Skocz do zawartości

Generałowie Wojska Polskiego II RP- zdjęcia


formoza58

Rekomendowane odpowiedzi

3. Jan Rządkowski

Ur. 14 lipca 1860 w Belsku, powiat grójecki, zm. 17 lutego 1934 w Suchorzewie) – pułkownik piechoty armii rosyjskiej i tytularny generał broni Wojska Polskiego, uczestnik walk o niepodległość Polski w I wojnie światowej i wojnie polsko-bolszewickiej. Żołnierz patriota, którego rodzice spoczywają na cmentarzu parafialnym w Belsku Dużym.



Młodość i służba w armii rosyjskiej

.

Po ukończeniu sześcioklasowego gimnazjum w Łowiczu, w wieku 20 lat (1 września 1880), wstąpił ochotniczo do armii rosyjskiej. Przez 34 kolejnych lat służbę wojskową pełnił w 71 Pułku Piechoty. W wymienionym oddziale osiągnął stanowiska dowódcy batalionu i zastępcy dowódcy pułku.

W ostatniej dekadzie maja 1915 mianowany został dowódcą Legionu I Puławskiego, który od lutego 1915 został przemianowany na 739 Nowoaleksandryjską Drużynę Pospolitego Ruszenia. W drugiej połowie września 1915 pozostałość Legii, po walkach pod Michałowem, wsią na południe od Pakosławia (15 czerwca), Władysławowem (17 lipca), Kolonią Chechelską, Nurcem i Czeremchą (20 sierpnia) oraz Zelwą (10 września) wycofano z frontu do Słucka, a następnie do Bobrujska. W Bobrujsku na bazie Dowództwa 104 Brygady Strzeleckiej Pospolitego Ruszenia i 739 Nowoaleksandryjskiej Drużyny Pospolitego Ruszenia oraz 104 i 105 Konnej Sotni Pospolitego Ruszenia sformowano Brygadę Strzelców Polskich. Dowódcą brygady został gen. mjr Piotr Szymanowski. Jan Rządkowski objął dowództwo jednego z czterech batalionów brygady. Od 8 lutego 1917 pełnił funkcję zastępcy dowódcy Dywizji Strzelców Polskich w I Korpusie Polskim w Rosji. W okresie od stycznia do kwietnia 1918 więziony przez bolszewików.

Służba w WP

31 października 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego, w stopniu pułkownika, i wyznaczony na stanowisko dowódcy Okręgu Wojskowego Nr VI w Piotrkowie podporządkowanego Kieleckiemu Inspektoratowi Lokalnemu, a wkrótce dowódcy Okręgu Generalnego „Kielce”. Od 7 listopada 1918 przystąpił do organizowania Piotrkowskiego Pułku Okręgowego, który 10 grudnia został przemianowany na 26 Pułk Piechoty. W styczniu 1919 przekazał dowodzenie pułkiem podpułkownikowi Emanuelowi Hermanowi i awansował na stanowisko dowódcy Okręgu Generalnego „Lublin”. 1 listopada 1919 roku Naczelny Wódz Wojsk Polskich mianował go generałem podporucznikiem. 22 listopada 1919 mianowany został dowódcą 1 Dywizji Litewsko-Białoruskiej. W 1920 w czasie wojny polsko-bolszewickiej kilkakrotnie dowodził Grupą Operacyjną swojego imienia. W październiku 1920 uczestniczył w tzw. buncie gen. Żeligowskiego, a następnie został dowódcą I Korpusu Wojsk Litwy Środkowej. 16 lutego 1921 mianowany został dowódcą Okręgu Generalnego „Łódź”.

Z dniem 1 stycznia 1922 przeniesiony został w stały stan spoczynku z prawem noszenia munduru w stopniu generała porucznika. Zatrzymany w służbie czynnej na stanowisku przewodniczącego Oficerskiego Trybunału Orzekającego. Funkcję tę pełnił do dnia 31 maja 1923 kiedy to, został przeniesiony w stan spoczynku w stopniu tytularnego generała broni ze starszeństwem 1 czerwca 1919. Po przeniesieniu w stan spoczynku zamieszkał w Warszawie. Następnie przeniósł się do majątku Suchorzew w Wielkopolsce. Tam zmarł. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.

Rzadkowski jan.jpg

rzadkowski 20r.JPG

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

  • Odpowiedzi 1,2k
  • Created
  • Ostatniej odpowiedzi

Top Posters In This Topic

5.Bolesław Roja

 

Ur. 4 kwietnia 1876 w Bryńcach Zagórnych, powiat Bóbrka, zm. 27 maja 1940 w Sachsenhausen), generał dywizji WP, oficer Legionów Polskich, poseł na Sejm.

Był synem Józefa (gospodarza-leśnika) i Marii z Trzcińskich. Ukończył szkołę kadetów w Wiedniu, mianowany podporucznikiem w 1899. W 1905 na skutek złego stanu zdrowia przeniesiony w stan spoczynku. Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich, gdzie był bliskim współpracownikiem Piłsudskiego. Po kryzysie przysięgowym odszedł z Legionów Polskich do wojsk austriackich. Po kilkumiesięcznym pobycie w Grazu powrócił do Krakowa, gdzie brał udział w pracach niepodległościowych. W chwili upadku Austrii przejął z rąk Austriaków Komendę Wojskową w Krakowie. Dekretem z 1 listopada 1918 Rada Regencyjna Królestwa Polskiego postanowiła "w uznaniu patriotycznego, dzielnego i odpowiadającego wojskowym interesom polskim zachowania się mianować brygadiera Roję Bolesława generałem brygady Wojsk Polskich i dowódcą brygady w Krakowie". [1] Stopień ten zatwierdził w krótkim czasie wódz naczelny Piłsudski.

Od stycznia do sierpnia 1919 dowodził 2 Dywizją Piechoty Legionów oraz grupą operacyjną na froncie litewsko-białoruskim. 8 sierpnia 1919 dokonał zajęcia Mińska Litewskiego. W sierpniu 1919 przeszedł na stanowisko dowódcy Okręgu Generalnego Kielce, a w marcu 1920 dowódcy Okręgu Generalnego Pomorze. W sierpniu 1920 dowodził przez krótki czas grupą operacyjną (tzw. nadnarwiańską) na froncie północnym, a następnie 2 Armią. Sceptycznie odnosił się do szans zwycięstwa Polski w wojnie z Rosją, miał własne wizje polityczne i wojskowe; podobno zaproponował Wincentemu Witosowi powołanie rządu robotniczo-chłopskiego, przy którym sam zostałby Naczelnym Wodzem, a w lipcu 1920, w obliczu zagrożenia Warszawy, myślał o ogłoszeniu Pomorza niezależnym państwem. Ze względu na politykowanie i sianie defetyzmu został w sierpniu 1920 odsunięty od dowództwa przez Piłsudskiego; pozostawał w rezerwie, a od 1922 w stanie spoczynku.

W późniejszym okresie odnosił się krytycznie do rządów Piłsudskiego i sanacji. W 1928 został wybrany do Sejmu RP z ramienia radykalnej partii ludowej Stronnictwa Chłopskiego i pełnił funkcję wiceprzewodniczącego parlamentarnej Komisji Wojskowej. Złożył mandat poselski w grudniu 1929. W sierpniu 1930 skrytykował Piłsudskiego w liście otwartym, wystosowanym z okazji zjazdu legionistów; list ten został skonfiskowany przez cenzurę. Próba wystąpienia na jednym z kolejnych zjazdów legionistów w 1937 w Krakowie zakończyła się internowaniem generała na oddziale psychiatrycznym szpitala wojskowego na polecenie ministra spraw wojskowych Tadeusza Kasprzyckiego.

Po zjednoczeniu ruchu ludowego (1931) sympatyzował ze Stronnictwem Ludowym, nie wstąpił jednak do tej partii. W chwili wybuchu II wojny światowej chorował, później włączył się w podziemną działalność Polskiego Czerwonego Krzyża. W marcu 1940 został aresztowany przez Niemców; więziony najpierw na Pawiaku, na początku maja t.r. trafił do obozu koncentracyjnego w Sachsenhausen, gdzie wkrótce został zamordowany.

roja bolek.jpg

roja00.jpg

roja leg1.jpg

roja0.jpg

roja2.jpg

roja4.png

roja5.jpg

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

14. Ludomił Rayski

 

 Ur. 29 grudnia 1892 r. w okolicach Wieliczki. 

 

 

Pierwsze nauki pobierał w krakowskim gimnazjum i Krośnie. W tym ostatnim przystąpił do egzaminów maturalnych. W latach 1909 – 1910 uczęszczał na roczny kurs w grodzie Kraka, który organizowała Akademia Handlowa. Studia rozpoczął we Lwowie na Wydziale Inżynierii Lądowej. Wrócił do nich w 1922 r. Przerwa była spowodowana wojną. Po skończeniu studiów uzyskał dyplom inżyniera budowy dróg i mostów.

 

 

W czasie poprzedzającym wybuch I wojny światowej należał do Związku Strzeleckiego a po jej wybuchu wstąpił do oddziałów strzeleckich Piłsudskiego. Razem z pułkiem piechoty Legionów Polskich wyruszył na front. Bral udział w walkach. W czasie jednej z bitew został ranny. Za radą swoich przełożonych jako obywatel Turcji gdy ta przystąpiła do wojny wstąpił do w szeregi jej armii. Początkowo służył w kompanii automobilowej. Następnie po ukończeniu szkoły oficerskiej zgłosił się do lotnictwa. Został przyjęty. Latał jako obserwator. 13 października 1916 r. w czasie walki powietrznej był ranny. Po wyleczeniu powrócił do latania po odpowiednim przeszkoleniu jako pilot.

 

 

Po wojnie zdemobilizowany i zwolniony z armii tureckiej wstąpił w Odessie do formowanej eskadry lotniczej działającej w polskiej dywizji generała Żeligowskiego. Z eskadrą latał na rozpoznanie. Przeprowadzał je dla wojsk francuskich i naszej dywizji. Na podarowanym od Francuzów samolocie dotarł do Lwowa. W czasie walk z Ukraińcami podczas lotu bojowego trafiony i ranny. Jako rekonwalescent został przydzielony do eskadry bojowej. Latał z nią początkowo jako pilot a następnie jej dowódca. Eskadra jest znana w historii jako 7 eskadra myśliwska im. Tadeusza Kościuszki. Po przekazaniu dowodzenia amerykańskiemu dowódcy grupy amerykańskich ochotników pozostał w niej.

 

 

8 marca 1920 r. został komendantem Wyższej Szkoły Pilotów na Ławicy. Jako dowódca formowanej przez siebie eskadry niszczycielskiej od drugiej połowy maja 1920 r. na froncie wojny polsko – rosyjskiej. Od drugiej połowy maja 1921 r. w Departamencie IV Ministerstwa Spraw Wojskowych. Od 1 listopada 1924 r. do 15 października 1925 r. był słuchaczem Wyższej Szkoły Wojennej. Pełnił służbę w Oddziale VI a Biura Ścisłego Rady Wojskowej. Odbył przeszkolenie we Francji ( Kurs Informacyjny dla Wyższych Oficerów ). Zastępował, pełnił obowiązki aby następnie objąć stanowisko szefa Departamentu IV Żeglugi Powietrznej. Po przekształceniu Departamentu w Dowództwo Lotnictwa Ministerstwa Spraw Wojskowych został dowódcą lotnictwa. Na pięć lat przed wybuchem II wojny światowej ukończył Centrum Wyższych Studiów Wojskowych. 19 marca 1939 r. zwolniony ze stanowiska dowódcy lotnictwa, oddany został do dyspozycji ministra spraw wojskowych. Zarzucano mu między innymi nieodpowiednie dysponowanie finansami przeznaczonymi na zwiększenie polskiego przemysłu lotniczego. 1 stycznia 1934 r. mianowany do stopnia generała brygady.

 

 

W pamiętnym wrześniu 1939 r. chciał się bić – latać bojowo jako pilot. Mimo usilnych starań nie uzyskał dla siebie przydziału do służby liniowej. Brał natomiast udział w zabezpieczeniu i wywozie polskiego złota do Rumunii. Przedostał się do Francji. Gdzie ponownie ubiegał się o przydział do służby w powietrzu.

 

 

Nie uzyskał tego od swoich i francuskich sojuszników. Skazany wyrokiem sądu wojskowego za „zdradę” tajemnicy wojskowej jaką było przedstawienie stanu naszego lotnictwa i odmowę udania się do obozu oficerskiego otrzymał karę 10 miesięcy więzienia. Wyrok nie został wykonany. Ochotniczo zgłosił się do armii fińskiej. Miał nadzieję, że z nią jako pilot ruszy na front przeciwko… Armii Radzieckiej. Wstąpił do Legii Cudzoziemskiej jako oficer piechoty ze skierowaniem do lotnictwa. Po kapitulacji Francji ewakuował się do Wielkiej Brytanii. Znów bez powodzenia zabiegał o przydział do lotnictwa. Zamiast do latania jako pilot trafił do obozu oficerskiego. Wyszedł z niego dzięki wstawiennictwu Anglików. Ci nie zawali się z przyjęciem do RAF. Latał początkowo rozprowadzając samoloty z fabryki do jednostek bojowych. Następnie został pilotem transportowym. Był dowódcą załogi. Dopiero po śmierci generała Władysława Sikorskiego mógł znaleźć się w polskim lotnictwie wojskowym. W tym czasie spotkały go awanse ze strony brytyjskiego sojusznika. Przez trzy lata, od września 1943 do września 1946 r. był delegatem Inspektora a następnie Dowódcy Polskich Sił Powietrznych na Środkowym Wschodzie. W między czasie decyzją Sądu Honorowego został zwolniony od składania zeznań ze swojej działalności w Polsce na stanowisku dowódcy lotnictwa. Sprawą miała się zająć specjalna komisja, która oceniłaby jego postępowanie. Nie spotkało to się w pełni z aprobatą innych. Rayski został oczyszczony z ciążących na nim zarzutów po pracach komisji. Nastąpiło to 2 kwietnia 1977 r. Do wyzwolonej Polski nie wrócił. Pozostał na emigracji. Po przejściu do cywila przez siedemnaście lat ( 1950 – 1967 ) pracował w Londynie w Instytucie Topografii. W latach 1948 – 1954 prezesował Stowarzyszeniu Lotników Polskich w Wielkiej Brytanii. Był dożywotnio członkiem Komitetu Honorowego tego Stowarzyszenia.

 

 

 

 

 

Zmarł w Londynie 11 kwietnia 1977 r. Po kremacji prochy spoczęły na cmentarzu w Newark. 21 maja 1993 r. sprowadzone zostały do Polski. 22 maja 1993 r. złożone w Warszawie w Katedrze Polowej Wojska Polskiego

                         -------------------------------------

3,4. podczas rewizyty delegacji polskiej  w Rosji, w 1933 roku...

5, 6, 7. podczas wizyty w Bukareszcie w 1933 roku...

rayski5.JPG

rayski43.jpg

rayski 33r moskwa rewizyta.JPG

rayski 33r rosjaa.JPG

rayski bukareszt 33r z lotnikami.JPG

rayski bukareszt 33r.JPG

rayski z krol karol w bukareszcie 33r.JPG

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

15. Bronisław Regulski

 

Ur. 10 marca 1886 roku w Warszawie. Służbę odbył w armii rosyjskiej. Po rozpoczęciu działań wojennych w 1914 roku  Regulski służył jako podporucznik m.in. w sztabie 1 Dywizji Kawalerii w Kobryniu. Od 15 grudnia 1917 do 7 lipca 1918 pełnił służbę w sztabie I Korpusu Polskiego w Rosji na stanowisku starszego adiutanta.

1 listopada 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego i przydzielony do Komisji Wojskowej Rady Regencyjnej na stanowisko referenta. Jako oficer I. byłego Korpusu Polskiego reskryptem Rady Regencyjnej z 25 października 1918 roku został przydzielony do podległego jej Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia. Po przejęciu władzy przez Piłsudskiego pozostał w wojsku.

Od 2 stycznia 1920 był słuchaczem I Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. W kwietniu tego roku przydzielony został do Naczelnego Dowództwa. W 1920 awansowany na majora. W grudniu 1920 był polskim oficerem łącznikowym w Komisariacie Ligi Narodów w Gdańsku. Od stycznia do września 1921 kontynuował naukę na Kursie Wyższej Szkoły Wojennej. Po zakończeniu nauki i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, przydzielony został do Oddziału IV Sztabu Generalnego. 3 maja 1922 zweryfikowany został w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 188 lokatą w korpusie oficerów piechoty. Z dniem 1 lipca 1923 mianowany został pełniącym obowiązki szefa Oddziału IV Sztabu Generalnego. Z dniem 25 września 1924 roku został zwolniony z obowiązków zastępcy członka Oficerskiego Trybunału Orzekającego. 1 grudnia 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego awansował go na pułkownika ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 44. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Od 21 lutego 1928 dowodził 25 pułkiem piechoty. 24 lutego 1929 mianowany został dowódcą piechoty dywizyjnej 13 Kresowej Dywizji Piechoty w Równem. W okresie od 10 listopada 1932 do stycznia 1933, pełnił obowiązki dowódcy tej dywizji. 19 października 1934 Prezydent RP mianował go zastępcą I wiceministra spraw wojskowych, gen. bryg. Tadeusza Kasprzyckiego. Na stopień generała brygady został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 1. lokatą w korpusie generałów.

Na początku czerwca 1935 został wybrany I wiceprezesem zarządu Towarzystwa Wiedzy Wojskowej.

Po wybuchu wojny w 1939 przedostał się do Rumunii, stamtąd do Francji, gdzie w 1940 dowodził polskim zgrupowaniem wojsk pancernych w Awinionie. Po klęsce Francji przedostał się do Anglii, gdzie został najpierw dowódcą polskiego Centrum Wyszkolenia Armii, a w latach 1940–1945 pełnił funkcję attaché wojskowego w Londynie. 1 czerwca 1945 został mianowany generałem dywizji.

Po zakończeniu wojny Regulski był do 1947 oficerem łącznikowym rozwiązujących się PSZprzy brytyjskim War Office, a potem musiał podjąć pracę zarobkową w jednej z polskich firm emigracyjnych (biurze podróży „Tazab”). Był wraz z gen. Andersem jednym z głównych założycieli londyńskiego „Ogniska Polskiego”. Zginął w Londynie w wypadku samochodowym. Został pochowany na Cmentarzu Brompton w Londynie. Jego grób symboliczny znajduje się na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie(B-4-11,12)

regulski bronek.jpg

regulski bronislaw.JPG

regulski luty 39r zakopane.jpg

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

20. Wojciech Rogalski

 

Ur. 10 kwietnia 1868 roku w m. Skale. Służbę odbyl w CK armii...22 września 1914 został odkomenderowany do Legionów Polskich, gdzie pełnił funkcję szefa sanitarnego w Komendzie Legionów u boku gen. gen. Durskiego i Puchalskiego.

Szczególnie odznaczył się podczas walk, kiedy „pod Młotkowem osobiście kierował akcją opatrunkową, pomimo silnego ostrzału: w ofensywie lubelskiej i poleskiej wyróżniał się poświęceniem i odwagą”. Za te postawy otrzymał Order Virtuti Militari.

Od 1916 służył w Polskim Korpusie Posiłkowym. Po buncie korpusu przeciwko postanowieniom Traktatu brzeskiego został internowany w obozie Chust i potem – Marmarosz-Sziget na terenie ówczesnych Węgier. Mimo internowania władze austriackieawansowały go w 1918 na stopień starszego lekarza sztabowego 2. klasy (Oberstabsarzt 2. Kl.) z rangą podpułkownika. W tym samym roku oskarżono go jako poddanegoaustriackiego, który wziął udział w buncie legionistów, o zdradę stanu. Procesu jednak nie wszczęto i w rezultacie ponownie wcielono go do c.k. armii, a następnie wysłano na front włoski do oddziałów walczących nad rzeką Piawą.

Po zakończeniu I wojny światowej wstąpił w grudniu 1918 do Wojska Polskiego i wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej. 1 maja 1920 otrzymał rangę generała brygady. W 1921 objął funkcję komendanta Szpitala Ujazdowskiego w Warszawie. W tym samym roku został mianowany szefem sanitarnym Dowództwa Okręgu Korpusu nr I w Warszawie, a w 1924 objął funkcję inspektora wojskowych zakładów sanitarnych. W październiku 1925 został wyznaczony na stanowisko I inspektora wojskowej służby zdrowia.

5 lutego 1927 Prezydent RP mianował go generałem dywizji, wyłącznie z prawem do tytułu, z dniem przeniesienia w stan spoczynku – 30 kwietnia 1927.

Po przejściu na emeryturę otworzył prywatną praktykę lekarską w Warszawie. Do września 1939 mieszkał przy ul. Śmiałej 49. Agresja Niemiec na Polskę skłoniła go do wyjazdu do Lwowa. Po zajęciu miasta przez Armię Czerwoną został aresztowany przez Sowietów i osadzony w Brygidkach, więzieniu politycznym stworzonym w dawnym klasztorze sióstr Brygidek. W 1940 lub 1941 został w nim zamordowany przez NKWD.

                       -------------------------------------

2, 3. w Legionach.

4. 15 lutego 1927 roku.

rogalski portret.jpg

rogalski legiony.jpg

rogalski portret leg.jpg

rogalski 27 25luty rocznica sanitariatu.JPG

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

17.  Maciej Radziukinas

Ur. 20 lutego 1870 we wsi Simno, pow. Kawalwaria na Litwie, zm. 29 lipca 1937 w Warszawie) - pułkownik saperów Armii Imperium Rosyjskiego, tytularny generał brygady Wojska Polskiego, inżynier. 7 sierpnia 1920 przyjęty został do Wojska Polskiego w charakterze urzędnika. Po weryfikacji pełnił służbę w Dowództwie Okręgu Generalnego "Pomorze" w Toruniu. 18 października 1921 wyznaczony został na stanowisko komendanta Obozu Warownego "Przemyśl". 20 maja 1922 został szefem Saperów i Inżynierii Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie. W październiku 1925 został zastępcą szefa Departamentu VI Budownictwa Ministerstwa Spraw Wojskowych. Mieszkał w Warszawie przy ulicy Kruczej 26. Pracował w wojskowej administracji mieszkaniowej. Założyciel i kierownik Spółdzielni Mieszkaniowej "Bateryjka" w Warszawie.

                  -------------------------------

W tym przypadku na razie zdjęcia nie znalazłem.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

W dniu 9.04.2021 o 17:35, Koloman napisał:

Oczywista oczywistość, przecież on nie z tych "co to szablą, bagnetem, itp".

To może być, że i w tym przypadku zdjęcia nie będzie...

7. Jan Konrad Roszkowski

 

Ur. 21. XI. 1855 roku w Bielsku Podlaskim...Studia wojskowe i prawnicze ukończył w Petersburgu. Od 1877 oficer saperów armii rosyjskiej. Od 1884 prawnik w organach prokuratury i sadownictwa. Pułkownik z 1893, generał major z 1902.

Z dniem 3 grudnia 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia generała majora i przydzielony do Departamentu Wojskowo-Prawnego Ministerstwa Spraw Wojskowych. 1 marca 1919 Naczelnik Państwa i Naczelny Wódz mianował go członkiem Naczelnego Sądu Wojskowego. 1 maja 1920 zatwierdzony został z dniem 1 kwietnia tego roku w stopniu generała podporucznika Korpusu Sądowego. W 1921 w związku z zatargami z oficerami legionowymi w Zakopanem przeniesiony został w stan spoczynku. 26 października 1923 Prezydent RP zatwierdził go w stopniu generała dywizji ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 w korpusie generałów.

Osiadł w Warszawie, gdzie zmarł 3. III. 1926 roku. Pochowany na Cmentarzu Powązkowskim kwatera 212-6-16

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

8. Józef Rybak

 

Urodził się 7 kwietnia 1882 roku w Delatynie, w ówczesnym powiecie nadwórniańskim, w rodzinie Leona, lekarza, i Emilii z Goeblów. Był wyznania ewangelicko-reformowanego.

Kształcił się w Bielsku. w 1901 ukończył Szkołę Kadetów w Wiedniu i od 1902 jako oficer zawodowy artylerii przeszedł kolejne szczeble dowódcze i sztabowe w Krakowie i Sarajewie

W Wojsku Polskim od listopada 1918. Listopad – grudzień 1918 szef Polskiej Wojskowej Komisji Likwidacyjnej przy c. i k. Ministerstwie Wojny w Wiedniu. 10 grudnia 1918 powrócił do Warszawy i objął stanowisko szefa Oddziału VI Informacyjnego Sztabu Generalnego. 10 marca 1919 mianowany został szefem Departamentu I Mobilizacyjno-Organizacyjnego Ministerstwa Spraw Wojskowych. 10 marca 1920, w ramach reorganizacji ministerstwa, powierzono mu stanowisko szefa Oddziału I Organizacyjno-Mobilizacyjnego Sztabu MSWojsk. Odegrał istotną rolę w czasie wojny z bolszewikami 1920. Był dowódcą Grupy Operacyjnej w 3 Armii (kwiecień – lipiec) i szefem sztabu 4 Armii (lipiec – październik). 29 maja 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu pułkownika, w artylerii, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej. 10 października 1920 został szefem delegacji Wojska Polskiego w Komisji Porozumiewawczej w Baranowiczach i Rozjemczej w Mińsku.

30 stycznia 1921 roku został szefem Biura Ścisłej Rady Wojennej – II zastępcą szefa Sztabu Generalnego. 13 grudnia 1921 wyznaczony został na stanowisko I zastępcy szefa Sztabu Generalnego w Warszawie. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 34. lokatą w korpusie generałów. 4 czerwca 1924 roku mianowany został dowódcą Okręgu Korpusu Nr IX w Brześciu. Na tym stanowisku 1 grudnia 1924 roku awansował na generała dywizji ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 roku i 10. lokatą w korpusie generałów. 31 lipca 1926 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki zwolnił go ze stanowiska dowódcy okręgu korpusu i mianował inspektorem armii z siedzibą w Warszawie. 10 sierpnia 1930 roku prezydent RP zwolnił go ze stanowiska inspektora armii i przeniósł do dyspozycji ministra spraw wojskowych z zachowaniem dotychczasowego dodatku służbowego. Z dniem 31 grudnia 1930 roku przeniesiony został, na własną prośbę, w stan spoczynku.

Zamieszkał pod Brześciem, gdzie gospodarował na zakupionym folwarku. W czasie okupacji nie brał udziału w ruchu oporu, mimo to krótko więziło go gestapo. W 1945 zgłosił się do służby w ludowym Wojsku Polskim. Nie został przyjęty ze względu na wiek. Prowadził w Krakowie warsztat ślusarski. Zmarł 8 maja 1953 roku w Krakowie.

rybak jozeef.JPG

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

19. Jan Romer

 

Urodził się 3 maja 1869 we Lwowie, w rodzinie Edmunda (zm. 1895), starosty lwowskiego, i Ireny Körtvelyessy de Augusth (zm. 1913). Był starszym bratem profesora Eugeniusza Romera (1871–1954).

Kształcił się w I Gimnazjum w Nowym Sączu gdzie przyjaźnił się m.in. z późniejszym wynalazcą Janem Szczepanikiem oraz poetą i tłumaczem Franciszkiem Mirandolą. Działał w tajnym ruchu niepodległościowym na obszarze Galicji.

Od 1887 służył w cesarskiej i królewskiej Armii...

W grudniu 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego i wyznaczony na dowódcę Okręgu Generalnego „Łódź”. Stanowiska nie objął, a 21 grudnia 1918 został dowódcą Okręgu Generalnego „Lublin”. 5 stycznia 1919 stanął na czele Grupy Operacyjnej „Bug”, na czele której walczył w Małopolsce Wschodniej i Galicji. 10 stycznia wkroczył do Lwowa, przełamując pierścień okrążenia ukraińskiego na południu miasta, na odcinku od Brzuchowic do Dublan. Od marca do grudnia 1919 szef Polskiej Misji Wojskowej Zakupów w Paryżu. Następnie znowu na froncie wschodnim: grudzień 1919 – kwiecień 1920 dowódca 13 Dywizji Piechoty, kwiecień – maj 1920 dowódca Dywizji Jazdy na froncie ukraińskim, w czasie walk odwrotowych 6 i 1 Armii. Lipiec – wrzesień 1920 członek polskiej delegacji w sprawie rozejmu z Rosją Sowiecką, wrzesień 1920 – wrzesień 1921 szef Naczelnej Kontroli Wojskowej. 1 stycznia 1920 Józef Piłsudski, jako Naczelny Wódz, mianował go członkiem Kapituły Tymczasowej Orderu „Virtuti Militari” i nadał mu Krzyż Srebrny tego orderu[6]. 25 września 1921 został wyznaczony na stanowisko dowódcy Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu generała dywizji ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 8. lokatą w korpusie generałów. W połowie lat 20. był przewodniczącym Komitetu Budowy Domu Żołnierza Polskiego w Lublinie[8]. Z dniem 1 września 1924 minister spraw wojskowych powołał go na członka Rady Wojennej.

10 lipca 1926 mianowany został Inspektorem Armii. 13 maja 1932 został zwolniony ze stanowiska inspektora armii, a z dniem 31 lipca 1932 przeniesiony w stan spoczynku. Osiadł w Warszawie. Autor wspomnień (Pamiętniki, wyd. Lwów 1938).

Zmarł w poniedziałek 5 marca 1934, w godzinach wieczornych, w Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie, po dłuższej chorobie. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A 10-6-1/2).

3. z pogrzebu generała.

romer jan.jpg

romer po.jpg

rpmer pogrzeb.JPG

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Wstawiłeś Kolego formoza58 prawie dokładnie 10 lat temu na innym forum bardzo ciekawą fotografię generała Jana Romera.

Pozwolisz, ze wstawię ją na tym forum (jak nie, to wpis skasuję):

Uroczystość wręczenia sztandaru 21 Pułku Ułanów Nadwiślańskich w dniu Swięta Pułku,15 czerwca 1924.Generał Jan Romer w rozmowie z biskupem Hlondem.

Romer.jpg

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Sprowadzene prochów gen.Bema do Polski - uroczystości pogrzebowe w Tarnowie, 30.06.1929.

Widoczni m.in. w pierwszym rzędzie: wojewoda krakowski Mikołaj Kwaśniewski (1. z prawej), inspektor armii gen. Jan Romer (2. z prawej), generał węgierski Gyorgy Balas (3. z prawej).

3_1_0_6_3449_92485 R.jpg

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

10. Maksymilian Rutkowski

 

Urodził się 26 sierpnia 1867 w Wielkiej Wsi k. Olkusza, w rodzinie Maksymiliana, dzierżawcy dóbr w Wielkiej Wsi, i Kazimiery z Leńczowskich. W 1886 ukończył krakowskie gimnazjum św. Anny i rozpoczął studia medyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim. Jako pierwszy w Polsce leczył gruźlicę.

W czasie I wojny światowej zorganizował czołówkę chirurgiczną tzw. „Grupę Rutkowskiego”, która działała w szpitalach polowych Legionów Polskich na Podolu, Wołyniu i Królestwa.

3 lutego 1920 Naczelny Wódz, Józef Piłsudski dekretem L. 1863 przyjął go do Rezerwy Armii z jednoczesnym mianowaniem generałem podporucznikiem lekarzem i powołaniem do „czynnej służby na czas zapotrzebowania wojennego w charakterze konsultanta chirurgicznego”. Szczegółowy przebieg służby nie jest znany. Prawdopodobnie wiosną 1921 zwolniony został z czynnej służby. Zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku w korpusie generałów. 21 kwietnia 1932 roku został zwolniony od powszechnego obowiązku wojskowego z uwagi na przekroczenie wieku 60 lat, przewidzianego dla oficera pospolitego ruszenia.

W 1921 stanął na czele Katedry i Kliniki Chirurgicznej Uniwersytetu Jagiellońskiego, zajmował to stanowisko do 1937. Równocześnie od 1927 do wybuchu II wojny światowej był redaktorem naczelnym periodyku „Chirurgia kliniczna”, w 1932 został członkiem czynnym Polskiej Akademii Umiejętności. Razem z prof. Juraszem zaangażował się w stworzenie anglojęzycznej wersji wspomnianego czasopisma, które miało prezentować tłumaczenia najciekawszych artykułów medycznych wydanych oryginalnie w języku polskim. Jednak z przyczyn finansowych ukazały się tylko dwa numery „Chirurgia Clinica Polonica”. Po wybuchu II wojny światowej powrócił na dwa miesiące do pracy w Szpitalu św. Łazarza, od 1940 do 1941 kierował krakowską sekcją PCK równocześnie angażując się w działalność Radzy Głównej Opiekuńczej.

 

Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera AC-na ścieżce-od zachodu)

Maksymilian_Rutkowski_(-1905).jpg

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

21. Ludwik Rydygier

 

Urodził się 21 sierpnia 1850, w Dusocinie, w rodzinie Karola Ferdynanda Riedigera, właściciela majątku Dusocin koło Grudziądza, w ówczesnym zaborze pruskim, i Elżbiety z Koenigów. Karol Riediger mimo niemieckiego nazwiska czuł się Polakiem. Podobnie jego syn Ludwik pod wpływem rodziny od najmłodszych lat demonstrował swoje polskie pochodzenie.

Wykształcenie rozpoczął w progimnazjum Collegium Marianum w Pelplinie, następnie w latach 1859–1861 uczył się w gimnazjum w Chojnicach, następnie w gimnazjum w Chełmnie, które ukończył w 1869 zdaniem matury. W latach 1869–1873 studiował medycynę najpierw w Krakowie, a później na uniwersytecie w Greifswaldzie, gdzie samowolnie zmienił nazwisko na spolszczone Rydygier. Dyplom lekarza uzyskał 8 grudnia 1873 roku, a pracę doktorską obronił w lutym 1874 roku.

 

W 1881 roku ubiegał się o katedrę chirurgii Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, jednak dzięki poparciu Theodora Billrotha stanowisko to uzyskał Jan Mikulicz-Radecki.

 

Był jednym z najwybitniejszych ówczesnych polskich, a także światowych chirurgów. W 1880 roku przeprowadził pierwszy w Polsce (a drugi na świecie) zabieg wycięcia odźwiernika z powodu raka żołądka, a w 1881 pierwszy w świecie zabieg resekcji żołądka z powodu owrzodzenia. W 1884 wprowadził nową metodę chirurgicznego leczenia choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy za pomocą zespolenia żołądkowo-jelitowego.

Rydygier był autorem (1900) oryginalnej metody usuwania gruczolaka gruczołu krokowego i wielu innych technik operacyjnych.

Był dziekanem Wydziału Lekarskiego i przeciwnikiem równouprawnienia kobiet w dostępie do zawodu lekarskiego. W roku 1897 zagłosował przeciwko przyjmowaniu kobiet na Wydział Lekarski. Na własny koszt zamieszczał w prasie ogłoszenia: Precz z Polski z dziwolągiem kobiety lekarza!. W latach 1901/1902 był rektorem Uniwersytetu Lwowskiego. Wychował wielu znakomitych chirurgów, przyszłych profesorów. W 1889 roku zorganizował pierwszy w Polsce zjazd chirurgiczny. Zjazdy te w 1921 dały początek Towarzystwu Chirurgów Polskich. Nie opuścił Lwowa, gdy zaproponowano mu przejście na Uniwersytet Karola w Pradze. Był wybitnym chirurgiem, odznaczył się jako świetny operator, inicjator nowych metod, utalentowany organizator. Niektóre wprowadzone przez niego metody operowania żołądka, raka odbytnicy, amputacji, kardiochirurgii, ortopedii, chirurgii plastycznej, urologii – są stosowane do dziś.

W roku 1903 otrzymał tytuł szlachecki (galicyjski) jako Ludwik Rydygier Ritter von Ruediger.

W czasie I wojny światowej kierował szpitalem wojskowym w Brnie. Po zakończeniu wojny powrócił do Lwowa. Walczył w jego obronie z Ukraińcami w listopadzie 1918. W trakcie walk o Lwów włączył się w tworzenie służb medyczno-sanitarnych Wojska Polskiego. Został do niego przyjęty w stopniu generała podporucznika. W 1920 rozpoczął organizowanie szpitali wojskowych. Był szefem sanitarnym Dowództwa Okręgu Generalnego „Pomorze”. Konsultant i naczelny chirurg Dowództwa „Wschód”. W 1920 zweryfikowany jako generał brygady.

Zmarł nagle na zawał serca 25 czerwca 1920 roku. Został pochowany początkowo na cmentarzu Łyczakowskim; szczątki przeniesiono później do kwatery dowódców na Cmentarzu Obrońców Lwowa.

Rydygier ludwik.jpg

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

W tym przypadku zdjęcia na razie nie znalazłem. Jest wprawdzie w grupie generalicji w uroczystościach w szkole podchorążych w Łobzowie, w 1919 roku, ale zdjęcie bardzo niewyraźne...

11. Robert Reyman

 

 Urodził się 5 listopada 1875 roku w Winnikach, w powiecie lwowskimówczesnego Królestwa Galicji i Lodomerii. Był bratem ciotecznym Henryka Reymana - piłkarza Wisły Kraków. Kształcił się w Szkole Realnej, a później w Szkole Kadetów Piechoty w Łobzowie. Od 1895 roku pełnił zawodową służbę wojskową w cesarskiej i królewskiej armii. Kapitan z 1910 roku. W latach późniejszych ukończył w Wiedniu kurs oficerów intendentury i w tej specjalności pełnił dalszą służbę. Podpułkownik z 1917 roku.

W styczniu 1919 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z byłej armii austro-węgierskiej i przydzielony do Departamentu Gospodarczego Ministerstwa Spraw Wojskowych. 20 września 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu pułkownika intendenta, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej. W październiku 1921 roku został mianowany pułkownikiem Korpusu Kontrolerów Wojskowych.

3 maja 1922 roku został zweryfikowany stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 8. lokatą w korpusie oficerów kontrolerów. W latach 1921–1927 pełnił służbę w Korpusie Kontrolerów na stanowisku szefa Grupy V, a następnie Grupy II. 1 grudnia 1924 roku awansował na generała brygady ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 29. lokatą w korpusie generałów. Z dniem 1 kwietnia 1927 roku został mu udzielony dwumiesięczny urlop, a z dniem 31 maja tego roku przeniesiony został w stan spoczynku. Osiadł w Warszawie, gdzie zginął podczas powstania warszawskiego, od ostrzału artylerii niemieckiej. Został pochowany na cmentarzu wojskowym na Powązkach (kwatera A 20, rząd 8, miejsce 5)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Listę na " R" kończę biogramem, do którego nie znalazłem zdjęcia...

16. Eugeniusz Romiszewski

 

 Urodził się 24 grudnia 1869 w Płocku, w rodzinie Władysława, generała armii rosyjskiej, i Anny z Dżakelich. Był młodszym bratem Modesta, generała dywizji WP.

Uczęszczał do gimnazjum w Łomży. Studiował i zakończył w 1893 medycynę w Wojskowej Akademii Medycznej w Petersburgu. Od 1890 służył jako oficer zawodowy - lekarz w Marynarce Wojennej Imperium Rosyjskiego. W latach 1913-1917 był naczelnym lekarzem Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Petersburgu.

25 sierpnia 1922 został przyjęty do rezerwy w stopniu podpułkownika lekarza w korpusie oficerów sanitarnym i przydzielony do Kompanii Zapasowej Sanitarnej Nr I. W latach 1922-1926 pozostawał w służbie czynnej, najpierw w I, następnie w II batalionie sanitarnym, następnie szef Wydziału Sperrewizyjno-Inwalidzkiego Dowództwa Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie. Pełniąc służbę na tym stanowisku pozostawał na etacie przejściowym 3 Batalionu Sanitarnego.

Z dniem 1 lipca 1924 został przemianowany na oficera zawodowego w stopniu pułkownika ze starszeństwem z 1 lipca 1919 i 2. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, grupa lekarzy. 11 lutego 1926 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski mianował go generałem brygady wyłącznie z prawem do tytułu z dniem 30 kwietnia 1926 - przeniesienia w stan spoczynku. Ostatnie lata życia spędził w Zakopanem. Tam zmarł 7 lipca 1931.

        ------------------------------------

Uff, a więc antrakt między-literowy ...

Edytowane przez formoza58
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.
Note: Your post will require moderator approval before it will be visible.

Gość
Dodaj odpowiedź do tematu...

×   Wklejono zawartość z formatowaniem.   Usuń formatowanie

  Dozwolonych jest tylko 75 emoji.

×   Odnośnik został automatycznie osadzony.   Przywróć wyświetlanie jako odnośnik

×   Przywrócono poprzednią zawartość.   Wyczyść edytor

×   Nie możesz bezpośrednio wkleić grafiki. Dodaj lub załącz grafiki z adresu URL.


×
×
  • Dodaj nową pozycję...

Powiadomienie o plikach cookie