Pociski smugowe

[Heer]

Witam!
Poszukuje zdjęć pocisków smugowych oraz jak wyglądała taśma to tej amunicji.
Zgóry dzienki
Heer

[MTC]

Witam -- zamieszczam dokładne dane na temat dwóch pocisków smugowych.
1. 7,9 mm Patr.P.m.K. Phosphorgeschoss mit Kern

Amunicja zapalająca z rdzeniem stalowym.
- łuska mosiężna lub stalowa
- długość łuski 57,0 mm
- kolor spłonki - czarny
- pocisk z białym fosforem i rdzeniem stalowym
- oznakowanie pocisku - nieznakowany ;jeżeli łuska napełniona była prochem
Np.Gew.P. pocisk posiadał wąski zielony pasek
- ciężar pocisku 10,17 g
- ciężar rdzenia 2,46 g
- ciężar białego fosforu 0,4 g
- długość pocisku 37,3 mm
- prędkość wylotowa 835 m/s
- ciężar naboju 23,3 g
Po strzale , biały dym był emitowany na przestrzeni 450 - 500 m. Pocisk mógł
przebić pancerz o gr. 8 mm z odległości 100 m. Produkowano również pociski
o zwiększonej sile przebicia co jednak zwiększyło ciężar naboju do 23,8 g.
Oryginalny nabój P.m.K. okazał się bardzo czuły w temperaturach powyżej
45*C , szczególnie w warunkach tropikalnych. W związku z czym położono
większy nacisk na połączenie rdzenia z koszulką pocisku , poprzez srebrzenie
lub złocenie. Przypadki eksplozji zdarzały się jednak dalej. W 1943 r. opracowa-
ny został nowy rodzaj pocisku ( n.A. neuer Art. ). Lepsze zabezpieczenie tyłu
oraz wyeliminowanie wolnych przestrzeni wewnątrz płaszcza spowodowało , że
pocisk wytrzymywał temperaturę do 95*C , lecz utracił zdolność do zapalania
cienkościennych zbiorników paliwa przechodząc przez nie na wylot.

2. 7,9 mm S.m.K. Leuchtspur

Standardowy nabój smugowy z trzpieniem stalowym , który dawał możliwość przebicia płyty pancernej o gr. 8 mm z odległości 100 m.
- łuska
- długość łuski 57,0 mm
- kolor spłonki - czerwony
- ładunek miotający 2,88 g Nz.Gew.P.
- pocisk z ładunkiem smugowym i trzpieniem
- waga pocisku 10,17 g
- waga stalowego trzpienia 2,53 g
- oznakowanie pocisku - czarne zakończenie stosowane tylko w początkowych
seriach
- prędkość wylotowa 830 m/s
- waga naboju 23,5 g
Stosowane było kilka typów pocisków smugowych. Najszerzej używanym
w początkowym okresie wojny był smugacz o barwie żółtej.
Produkowano także zielone , jak również dwukolorowe , zmieniające kolor
z zielonego na czerwony oraz z czerwonego na zielony. Zapalenie smugacza
następowało około 500 m po opuszczeniu lufy.
Naklejki na paczkach z taką amunicją informowały o zawartości „grunrot”
i „rotgrun”.
Nabój smugowy palił się na przestrzeni 800 - 1000 m.
„Patr.S.m.K. Leuchtspur 100/600” produkowane były do użytku w lotni-
twie , różnica polegała na początku zapalenia smugacza i jego wygaśnięcia.
Nabój był oznakowany
- kolor spłonki - czerwony
- kolor czarny - zakończenie naboju
Identyczne były również „Patr.S.m.K. Glimmspur”, widzialne od 150 m do
800 - 1000 m i „Patr.S.m.K. Glimmsour 100/600” , które były słabo świecą-
cymi smugaczami ledwie widocznymi w nocy.
Nabój był oznakowany
- 5 mm czarnym zakończeniem pocisku , który stanowił połowę wielkości
normalnego oznaczenia.
Rzadziej spotykanym był „Dunkelspur” , który był ultra ciemnym smugaczem.
Strzał pojedynczym nabojem był w nocy praktycznie niewidoczny.
Większość smugaczy produkowanych dla lotnictwa posiadała podwyższoną
prędkość początkową i oznakowana była :
- zielonym zakończeniem pocisku - w początkowym okresie produkcji
- zielonym paskiem ( 2 mm ) na pocisku - w późniejszym okresie produkcji
Zawierały 3,53 g Nz.Gew.P. co podwyższało ciężar całego pocisku do 24,0 g
i dawało prędkość wylotową pocisku równą 895 m/s. Właściwości przebijające
tego pocisku pozostawały bez zmian.
Pociski smugowe samo niszczące były produkowane w małych ilościach.
Zniszczenie następowało po przeleceniu około 2 km jednak odłamki po
samozniszczeniu były nadal groźne , co spowodowało zakaz używania.

Jeżeli chodzi o taśmy , to były takie same bez względu na rodzaj amunicji.
Pozdrawiam