Skocz do zawartości

Generałowie Wojska Polskiego II RP- zdjęcia


formoza58

Rekomendowane odpowiedzi

13. Józef Schindler

 

Ur.  23. XI. 1860 roku...19 lutego 1919 roku został mianowany szefem intendentury Dowództwa Okręgu Generalnego „Kielce”. W sierpniu 1921 mianowany został pomocnikiem płk. Aleksandra Litwinowicza, szefa Departamentu VII Intendentury Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie przy ulicy Nalewki 4. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 2. lokatą w korpusie oficerów intendentów, a jego oddziałem macierzystym był Departament VII Intendentury Ministerstwa Spraw Wojskowych[4].

W następnym roku pełnił służbę na stanowisku szefa intendentury Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie.

31 marca 1924 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski, na wniosek ministra spraw wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego, awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 13. lokatą w korpusie generałów.

W czerwcu 1924 roku zakończył służbę w DOK VI. Z dniem 15 czerwca 1924 roku pełnienie obowiązków szefa Intendentury DOK VI powierzono ppłk. int. Kazimierzowi Hubertowi. Z dniem 31 lipca tego roku, zgodnie z art. 72 Ustawy z dnia 23 marca 1922 o podstawowych obowiązkach i prawach oficerów Wojska Polskiego (przekroczenie granicy wieku 59 lat dla generałów brygady) przeniesiony został w stan spoczynku. Mieszkał we Lwowie. Po kapitulacji załogi obrony Lwowa przedostał się na teren okupacji niemieckiej. Zmarł w Cieszynie po 1939  roku.

stiller jozef.JPG

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

  • Odpowiedzi 1,2k
  • Created
  • Ostatniej odpowiedzi

Top Posters In This Topic

30. Kazimierz Steier

 

Urodził się 4 marca 1870 roku w Przemyślu, w rodzinie Józefa i Józefy z Romankiewiczów. Kształcił się w Przemyślu, gdzie w 1888 ukończył gimnazjum. W 1897 roku ukończył studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, jako stypendysta wojskowy i został lekarzem wojskowym w cesarskiej i królewskiej armii w 1894 roku. Służył w jednostkach liniowych w Przemyślu. W 1899 roku pełnił służbę w c. i k. 29 pułku artylerii dywizyjnej w Jarosławiu. W 1907 roku pełnił służbę w c. i k. 8 Galicyjskim pułku ułanów stacjonującym wówczas w Tarnopolu i Zborowie. W lutym 1914 roku pełnił służbę Komendzie Okręgu Uzupełnień Czerniowce, pozostając w ewidencji tamtejszego c. i k. 41 pułku piechoty.

W czasie I wojny światowej dowódca kompanii sanitarnej na froncie serbskim, potem komendant szpitali polowego i zakaźnego.

Z dniem 9 stycznia 1919 roku został przydzielony na stanowisko komendanta Szpitala Załogi w Przemyślu. 27 stycznia 1919 roku został formalnie przyjęty do Wojska Polskiego z byłej armii austro-węgierskiej, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podpułkownika ze starszeństwem od dnia 1 maja 1917 roku. Następnie był szefem sanitarnym Obozu Warownego „Brześć”. Latem 1920 roku został przeniesiony ze stanowiska szefa sanitarnego Ekspozytury Dowództwa Okręgu Generalnego „Lublin” w Kowlu do kompanii zapasowej sanitarnej Dowództwa Okręgu Generalnego „Warszawa” na stanowisko dowódcy. Później do 1921 roku komendant Obozu Izolacyjnego w Dęblinie. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 10. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, w grupie lekarzy, a jego oddziałem macierzystym była wówczas kompania zapasowa sanitarna Nr 2. W latach 1922–1927 szef sanitarny Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi.

5 lutego 1927 roku Prezydent RP mianował go generałem brygady, wyłącznie z prawem do tytułu, z dniem przeniesienia w stan spoczynku – 30 kwietnia 1927 roku. Po zakończeniu służby wojskowej mieszkał w Przemyślu przy ulicy Grodzkiej 6 i tam prowadził praktykę lekarską. Tamteż, 23 sierpnia 1958 roku, zmarł i został pochowany na Cmentarzu Głównym.

steier.JPG

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

10. Felicjan Sławoj Skladkowski

 

 Urodził się 9 czerwca 1885 roku w Gąbinie, w powiecie gostyńskim. Po ukończeniu gimnazjum w Kielcach w 1904 roku studiował przez kilka tygodni medycynę na Uniwersytecie Warszawskim. W tym czasie związał się z PPS-em. 4 listopada 1904 roku wziął udział w manifestacji na Placu Grzybowskim, po czym został aresztowany i odesłany pod nadzorem policyjnym do Kielc. Studia kontynuował na Uniwersytecie Jagiellońskim – ukończył je w 1911 roku.

Jego pracę w zawodzie przerwał wybuch I wojny światowej. Już w sierpniu 1914 roku znalazł się w szeregach Legionów, gdzie służył jako lekarz. Po kryzysie przysięgowym 1917 roku wraz z innymi został osadzony w obozie oficerskim w Beniaminowie. W niepodległej Polsce związał się z armią. Szybko awansował w pionie służby sanitarnej– w 1926 roku, w przededniu przewrotu majowego, zajmował już (w stopniu generała brygady) stanowisko szefa Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych. Za sanacji pełnił kolejno funkcję komisarza rządu na miasto Warszawę, ministra spraw wewnętrznych (od października 1926 do grudnia 1929 roku oraz od czerwca 1930 do czerwca 1931 roku) oraz II wiceministra spraw wojskowych (od czerwca 1931 roku). Cieszył się sympatią i zaufaniem Józefa Piłsudskiego – sam mówił, że jest „koniem ujeżdżanym przez Marszałka”. To on we wrześniu 1930 roku wydał na polecenie Piłsudskiego rozkaz aresztowania przywódców Centrolewu. Już po jego śmierci, 15 maja 1936 roku objął funkcję premiera, którą sprawował do końca września 1939 roku. Był tym samym najdłużej urzędującym premierem w II RP.

Po klęsce kampanii wrześniowej został internowany w Rumunii, następnie przerzucony do Palestyny, gdzie początkowo prowadził inspekcje sanitarne jednostek Wojska Polskiego, a następnie pozostawał bez przydziału. W 1947 roku przeniósł się do Londynu. Wydał szereg książek wspomnieniowych, m. in. „Z walk Pierwszej Brygady” i „Strzępy meldunków”. Zmarł 31 sierpnia 1962 roku.

sk;adowski34.JPG

slawoj.JPG

skladkowski slawoj felicjanh.JPG

skladkowski.JPG

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Tutaj na razie zdjęcia nie znalazłem...

11. Stanislaw Springwald

 

Urodził się 13 lipca 1864 roku w Tarnopolu, w rodzinie Juliana i Marii z Szutrawskich. W 1882 roku ukończył C. K. Gimnazjum w Tarnopolu. Następnie uczył się w Korpusie Kadetów w Wiedniu. Służbę odbył w CK armii...

27 grudnia 1918 roku został oficjalnie przyjęty do Wojska Polskiego z dniem 1 listopada 1918 roku, z byłej armii austro-węgierskiej, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podpułkownika, i przydzielony do Dowództwa Okręgu Generalnego „Kraków”. Początkowo na stanowiskach dowódcy miasta Pińczów i powiatu wojskowego Frysztat, brał udział w walkach przeciwko Czechom. Od 23 stycznia 1919 roku dowodził Grupą Operacyjną na Froncie Śląskim. Od 16 lutego 1919 roku kierował Wydziałem I Organizacyjnym i Wyszkoleniem Sztabu Dowództwa Okręgu Generalnego „Kraków” w Krakowie. Od 17 lipca tegoż roku dowodził XVIII Brygadą Piechoty. Od 2 do 8 sierpnia 1919 roku dowodził Frontem Poleskim. 27 sierpnia 1920 roku został mianowany dowódcą Okręgu Etapów 3 Armii. 25 maja 1921 roku został mianowany zastępcą dowódcy Okręgu Generalnego „Białystok” w Grodnie. Od 1 czerwca 1921 roku jego oddziałem macierzystym był 40 pułk piechoty[5]. W tym samym roku, po przeprowadzonej reorganizacji, został zastępcą dowódcy Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 4. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Jego oddziałem macierzystym był nadal 40 pp we Lwowie. Z dniem 15 maja 1923 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska, a z dniem 30 czerwca tego roku przeniesiony w stan spoczynku, w stopniu tytularnego generała brygady z prawem noszenia munduru.

Na podstawie rozporządzenia Prezydenta RP Stanisława Wojciechowskiego z 19 stycznia 1925 roku został „w sprostowaniu do listy starszeństwa oficerów zawodowych dekret L. 19400.V.O.G. z dnia 3 maja 1922 roku” przesunięty z lokaty 4. wśród pułkowników piechoty na lokatę 42,5 w korpusie generałów oraz przeniesiony w stan spoczynku w stopniu rzeczywistego generała brygady z jednoczesnym nadaniem tytułu generała dywizji. Na emeryturze osiadł w Krakowie. Zmarł 8 października 1951 roku w Warszawie. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A 29-1-17)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Wracając na moment do poprzednika, czyli gen.Sławoj-Składkowskieg: to chyba jedyny generał którego działalność odniosła taki oddźwięk społeczny a on sam zapisał się na zawsze w historii (Higieny).

Nie mówiąc o zwalczaniu przez niego urzędokracji.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

5 godzin temu, formoza58 napisał:

Tutaj na razie zdjęcia nie znalazłem...

11. Stanislaw Springwald

Dom aukcyjny artinfo wystawił na sprzedaż 28 fotografii pod wspólnym tytułem "Widoki austriackie 1914-18", których autorem był ppłk.Stanisław Springwald.

Miedzy tymi fotografiami jest też przedstawiająca St.Springwalda na bryczce.

001.jpg

001 - Kopia.jpg

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

12. Tadeusz Sulimirski

 

Ur. 31 października 1866 roku w Łączkach. Służbę odbył w kawalerii CK armii...Uczestniczył w obronie Lwowa. Od 28 listopada 1918 roku pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Weryfikacyjnej przy Dowództwie „Wschód”. 19 marca 1919 roku został komendantem miasta i placu we Lwowie. 4 sierpnia tego roku objął stanowisko sztabowego oficera inspekcyjnego kawalerii przy Dowództwie Okręgu Generalnego „Łódź”, a już 16 października 1919 roku został formalnie dowódcą 1 pułku dragonów. Faktycznie nie dowodził ponieważ poszczególne dywizjony walczyły oddzielnie jako jazda dywizyjna. Między innymi I dywizjon w składzie Grupy gen. Bonin’a (eks 7 Dywizja Strzelców Polskich). IV wołyński dywizjon mjr Feliksa Jaworskiego do grudnia stacjonował w Hrubieszowie, a później walczył na froncie poleskim w składzie 9 Dywizji Piechoty. 20 listopada 1919 roku mianowany został dowódcą 4 Brygady Jazdy. 29 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu pułkownika, w kawalerii, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej.

Na stanowisku liniowym pozostał do czerwca 1920 roku. Z powodu złego stanu zdrowia przeniesiony do służby sztabowej. 23 lipca objął obowiązki zastępcy dowódcy Okręgu Generalnego „Kielce” w Kielcach[2]. W listopadzie 1921 roku został przeniesiony na stanowisko zastępcy dowódcy Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu.

Naczelnik Państwa i Naczelny Wódz dekretem z 10 września 1922 roku przeniósł go z dniem 1 września 1922 roku w stan spoczynku, w stopniu generała brygady z prawem noszenia munduru. Jako emerytowany generał brygady zatrzymany został w służbie czynnej. Powierzono mu obowiązki kontrolera remontu przy Departamencie II Jazdy Ministerstwa Spraw Wojskowych. 26 października 1923 roku Prezydent RP zatwierdził go w stopniu generała brygady. W lutym 1924 roku objął stanowisko inspektora remontu przy Generalnym Inspektorze Jazdy. Ostatecznie Minister Spraw Wojskowych zwolnił go z czynnej służby z dniem 31 grudnia 1924 roku.

Na emeryturze pracował dorywczo w przedsiębiorstwie naftowym swojego brata Wita. W listopadzie 1939 roku aresztowany przez funkcjonariuszy NKWD i osadzony w więzieniu Brygidki we Lwowie. Współwięźniem generała był lwowski architekt i poeta, kpt. Marian Hełm-Pirgo. Z jego relacji wynika, że generał w następstwie trudnych warunków więziennych zachorował na przewlekłe zapalenie nerek. W lutym 1940 roku przeniesiony został do więziennego szpitala, lecz po kilku dniach zmarł.

 Na zdjęciu z synem.

sulimirski z synem.jpg

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

14. Julian Stachiewicz

 

Ur. 26 lipca 1890 roku we Lwowie...W latach 1914–1917 służył w Legionach Polskich. Po kryzysie przysięgowym przeszedł do pracy w konspiracji, był m.in. szefem Sztabu Komendy Głównej Polskiej Organizacji Wojskowej. W listopadzie 1918 powierzono mu dowodzenie oddziałem wysłanym z Krakowado Przemyśla w celu obrony przed Ukraińcami.

 

W 1919 został szefem Sztabu Dowództwa Głównego Wojsk Wielkopolskich, po czym skierowano go do Oddziału III Naczelnego Dowództwa, gdzie w marcu 1920 objął funkcję szefa tego oddziału. W sierpniu 1920 wyznaczono go na stanowisko szefa Sztabu Kwatery Głównej Naczelnego Wodza, krótko dowodził 65 pułkiem piechoty, po czym był szefem Sztabu Frontu Środkowego, a od września 1920 – szefem Sztabu 6 Armii. Na polecenie Józefa Piłsudskiego przygotował wraz z Bolesławem Wieniawą-Długoszowskim i adiutantem Naczelnika Państwa  Stanisławem Radziwiłłem plan operacji kijowskiej.

9 maja 1921, po zakończeniu wojny polsko-rosyjskiej, wyznaczony został na stanowisko I oficera sztabu Inspektoratu Armii nr III w Toruniu. 9 kwietnia 1922 mianowany został dowódcą 13 Dywizji Piechoty w Równem[4]. W 1923 powierzono mu kierowanie Wojskowym Biurem Historycznym Sztabu Generalnego.

31 marca 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski, na wniosek Ministra Spraw Wojskowych generała dywizji Władysława Sikorskiego, nadał mu stopień generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 21. lokatą w korpusie generałów.

Z jego inicjatywy 22 września 1928 powołano Towarzystwo Badania Historii Obrony Lwowa i Województw Południowo-Wschodnich. W 1928 powołał do życia Przegląd Historyczno-Wojskowy oraz został sekretarzem generalnym Instytutu Badania Najnowszej Historii Polski. Przez wiele lat był prezesem Towarzystwa Wiedzy Wojskowej, a takie przewodniczącym Głównej Rady Programowej Polskiego Radia. W 1932 został współpracownikiem Komisji Historyczno-Wojskowej Polskiej Akademii Umiejętności.

Zmarł na gruźlicę w Warszawie 20 września 1934. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A 5-7-17.

              ----------------------------------------------

2. w Legionach

 

stachiewicz julan2.JPG

stachiewicz julian legiony.jpg

stachiewicz julian gener.jpg

stachiewicz juliann e.jpg

Edytowane przez formoza58
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

33. Wacław Stachiewicz

 

ur. 19 XI 1894 w Lwowie, s. Teofila, lekarza, i Anieli z Kirchmayerów.

 W 1912 wstąpił do Związku Strzeleckiego, w 1913–1914 ukończył szkołę podoficerską i niższą szkołę oficerską ZS we Lwowie.Wojnę odbył w szeregach Legionów... Po rozbrojeniu Niemców przeszedł do WP. Dekretem z 2 XII 1918 przyjęty do WP i mianowany kw SG, objął funkcję szefa Oddziału I i zastępcy szefa sztabu DOGen Warszawa. 1 VI 1919 został oficerem łącznikowym Naczelnego Dowodztwa do III korpusu Armii gen. J. Hallera. Już 2 VII objął funkcję naczelnika Wydziału Organizacji Służby w sekcji organizacyjnej Departamentu I MSWojsk. 24 IX odkomenderowany został na dwutygodniowy kurs w Centrum Studiów Artyleryjskich w Warszawie a po jego ukończeniu powrócił na zajmowane dotąd stanowisko. 20 XI został szefem sekcji organizacyjnej Oddziału Sztabu MSWojsk. Zapewne od 17 V 1920 był oficerem operacyjnym w dowództwie Armii Rezerwowej. W VI awansował na ppłk. SG piech. (z dniem 1 IV 1920). Po rozwiązaniu w/w Armii powrócił na swoje poprzednie stanowisko. Zajmował je do 25 VIII 1921.Tego dnia został szefem Wydziału I Organizacyjnego Oddziału I Sztabu MSWojsk. Z dniem 20 października odkomenderowany do Szkoły Sztabu Generalnego w Paryżu. Studiował do 16 XI 1923. Zweryfikowany jako ppłk SG piech. z 1 VI 1919. Po ukończeniu nauki i odbyciu stażu w armii francuskiej w powrócił w I 1924 do kraju. Od 2 II był asystentem taktyki ogólnej w WSWoj w Warszawie. Jednocześnie pełnił służbę w Oddziale IIIa Biura Ścisłej Rady Wojennej. Z dniem 15 VIII 1924 awansował na płk. SG piech. 3 XI 1925 mianowany wykładowcą w WSWoj., a 4 II 1926 przeniesiony na stanowisko szefa Oddziału I Sztabu Generalnego (początkowo jako p.o.). Podczas przewrotu 1926 opowiedział się po stronie Piłsudskiego. 25 VI 1927 mianowany I oficerem sztabu w GISZ, 28 I 1928 został dowodcą 27 pp. Z dniem 14 II 1929 objął stanowisko dowodcy piechoty dywizyjnej 1 DP Leg. Ukończył kurs dowódców pułków w Centrum Szkolenia Strzeleckiego w Toruniu i w okresie od 15 X 1930 do 13 IX 1931 był p.o. dowódcy 1. DP Leg. Równocześnie od XI 1932 do 2 VI 1933 prowadził też wykłady w Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie. 14 XII 1933 wyznaczony na dowodcę 7 DP. Z dniem 1 I 1935 mianowany gen. bryg. Dywizją dowodził do 22 VI, potem został szefem Sztabu Głównego. Był współtwórcą planów modernizacji WP, prowadził przygotowania do wojny z Niemcami w 1939. Od 1 IX 1939 był szefem sztabu Naczelnego Wodza. Po agresji sowieckiej, 18 IX 1939 przekroczył granicę Rumunii. Od 1 X 1939 do 6 I 1940 był internowany w Slanic-Prahova. Zbiegł do Bukaresztu, a stamtąd 25 lutego wyjechał do Jugosławii, by przedostać się do Francji. 3 marca polskie władze wojskowe w Belgradzie zakazały mu przejazdu do Francji i równocześnie nakazały wyjechać do Medei w Algierii. Tam, na skutek żądań władz polskich związanych z gen, w. Sikorskim, do końca 1942 pozostawał pod nadzorem policyjnym. Po zajęciu Algierii przez wojska amerykańskie pozostawał na wolnej stopie w Algierze. Po śmierci gen, w. Sikorskiego, zostal 6 XI 1943 wezwany do Londynu lecz do końca wojny pozostawał bez przydziału. W l. 1945-1948 współpracował z Komisją Historyczną Sztabu Głównego w Londynie.We wrześniu 1948 opuścił Londyn i wyjechał do Montrealu, gdzie zamieszkał na stałe.  Z dniem 1 I 1964 awansowany przez gen, w. Andersa na gen. dyw. Zmarł 12 XI 1973 w Montrealu i został pochowany na cmentarzu w St. Adele.

                     -----------------------------

2. w legionach

3. jako pułkownik

4,5, jako generał

6. podczas wielkiej defilady w Bydgoszczy

7. Z Rydzem na Zaolziu.

stachiewicz waclaw2.PNG

stachiewicz waclaw.jpg

stachiewicz waclaw3.jpg

stachiewicz waclaw5.jpg

stachiewicz waclaw33.JPG

stachiewicz waclaw7.jpg

stachiewicz waclaw zaolzie 39r.JPG

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

28. Piotr Skuratowicz

 

Ur. 1 sierpnia 1891 roku w Filipkowiczach k. Bobrujska... Ukończył Suworowski Kurs Kadetów w Połocku. Następnie został przydzielony do 6 pułku huzarów i wraz z nim od 1914 walczył na fronach I wojny światowej w Armii Imperium Rosyjskiego. W 1916 przeszedł do lotnictwa[1]. Następnie do maja 1918 w I Korpusie Polskim w Rosji. Po kapitulacji Korpusu w maju 1918 przedostał się samolotem do Murmańska, a następnie w sierpniu przez Anglię do Francji[1] do Armii gen. Hallera z którą powrócił w czerwcu 1919 do kraju. W armii Hallera służył w latach 1919 – 1920 dowodząc dyonem strzeleckim, szwadronem instruktorskim szwoleżerów oraz szwadronem zapasowym szwoleżerów.

3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 61. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 roku – kawalerii. Pełnił służbę w 6 pułku strzelców konnych (1920 – 1922), 8 pułku ułanów (1922 – 1924) jako dowódca dywizjonu i Centrum Wyszkolenia Kawalerii (1924 – 1929). 1 grudnia 1924 został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 13. lokatą w korpusie oficerów kawalerii. W marcu 1929 ogłoszono jego przeniesienie do 10 pułku strzelców konnych w Łańcucie na stanowisko dowódcy pułku. We wrześniu 1932 został mianowany dowódcą XII Brygady Kawalerii w Ostrołęce. W kwietniu 1937 został mianowany szefem Departamentu Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. 19 marca 1939 został awansowany na generała brygady.

Podczas kampanii wrześniowej dowodził Grupą „Łuck”. Po agresji ZSRR na Polskę (17 września 1939) i okupacji wschodnich terenów II Rzeczypospolitej zatrzymany przez NKWD i wywieziony do obozu w Starobielsku. W 1940 zamordowany w siedzibie NKWD w Charkowie.

Pochowany został na Polskim Cmentarzu Wojennym w Charkowie.

              ------------------------------------------------

Na zdjęciu trzecim, podczas  inspekcji w 1 PSK w Garwolinie.

skuratowicz.JPG

Skuratowicz.jpg

skuratowicz garwolin.jpg

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

18. Wacław Scaevola Wieczorkiewicz

Ur. 25 czerwca 1890 roku w Polanówce...Absolwent gimnazjum w Lublinie (1910) i Akademii Ziemiańskiej w Wiedniu (1914). W latach 1911–1914 w Polskich Drużynach Strzeleckich, 1914–1917 w Legionach Polskich (dowódca kompanii i batalionu 1 pułku I Brygady). Po kryzysie przysięgowym internowany w Beniaminowie. Od listopada 1918 w Wojsku Polskim. Od grudnia tr. dowódca I batalionu 23 Pułku Piechoty, od września 1919 dowódca 9 Pułku Piechoty Legionów. W 1920 przejściowo dowódca VI Brygady Piechoty Legionów i 3 Dywizji Piechoty Legionów. W latach 1921–1923 komendant Doświadczalnego Centrum Wyszkolenia Armii, 1923–1925 w francuskiej Wyższej Szkole Wojennej. W latach 1926–1935 dowódca 24 Dywizji Piechoty i Garnizonu Jarosław. Od 12 października 1935 do września 1939 dowódca Okręgu Korpusu nr X. W kampanii 1939 dowódca etapów najpierw Armii „Kraków”, a następnie Armii „Karpaty”. Przedostał się do Francji, gdzie od listopada 1939 do czerwca 1940 Inspektor Wyszkolenia Naczelnego Wodza. Po klęsce Francji działał tam w ruchu oporu. Zagrożony aresztowaniem w 1943 przedostał się do Szwajcarii, gdzie pozostał na emigracji. Zmarl 25 czerwca 1969 roku w Genewie. Pochowany na cmentarzu świętego Józefa w Genewie.

                             --------------------------------

2. w Legionach

3,4. w 127 roku

5. w 1938 roku

6. w 1939 roku.

scevola wieczorkiewicz wacek.JPG

scevola wieczorkiwicz waclaw lleg.JPG

scevola wieczorkiewicz 27r.JPG

scevola wieczorkiewicz 27rik.JPG

scevola wieczorkiewicz scewola waclaw.jpg

scevola wieczorkiewiczz.JPG

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

22. Antoni Szyling

Ur. 31 sierpnia 1884 roku w Płoniawach.Ukończył Szkołę Handlową w Warszawie (1904), a w latach 1910–1912 Wyższą Szkołę Rolniczą tamże. Był aktywnym działaczem PPS. W 1905 powołany do wojska, a jako przestępca polityczny, mimo cenzusu naukowego, przez dwa lata służył jako szeregowiec, później podoficer 90 Pułku Piechoty. Od 1907 w rezerwie. Zmobilizowany, w latach 1914–1917 w armii rosyjskiej, dowódca kompanii i batalionu. Od grudnia 1917 dowódca 5 Pułku Strzelców w II Korpusie Polskim. Po bitwie pod Kaniowem od maja 1918 w niewoli niemieckiej. W Wojsku Polskim od listopada 1918. Od maja 1919 do września 1921 dowódca 44 Pułku Strzelców Kresowych (przejściowo dowodził XXV Brygadą Piechoty), następnie dowódca piechoty dywizyjnej 13 Dywizji Piechoty. W lutym 1922 na własną prośbę przeniesiony do rezerwy, od grudnia 1925 ponownie w służbie. W latach 1926–1928 dowódca piechoty dywizyjnej 23 Dywizji Piechoty, 1928–1937 dowódca 8 Dywizji Piechoty. Od maja 1937 generał do prac przy Generalnym Inspektorze Sił Zbrojnych, od 23 marca 1939 dowódca Armii „Kraków”, którą skutecznie dowodził kampanii polskiej 1939. Od 20 września 1939 do 30 kwietnia 1945 w niewoli niemieckiej (oflag VII A Murnau). Pozostał na emigracji. Początkowo we Francji, później Wielkiej Brytanii i ostatecznie w Kanadzie. Zmarł  17 czerwca 1971 roku.Pochowany na cmentarzu Saint-Sauveur-des-Monts. Grób został wpisany do ewidencji grobów weteranów walk o wolność i niepodległość Polski (nr ewidencyjny 480).

Na zdjęciu drugim , podczas uroczystości CWSanit. w 1932 roku, podczas wręczania złotych odznak strzeleckich.

szylling antoni.jpg

szyling 32r w cw sanit zlote odzn srzel.JPG

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

19. Stanisław Sochaczewski

 

Urodził się 27 sierpnia 1877 w Steblowie, w powiecie kaniowskim ówczesnej guberni kijowskiej 

W czasie I wojny światowej na froncie austriackim. Po rewolucji październikowej od listopada 1917 – lutego 1918 dowódca dywizjonu jazdy polskiej przy rosyjskiej 8 Armii, potem organizator i dowódca 5 pułku ułanów w II Korpusie Polskim w Rosji (na Wschodzie). Awansowany na podpułkownika w grudniu 1917. Na Ukrainie organizował i dowodził 5 pułkiem ułanów. Walczył pod Kaniowem i dostał się do niewoli niemieckiej. Internowany w Brześciu n. Bugiem.

W Wojsku Polskim od listopada 1918 w stopniu podpułkownika. Odtworzył 5 pułk ułanów i dowodził nim do października 1920 w wojnie polsko-bolszewickiej.

 

30 września 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu pułkownika, w kawalerii, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej. Październik 1920 – wrzesień 1921 dowódca V Brygady Jazdy, wrzesień 1921 – maj 1929 dowódca VII Brygady Jazdy i VII Brygady Kawalerii w Poznaniu. Pułkownik kawalerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. Podczas przewrotu majowego 1926 opowiedział się po stronie rządu i przechwalał się, że przyprowadzi Józefa Piłsudskiego na „lassie”. Od stycznia 1927 pełniący obowiązki dowódcy 3 Dywizji Kawalerii. 16 marca 1927 został mianowany generałem brygady ze starszeństwem z 1 stycznia 1927 i 13. lokatą w korpusie generałów. Z dniem 31 maja 1929 został przeniesiony w stan spoczynku.

Osiadł w Poznaniu. Po kampanii wrześniowej przedostał się do Francji, nie otrzymał tam jednak przydziału. Po ewakuacji do Anglii przebywał bez przydziału w Stacji Zbornej Oficerów Rothesay. Uczestniczył w spisku gen. Stefana Dęba-Biernackiego. Konsekwencji nie poniósł. Po wojnie osiedlił się w Wielkiej Brytanii. Zmarł 14 lipca 1953 w Penley w Walii. Został pochowany na cmentarzu we Wrexham

socharzewski stanislaw.jpg

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

21. Mieczysław Smorawiński

 

Urodzony w 1893 r. w Kaliszu 

Zaraz po wybuchu I wojny światowej Smorawiński przybył do Krakowa. Już w połowie sierpnia 1914 r. został legionistą 2. pułku piechoty, z którym wyruszył na front w Karpaty. 20 października awansowano go na chorążego i powierzono mu dowodzenie plutonem.

 

 

Po kryzysie przysięgowym w 1917 r. pozostał w wojsku. W szeregach Polskiego Korpusu Posiłkowego dowodził batalionem 2. pp. W listopadzie 1918 r., już jako major, wstąpił do odradzającego się Wojska Polskiego i niemal od razu wyruszył na front. Wraz ze swym baonem walczył z Ukraińcami w rejonie Żółkwi, usiłując przebić się do Lwowa. Ranny w boju, po miesiącu wrócił na front i objął dowództwo pułku.

W walkach z Ukraińcami i Rosją Sowiecką dowodził kolejno 8. 9., ponownie 8. oraz 4. Pułkiem Piechoty Legionów, a od sierpnia 1920 r. – IV Brygadą Piechoty. W rejonie Hrubieszowa walczył z Armią Konną Siemiona Budionnego, którą próbował rozbić po ciosie zadanym przez polskie oddziały pod Komarowem. Zaatakowana przez dwie dywizje kawalerii brygada Smorawińskiego poniosła jednak klęskę, a jej ciężko rannego dowódcę żołnierze znieśli z pola walki.

Podczas rekonwalescencji, w październiku 1920 r. ożenił się z Heleną z d. Danielewicz, którą poznał cztery lata wcześniej podczas leczenia jednej z poprzednich ran. Urodziło im się dwoje dzieci.

 

Wybuch II wojny światowej zastał gen. Smorawińskiego na stanowisku dowódcy Okręgu Korpusu nr II w Lublinie. Zbliżające się szybko działania zbrojne wymusiły sformowanie improwizowanej grupy, broniącej odcinka Dęblin – Sandomierz, nad którą objął dowództwo. Wspierał także organizowanie Armii Lublin.

 

17 września 1939 r. do przebywającego w Łucku gen. Smorawińskiego dotarła wieść o wkroczeniu wojsk sowieckich. „Żadnej walki nie przyjmować. Ja o zamiarach Rosji nic nie wiem, nie możemy posądzać ZSRR o agresję” – miał odpowiedzieć na meldunek żołnierzy KOP. Podległym oddziałom zakazał walczyć z Sowietami, a po naradzie z generałami Kazimierzem Sawickim i Juliuszem Kleebergiem – obaj opowiedzieli się za walką z bolszewikami lub odwrotem na Węgry – wyjechał do Włodzimierza Wołyńskiego. Po drodze odniósł rany.

Mimo silnego garnizonu i znacznych zapasów broni gen. Smorawiński zgodził się, by oficerowie i żołnierze chcący dalej walczyć wymaszerowali z miasta, po czym poddał je dowódcy 36. Brygady Pancernej kombrygowi Michaiłowi Bogomołowi, z którym wynegocjował odejście podległych żołnierzy bez broni na zachód.

W sowieckiej niewoli

Okoliczności, w jakich dostał się do sowieckiej niewoli relacjonował telefonista 23. pp Michał Komendacki: „17 września z grupą oficerów udaliśmy się w stronę Hrubieszowa. Po drodze spotkaliśmy inną grupę oficerów na czele z gen. Smorawińskim idącą do Włodzimierza […] Dopiero rano zorientowałem się, co się dzieje. Dwa czołgi [sowieckie] stały na szosie […], a generał Smorawiński prowadził rokowania, które trwały dość długo. Gen. Smorawiński tłumaczył Sowietom, że Polacy nie chcą z nimi walczyć tylko z Niemcami i dlatego niech pozwolą nam odejść na zachód. Nie zgodzili się jednak na te propozycje. Dopiero po dłuższych pertraktacjach została zawarta umowa, że szeregowi i podoficerowie mogą odejść bez broni, a oficerowie z bronią krótką.”.

Wbrew umowie, gen. Smorawiński i jego oficerowie zostali zatrzymani przez Sowietów. Kolejne tygodnie spędził w obozach jenieckich i w Moskwie, gdzie był przesłuchiwany. Ostatecznie w listopadzie 1939 r. znalazł się w obozie w Kozielsku. Napisał wówczas list, pierwszy i jedyny który dotarł do rodziny. Zaczął słowami: „Nareszcie piszę do Was i to z głębokim przekonaniem , że te parę słów do was dojdzie. Co najważniejsze, jestem zdrów, zapewniam Cię, najzupełniej zdrów. Pobyt tutaj mamy zupełnie znośny.”.

7 kwietnia 1940 r. został wywieziony w grupie wyższych oficerów, wspólnie m.in. z generałami Bronisławem Bohatyrewiczem i Henrykiem Minkiewiczem, a także mjr. Adamem Solskim, który w swym notesie zanotował z datą 9 kwietnia: „Piąta rano. Od świtu dzień rozpoczął się szczególnie. Wyjazd karetką więzienną w celkach (straszne!). Przywieziono gdzieś do lasu; coś w rodzaju letniska. Tu szczegółowa rewizja. Zabrano zegarek, na którym była godzina 6.30 (8.30). Pytano mnie o obrączkę (...) Zabrano ruble, pas główny, scyzoryk”.

Ciało gen. Smorawińskiego zidentyfikowano w 1943 r. podczas prac ekshumacyjnych prowadzonych przez Niemców, o czym poinformowała m.in. gadzinówka „Goniec Krakowski”. Bohatera pochowano ponownie w trumnie w osobnym grobie, zlikwidowanym w 1944 r. przez Sowietów. Miejsce ponownego pochówku odnalazł w 1995 r. zespół polskich archeologów i doprowadził do kolejnego, uroczystego pogrzebu na terenie Polskiego Cmentarza Wojennego w Katyniu. Mieczysława Smorawińskiego awansowano pośmiertnie do stopnia generała dywizji.

                       -------------------

2. Z Śmigłym Rydzem

3. z rodziną.

smorawinski j.JPG

smorawinns.JPG

smorawinski rodzin.JPG

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

23. Stanisław Skwarczyński

 

Urodził się 17 listopada 1888 w Wierzchni.

Ukończył gimnazjum we Lwowie oraz studia architektoniczne na Politechnice Lwowskiej. Od 1908 był członkiem Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego. W latach 1914–1917 służył w Legionach Polskich. Był komendantem Oleandrów, dowódcą kompanii i batalionu w 1 Pułku Piechoty Legionów. 29 września 1914 awansował na podporucznika, a 15 czerwca 1915 na porucznika. W lipcu 1917, po kryzysie przysięgowym, został wcielony do cesarskiej i królewskiej armii, z której zdezerterował. Od września 1917 działał w konspiracji, jako komendant Okręgu Łódź Polskiej Organizacji Wojskowej.

W listopadzie 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego. W grudniu 1918 został dowódcą III batalionu 28 pułku Strzelców Kaniowskich. Na czele tego pododdziału walczył z Czechami na froncie śląskim, a następnie wziął udział w wojnie z Ukraińcami w Małopolsce Wschodniej. 31 sierpnia 1919 został dowódcą batalionu zapasowego, a 15 kwietnia 1920 dowódcą II batalionu 5 pułku piechoty Legionów. W czasie wojny z bolszewikami, od 12 czerwca do 4 lipca 1920 oraz od 23 sierpnia 1920 do 19 marca 1927, dowodził 5 pułkiem piechoty Legionów. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919, a w 1924 awansował na pułkownika.

7 grudnia 1926 został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 3 Dywizji Piechoty Legionów w Zamościu. Od 8 sierpnia 1928 pełnił obowiązki dowódcy 3 Dywizji Piechoty Legionów. 28 stycznia 1929 został mianowany dowódcą tej dywizji[5]. 25 października 1930 został zwolniony ze stanowiska dowódcy 3 DP Leg. i mianowany na stanowisko dowódcy 1 Dywizji Piechoty Legionów Józefa Piłsudskiego w Wilnie.

10 listopada 1930 Prezydent Rzeczypospolitej Ignacy Mościcki nadał mu stopień generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 i 5. lokatą w korpusie generałów. Jednocześnie zezwolił mu na nałożenie oznak nowego stopnia przed 1 stycznia 1931.

 

 

W końcu sierpnia 1939 powrócił do służby czynnej i został wyznaczony na stanowisko dowódcy Korpusu Interwencyjnego. Później wyznaczony na dowódcę Grupy Operacyjnej „Wyszków”(faktycznie nie zdążył objąć dowodzenia). Wyznaczony na dowódcę odwodów Armii „Prusy”, potem dowódca Grupy Operacyjnej jego imienia w ugrupowaniu południowym Armii „Prusy”. Znajdując się w fatalnej kondycji psychicznej nie stanął na wysokości zadania w czasie bitwy pod Iłżą, a następnie nakazał rozproszenie 12 DP, porzucenie całego sprzętu (w tym 50 dział) i przedzieranie się małymi grupkami za Wisłę. Ewakuował się do Rumunii, gdzie został internowany w obozie generalskim w Tŭlcea. 8 lutego 1941 wraz z grupą 11 generałów został wydany Niemcom przez rząd rumuński.

Przebywał od 1941 w oflagu VI E w Dorsten w zagłębiu Ruhry, potem w karnym oflagu w Dössel. Po wyzwoleniu w kwietniu 1945 dostał się do Londynu. W Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie nie służył. Stronił od polityki i działalności publicznej. Pozostał na emigracji w Londynie do ostatnich swoich dni. Zmarł 8 sierpnia 1981 w Londynie. Został pochowany na cmentarzu Elmers End.

                              ----------------------------

3,4. na święcie 1 DP Leg.

skrzynski stanislaw.JPG

skwarczynski stanis.jpg

skwarczynski sw 6pp 37r.JPG

skwarczynski sw 6ppleg 37r plk engel.JPG

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

27. Aleksander Szychowski

Ur. 25 września 1890 w Piotrkowie – inżynier, oficer saperów Armii Imperium Rosyjskiego, generał brygady Wojska Polskiego. Od 1911 oficer saperów. Początkowo służył w 3 Batalionie Kolejowym, a następnie do grudnia 1917 w grenadierskim batalionie saperów jako dowódca kompanii i adiutant batalionu. Uczestnik I wojny światowej na froncie niemieckim. Za czyny wojenne otrzymał sześć orderów bojowych. W latach 1917-1918 służył w I Korpusie Polskim w Rosji, w stopniu kapitana, w Legii Oficerskiej płk Konarzewskiego, a następnie w 3 Pułku Strzelców. W składzie tego pułku walczył z bolszewikami, za co był odznaczony Krzyżem Walecznych. Od listopada 1918 w Wojsku Polskim w Lublinie na stanowisku szefa wyszkolenia dowództwa Okręgu Korpusu. W styczniu 1919 w Naczelnym Dowództwie WP jako szef Sekcji Oddziału Inżynieryjnego. Na tym stanowisku na froncie bolszewickim. Po wojnie 1920 szef saperów w Dowództwie Okręgu Generalnego w Krakowie. W 1922 w 2 Pułku Kolejowym, w 1923 w Oddziale IV Sztabu Generalnego. W okresie od 2 listopada 1923 do 15 października 1924 był słuchaczem Kursu Doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Po ukończeniu kursu i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego przydzielony został do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie na stanowisko szefa Oddziału Organizacyjnego. 3 września 1926 objął dowództwo 7 Pułku Saperów Wielkopolskich w Poznaniu. 1 grudnia 1929 został wyznaczony na stanowisko zastępcy szefa Oddziału IV Sztabu Generalnego – szefa Służby Komunikacji Wojskowej. Funkcję tę pełnił do września 1939. 19 marca 1938 awansował do stopnia generała brygady. Po kampanii wrześniowej internowany w Rumunii, a od stycznia 1941 w niewoli niemieckiej. W marcu 1946 powrócił do Polski. Zmarł 25 maja 1970 roku w Szczecinie.

                                ------------------------------                                 

1,2 . w latach dwudziestych, jako dca 7 batalionu saperów

3,4, portrety generała

5. po powrocie z niewoli w 1945 roku

6,7,8. po wojnie.

szychowski  20te.JPG

szychowski 28r dca 7 bat sap.JPG

szychowski aleks.jpg

szychowski0.JPG

szychowski 45.JPG

szychowski po 45e1.JPG

szychowski po 45r4.JPG

szychowski po 45r2.JPG

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

29. Józef Starkowski

 

 Ur. 19 stycznia 1856 roku w Poznaniu...Rozpoczął w Berlinie studia weterynaryjne w Wyższej Szkole Weterynarii, ukończył studia 28 czerwca 1893, uzyskując dyplom lekarza weterynarii. Pracował od 18 lipca 1893 w nadzorze produktów mięsnych rzeźni w Berlinie, a od 1 października w rzeźni w Bydgoszczy. Wrócił w 1895 do Poznania i rozpoczął wolną praktykę lekarza weterynarii. W 1897 zorganizował tu Szkołę Podkuwania Koni, którą kierował do 1917. Jako ekspert podkownictwa był w latach 1898–1914 regularnie wzywany do poboru koni w armii niemieckiej. Wykładał w Kółkach Rolniczych i Centralnym Towarzystwie Rolniczym. W styczniu 1919 wziął udział w powstaniu wielkopolskim, służąc jako kapitan w sztabie Naczelnego Dowództwa. Do WP wstąpił ochotniczo 24 czerwca 1919, 24 czerwca 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu podpułkownika w Korpusie Weterynaryjnym. Był wówczas kierownikiem Szkoły Kucia Koni w Poznaniu. 1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w Okręgowym Szpitalu Koni Nr 7 w Poznaniu.

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika lekarza weterynarii ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów weterynaryjnych. Jego oddziałem macierzystym była Kadra Okręgowego Szpitala Koni Nr 7 w Poznaniu. W latach 1920–1926 prowadził zajęcia w Szkole Policji Konnej w Poznaniu, zajmując się higieną koni, ich pielęgnacją oraz opieką weterynaryjną. Z dniem 31 października 1923 roku został przeniesiony w stan spoczynku, w stopniu tytularnego generała brygady, ale nadal pracował w wojsku jako oficer kontraktowy. Po zakończeniu działalności w szkole i szpitalu wojskowym oraz w szkole policyjnej, pracował od 1926 do śmierci jako weterynarz rzeźni miejskiej w Poznaniu. Tam 1 marca 1932 roku zmarł, został pochowany 4 marca na cmentarzu garnizonowym na stokach Cytadeli Poznańskiej

                       ----------------------------------

Znalazłem, ale w mundurze się nie udało.

starkowski0.jpg

starkowski1.jpg

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.
Note: Your post will require moderator approval before it will be visible.

Gość
Dodaj odpowiedź do tematu...

×   Wklejono zawartość z formatowaniem.   Usuń formatowanie

  Dozwolonych jest tylko 75 emoji.

×   Odnośnik został automatycznie osadzony.   Przywróć wyświetlanie jako odnośnik

×   Przywrócono poprzednią zawartość.   Wyczyść edytor

×   Nie możesz bezpośrednio wkleić grafiki. Dodaj lub załącz grafiki z adresu URL.


×
×
  • Dodaj nową pozycję...

Powiadomienie o plikach cookie