokumenty, potwierdzające ich istnienie. Imię syna zostało zmienione. Oboje po prostu przestali istnieć.

- Co Pan sądzi o zachowaniu Idy Dalser?

Nie miała innego wyboru. Zgadzała się z politycznymi poglądami młodego Mussoliniego, z jego heroiczną i indywidualistyczną postawą. Była po uszy zakochana w tym człowieku, kiedy był on nikim. Kochała go zanim pokochali go inni – broniła gdy upadał nisko, był atakowany lub szykanowany. Ale z czasem ich relacje się odmieniły. Kiedy wszyscy pokochali Duce ona poszła w odstawkę. Została zapomniana. Napędzana ślepą miłością, niezdolna do zrozumienia kto jest górą, poszła na wojnę z państwem włoskim, przesiąkniętym faszyzmem i rządami Mussoliniego. Jej zachowanie, odwaga w przeciwstawianiu się Duce, a także niechęć do poddania się, przypominają mi heroiczną postawę Antygony lub innej bohaterki włoskiej kultury – Aidy. Dlatego ten film uznać można za filmowy melodramat niezłomnej kobiecie, której nie pokonała żadna siła i która w tej walce tak naprawdę okazała się zwycięzcą.

- Dlaczego Ida Dalser była tak niebezpieczna dla Mussoliniego?

Był oczywisty powód, dla którego Ida już nigdy więcej osobiście nie spotkała Mussoliniego. Mogła go tylko oglądać w kinie – w kronikach filmowych. Była zaskoczona obrazem człowieka, który majaczył przed jej oczami jak jakiś gwiazdorski aktor. Pokazuje to transformację, jaką przeszedł Mussolini. Gdy znalazł się w mediach, stał się inną osobą. Z Mussoliniego zmienił się w Duce. Ida była świadkiem gruntownych przemian w sposobie funkcjonowania polityki. Mussolini po raz pierwszy stworzył reżim, bazujący na obrazie. Dzięki temu polityka mogła znacznie szerzej oddziaływać na masy i na ich wyobraźnię. To był olbrzymi przełom. Dzisiaj niektóre medialne wystąpienia Duce wydają się niedorzeczne, a czasami wręcz śmieszne, ale właśnie one pozwoliły mu podbić masy. Media, które tak go kochały, milczały na temat Idy Dalser, bo skandal nadszarpnąłby tak pieczołowicie wypracowany image.

- Czy archiwalne materiały miały służyć w filmie podkreśleniu historycznej prawdy, czy raczej charakterystycznej stylistyki filmu?

Bez wątpienia to głównie sprawa stylistyki filmu. Liczyły się co prawda również względy czysto praktyczne – nie byliśmy przecież w stanie odtworzyć wszystkiego. Jednak materiały archiwalne pozwoliły na stworzyć szczególny rodzaj języka filmowego, który miał obrazować przebieg historii. Na początku Mussoliniego gra aktor, a w miarę rozwoju filmu widzimy już tylko autentyczne obrazy dyktatora. W ujęciach, przedstawiających wydarzenia historyczne po 1922 roku aktor w ogóle znika. Na ekranie pojawia się prawdziwy Mussolini.

źródło: Against Gravity, dystrybutor filmu
foto na licencji Creative Commons: http://en.wikipedia.org/wiki/File:Marco_Bellocchio_Siena.JPG#file

[maksiu]

Od śmierci Benito Mussoliniego minęło ponad pół wieku, lecz jego grób nadal odwiedzają tysiące ludzi. Dlaczego? Czemu nawet po śmierci, duce wciąż przyciąga tyle wyznawców?

http://vod.pl/filmy-dokumentalne/cialo-dyktatora/8jdw8