Skocz do zawartości

granatnik karabinowy


Klaus BOLS

Rekomendowane odpowiedzi

Napisano
W wojennych były to ślepe naboje lub z drewnianym pociskiem a granat wyrzucały gazy prochowe.Teraz są to naboje zcalone tak jak zwykła amunicja.
Napisano
W zależności od usytuowania nasadki w stosunku do osi lufy, garłacze karabinowe dzielą się na współśrodkowe, w których oś symetrii garłacza pokrywa się z osią symetrii lufy i równoległe, w których oś symetrii garłacza jest przesunięta w stosunku do osi symetrii lufy, przy czym obydwie rury połączone są kanałem gazowym
W garłaczach równoległych granaty karabinowe miotane były za pomocą siły ciśnienia gazów prochowych powstałych w wyniku spalania ładunku miotającego naboju lub granatu karabinowego.

W garłaczach współosiowych granaty miotane były przy wykorzystaniu wyłącznie siły ciśnienia gazów prochowych powstałych w wyniku spalania ładunku miotającego naboju lub też przy wykorzystaniu tejże siły oraz energii pocisku wystrzelonego z karabinu i uderzającego w tylną część granatu karabinowego.

W pierwszym przypadku granaty posiadały wzdłuż otwór centralny, przez który przelatywał pocisk, w drugim – tulejkę z otworem stożkowym do uchwycenia wystrzelonego pocisku.

W okresie międzywojennym garłacze karabinowe znajdowały się w uzbrojeniu wojsk Francji, Niemiec, Włoch i ZSRR. W Wojsku Polskim stosowane były do karabinów systemu Berthiera wraz z granatami karabinowymi VB (Vivien-Bessieres).

Garłacz miał kształt kielicha i składał się: z rury przedniej stanowiącej przedłużenie lufy stożka, komory gazowej i nasady, która miała podłużne wcięcia umożliwiające nasadzenie garłacza na lufę broni.

Granat karabinowy VB o masie całkowitej 475 grama miał grubościenną skorupę żeliwną wewnątrz nacinaną. Wewnątrz granatu znajdowały się dwa kanały, jeden – środkowy dla pocisku karabinowego, drugi – boczny, z lewej strony, mieszczący zapalnik czasowy o działaniu uderzeniowym. Czas palenia się zapalnika wynosił od 5 do 7 sekund, a odłamki skorupy raziły w promieniu 100 m.

Do strzelania na lufę karabinu nasadzano garłacz, w który wkładano granat a broń ładowano ostrym nabojem. Po wystrzeleniu, pocisk przechodząc przez środkowy kanał granatu, naciskał iglicę, która uruchamiała zapalnik. Granat karabinowy VB wystrzeliwany z garłacza, mógł być stosowano jako obronny lub zaczepny. Jego donośność maksymalna wynosiła 190 m.

Karabiny i karabinki Berthiera znajdowały się w latach 1918 – 1936 w uzbrojeniu oddziałów prawie wszystkich rodzajów broni i służb Wojska Polskiego.

ufff ale sie naklikałem ;P
Napisano
skoro juz jestesmy przy temacie to czy ktos posiada fotki granatnikow karabinowych(pociskow)prod.radzieckiej?znalazlem kiedys takie cudo i zastanawialem sie czy to karabinowy czy nie.sygnatur nir bylo.Czesc pamietam byla stalowa a czesc ebonitowa.Chodzi mi oczywiscie o II w Sw.Pzdr

Temat został przeniesiony do archiwum

Ten temat przebywa obecnie w archiwum. Dodawanie nowych odpowiedzi zostało zablokowane.

×
×
  • Dodaj nową pozycję...

Powiadomienie o plikach cookie