super miejsce

[zawic]

Ober Redoute” (tłum. dosłowne: Główna Reduta) to nazwa XIX-wiecznego dzieła fortecznego twierdzy Głogów. Reduta jest dziełem o narysie trapezowym, czołem (tj. stroną narażoną na bezpośredni atak) skierowaną w kierunku północno - wschodnim. Dzieło jest położone we wschodniej części Ostrowia Tumskiego, w odległości ok.700 metrów na wschód od ulicy Kamienna Droga. Nazwa reduty pochodzi od nieopodal wówczas położonej osady o nazwie “Oberau”.
Powstanie dzieła jest związane z wojskami francuskimi, które w 1813 roku rozpoczęły gruntowne przygotowanie twierdzy Głogów do obrony. W tym też czasie powstał projekt wybudowania na miejscu dzisiaj istniejącego dzieła niewielkiego założenia obronnego. Czy ono jednak powstało, źródła historyczne milczą.
Właściwa budowa reduty została zapoczątkowana w 1825 r. i trwała trzy lata do 1828 r. Wówczas pruskie jednostki forteczne rozpoczęły przebudowę fortyfikacji Głogowa. Wtedy to zrezygnowano z fortyfikacji bastionowych budując tzw. twierdzę fortową. Twierdza tego typu miała być broniona przez szereg samodzielnych fortyfikacji (np. forty, szańce, reduty itp.), które rozłożone pierścieniowo wokół miasta miały uniemożliwić jego zdobycie.
W okresie budowy “Ober Redoute” otrzymało narys trapezowy, podstawą skierowaną w kierunku ul. Kamienna Droga. Nowe dzieło forteczne było wyposażone w artylerię, której pojedyncze działa były oddzielone od siebie ziemnymi wałami (tzw. poprzecznicami), w których umieszczono część ceglanych schronów pogotowia. We wnętrzu reduty znajdo- wał się niezabudowany plac będący dziedzińcem (tzw. placem broni, placem zbiórek). Nieopodal ceglanej bramy, w której umieszczono wartownię oraz podręczne magazyny, znajdował się ceglany budynek o charakterze koszarowym. Przylegał on do wału ziemnego. Załogę reduty przewidywano na około 70 żołnierzy. Głównym surowcem budowlanym była ziemia, z której formowano wały, stoki i poprzecznice. Do budowy schronów pogotowia oraz prochowni i innych budowli reduty stosowano cegłę. Całość założenia obronnego została otoczona fosą mokrą (tj. wypełnioną wodą). Do reduty prowadziła tzw. droga forteczna od strony Kamiennej Drogi poprzez “Brücken Schanze”.
Pod koniec XIX wieku reduta została otoczona w odległości ok.150 m dodatkową fosą mokrą, w której poziom wody był regulowany poprzez kilka ceglanych przepustów i rowów melioracyjnych. Na początku XX wieku nastąpiła modernizacja dzieła polegająca na: doprowadzeniu linii tele- fonicznej, linii energetycznej oraz wzmocnieniu stropodachów kazamat poprzez wylanie betonowych czap. W okresie I wojny światowej wykonano projekt obrony miasta. Wówczas to planowano przy reducie usytuować trzy baterie artylerii. Od strony północnej miały się znajdować dwie baterie: nr 12 z dwoma działami kal 9 cm oraz 13 z czterema działami 9 cm. W tym też czasie przed fosą zewnętrzną wykonano gęste zasieki z drutu kolczastego oraz wykopano linie okopów. W 1944 r. reduta została włączona do planów obrony twierdzy jako jeden z podstawowych członów wewnętrznej obrony. Do prac fortyfikacyjnych masowo włączono robotników przymusowych i jeńców radzieckich z pobliskich obozów i podobo- zów. Naokoło dzieła wykopano kilkusetmetrowej długości okopy, wykonano szereg przeszkód przeciwpiechotnych w postaci gęstych zasiek z drutu kolczastego. Uporczywe walki o miasto spowodowały zniszczenie dzieła. Obecnie dzieło jest bardzo zniszczone, jego profil i narys są jednak nadal czytelne.
zapraszam do poszukiwań w tamtej okolicy

[PATRON]

khm.....przepraszam ale tak z czystej ciekawości ....Ty te posty kopiujesz i wklejasz czy samodzielnie przepisujesz ....

a te ostatnie wyrazy to chyba namiawianie do nieleganego procederu w miejscu prawnie chronionym, czyli do prowadzenia nielegalnych poszukiwań na terenie XIX wiecznej reduty.:-))))))


PZDR PATRON