Generałowie Wojska Polskiego II RP- zdjęcia

[formoza58]

6. Mieczysław Norwid Neugebauer

 

Ur. 15 lutego 1884 w Rzejowicach k. Radomska , zm.18 października 1954 w Toronto ) – ministerrządu RP , generał dywizji Wojska Polskiego .

Absolwent Gimnazjum gen. Pawła Chrzanowskiego ^[1] w Warszawie ( 1907 ), przed I wojną światową członek organizacji wojskowo-niepodległościowych. W latach 1910 -1911 był komendantem Armii Polskiej . W latach 1914-1917 oficer w Legionach Polskich . Dowódca 6 pułku piechoty Legionów oraz czasowo III Brygady Legionów .

Od odzyskania niepodległości w listopadzie 1918 na różnych stanowiskach dowódczych w Wojsku Polskim: generał kwatermistrz frontu i armii, 17 lipca 1920 mianowany został II zastępcą szefaSztabu Generalnego - głównym Kwatermistrzem. W listopadzie tego roku stanął na czele Ekspozytury Ministerstwa Spraw Wojskowych powołanej do koordynowania spraw demobilizacyjnych. Równocześnie powierzono mu funkcję szefa Oddziału IV Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych.

1 maja 1920 Naczelny Wódz Pierwszy Marszałek Polski Józef Piłsudski dekretem L. 2126, wydanym na podstawie Ustawy Sejmowej z dnia 2 sierpnia 1919 o ustaleniu starszeństwa i nadaniu stopni oficerskich w WP zatwierdził go z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu generała podporucznika^[2]. 3 maja 1922 zweryfikowany został w stopniu generała brygady ze starszeństwem z 1 czerwca 1919.

W latach 1921-1924 dowódca 28 DP , a w latach 1924-1925 szef Departamentu VII IntendenturyM.S.Wojsk.

1 grudnia 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiegoawansował go na generała dywizji ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 14 lokatą w korpusie generałów ^[3].

W październiku 1925 "przesunięty do dyspozycji Ministra Spraw Wojskowych z przeniesieniem służbowym z dniem 15 listopada tego roku na III Kurs Centrum Wyższych Studiów Wojskowych " ^[4]. W grudniu tego roku powołany został na stanowisko I zastępcy szefa Administracji Armii^[5].

Inspektor armii: 1926-1930 we Lwowie, 1932-1935 w Toruniu, 1935-1939 w Warszawie. W latach 1930–1932 minister robót publicznych w gabinetach Walerego Sławka i Aleksandra Prystora . 3 września 1939 mianowany szefem Polskiej Misji Wojskowej w Londynie – gdzie zostaje natychmiast oddelegowany dla interwencji w sprawie wywiązania się Wielkiej Brytanii z zobowiązań sojuszniczych wobec Polski. Interwencje Norwid-Neugebauera w Londynie w kwestii przyrzeczonej Polsce w maju 1939 ofensywy powietrznej RAF -u nad Niemcami są bezskuteczne. Funkcję Szefa Misji Wojskowej sprawował do stycznia 1940 r. Od października 1942 do demobilizacji w 1947 Szef Administracji Polskich Sił Zbrojnych . Po demobilizacji pozostał na emigracji, osiedlając się w Kanadzie

 

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Niepodległości
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie
• Znak oficerski "Parasol"
• Krzyż Oficerski Legii Honorowej

[Koloman]

11 godzin temu, Tosiek16 napisał:

5. tytularny gen. brygady Stanisław Niklas

Super fotografie, brawo!!!!!!

Więcej na temat służby i działalności przedwojennej (oczywiscie przed I-ą Wojną Światową) Stanisława Niklasa

znaleźć można w internecie. Przedstawiale się ona jak niżej:

Urodził się 1 maja 1864 w Gawłuszowicach, w ówczesnym powiecie mieleckim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Franciszka (1826–1889), dyrektora szkoły, i Teodozji (1836–1901).

W 1880, po ukończeniu pięciu klas gimnazjum, wstąpił do Szkoły Kadetów Piechoty w Łobzowie, a później został przeniesiony do Szkoły Kadetów Piechoty w Královo Pole niem. Karthaus (Königsfeld bei Brünn).

Jesienią 1894 rozpoczął zawodową służbę wojskową w cesarskiej i królewskiej Armii. Został wcielony do Węgierskiego Pułku Piechoty Nr 6, który wówczas stacjonował w Sarajewie. W 1886 został przeniesiony do cesarsko-królewskiej Obrony Krajowej i przydzielony do kadry instruktorskiej 56 Galicyjskiego Batalionu Piechoty Obrony Krajowej „Kolbuszów” w Kolbuszowej, a od 1887 w Rzeszowie. W 1889 został przeniesiony do 70 Batalionu Obrony Krajowej „Buczacz” w Stanisławowie. W 1894 został przeniesiony do rezerwy i przydzielony w rezerwie do 20 Pułku Piechoty Obrony Krajowej „Stanisławów” w Stanisławowie.

W latach 1912–1914 był urzędnikiem straży skarbowej zatrudnionym w c. k. Dyrecji 6. Okregu Skarbowego w Krakowie na stanowisku kierownika sekcji, w randze starszego komisarza I klasy. Równocześnie był członkiem Rady Nadzorczej Spółki kredytowej członków Towarzystwa wzajemnych ubezpieczeń w Krakowie.

W czasie służby awansował na kolejne stopnie: kadeta piechoty (starszeństwo z 1 września 1894), kadeta piechoty–zastępcy oficera (1885), podporucznika (1 maja 1888), porucznika (1 listopada 1891), kapitana 2. klasy rezerwy (1 listopada 1899), majora rezerwy (1 listopada 1913) i podpułkownika rezerwy (1 listopada 1915)^[22].

22 maja 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu pułkownika piechoty, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej. Pełnił wówczas służbę w Dowództwie Okręgu Generalnego Kraków. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 3. lokatą w korpusie oficerów kontrolerów. 16 lipca 1922 w Katowicach był jednym z uczestników uroczystości, którzy podpisali akt objęcia Górnego Śląska przez Polskę.

Z dniem 31 października 1923 został przeniesiony w stan spoczynku, w stopniu tytularnego generała brygady. Na emeryturze mieszkał w Krakowie.

Zmarł 11 września 1943 w Krakowie. Został pochowany w grobie rodzinnym na Cmentarzu Rakowickim.

W latach 1919-1920 Stanisław Ignacy Witkiewicz sportretował Stanisława Niklasa i kilku członków jego rodziny, prawdopodobnie w rewanżu za gościnę w Krakowie.

Ordery i odznaczenia

W czasie służby w c. k. Obronie Krajowej otrzymał:

• Krzyż Rycerski Orderu Franciszka Józefa z mieczami i dekoracją wojenną,
• Brązowy Medal Zasługi Wojskowej na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej,
• Złoty Krzyż Zasługi Cywilnej z Koroną.

[formoza58]

Tutaj wesoło ze zdjęciami nie będzie. Szukałem, nie znalazlem...

2.Tomasz Nejman

 

 

 

Urodził się 26 listopada 1867 w Wilnie. Był synem Romualda i Koletty z Aleksandrowiczów. Po ukończeniu gimnazjum w rodzinnym mieście dostał się na Wydział Mechaniczny w Morskiej Szkole Inżynierii w Kronsztadzie. W 1888 zakończył naukę i rozpoczął służbę w rosyjskiej Cesarskiej Marynarce Wojennej, podczas której odbył w 1891 kurs elektrotechniczny. Był również absolwentem Wydziału Mechanicznego Akademii Morskiej w Petersburgu z 1894.

Początkowo pływał na okrętach Floty Bałtyckiej jako młodszy oficer mechanik, pomocnik starszego oficera mechanika, oficer mechanik oraz starszy oficer mechanik. Służył podczas wojny rosyjsko-japońskiej - wziął udział w w bitwie pod Cuszimą, na nieopancerzonym krążowniku „Ałmaz”, który jako jeden z trzech okrętów rosyjskich zdołał przedrzeć się do Władywostoku. Ostatnią jednostką pływającą, na której służył był krążownik pancerny „Riurik” Floty Bałtyckiej. W 1912 zakończył służbę na morzu i został członkiem stałym w Komisji Budowy Okrętów dla Floty Czarnomorskiej. Na stanowisku tym pracował do końca I wojny światowej, awansując w 1915 na generała majora floty.

]

W 1919 przybył na odrodzone ziemie polskie, ale nie został zakwalifikowany do służby czynnej w Siłach Zbrojnych. Otrzymał natomiast stopień generała podporucznika marynarki rezerwy, a po weryfikacji w 1921 przemianowano go na kontradmirała w stanie spoczynku. Na stałe zamieszkał ponownie w Wilnie, gdzie zaprzyjaźnił się z kontradmirałem Michałem Borowskim. Aktywnie wspierał działalność Ligi Morskiej i Kolonialnej, w której był członkiem Zarządu Okręgowego. Po wkroczeniu do Wilna Armii Czerwonej w 1939 został internowany. Zmarł w 1942.

[formoza58]

Podobnie było i w tym przypadku...

8.Wiktor Niesiołowski

 

Urodził się 4 września 1868 w Opawie. Był starszym bratem Jana, także generała brygady. Po ukończeniu czterech klas gimnazjum w Rzeszowie, kontynuował naukę w Niższej Wojskowej Szkole Realnej w Koszycach, a następnie w Wyższej Wojskowej Szkole Realnej w Hranicach. W 1888 roku ukończył Techniczną Akademię Wojskową w Wiedniu i został przydzielony do Pułku Inżynieryjnego w Ołomuńcu. W latach 1891–1893 był słuchaczem Wyższego Kursu Inżynieryjnego w Wiedniu (niem. Höherer Genie-Curs). W 1893, po ukończeniu kursu, został przeniesiony do Batalionu Pionierów Nr 11 w Przemyślu i przydzielony do Dyrekcji Inżynierii i Fortyfikacji w Krakowie. W następnym roku został odkomenderowany na studia na Fakultecie Filozoficznym Uniwersytetu Wiedeńskiego. 1 września 1896 został przydzielony do Technicznej Akademii Wojskowej w Wiedniu (od 1904 w Mödling) na stanowisko wykładowcy mechaniki i fizyki. Równocześnie wykładał nauki przyrodnicze w Szkole Wojennej w Wiedniu. W czasie I wojny światowej służył w sztabach wyższych dowództw na frontach: rosyjskim, rumuńskim i włoskim. W czasie służby w c. i k. Armii awansował kolejno na stopień: podporucznika (1 września 1888 roku), porucznika (1 maja 1890 roku) i pułkownika (1 sierpnia 1917 roku).

14 czerwca został mianowany szefem Instytutu Wojskowo-Technicznego z uprawnieniami szefa departamentu w Ministerstwa Spraw Wojskowych. 1 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu generała podporucznika, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej^[9]. W październiku 1921 roku został mianowany komendantem Wydziału Wojskowego przy Politechnice Lwowskiej^[. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 9. lokatą w korpusie generałów. 30 kwietnia 1924 roku został mianowany członkiem Oficerskiego Trybunału Orzekającego. Z dniem 31 października 1924 roku został przeniesiony w stan spoczynku. Mieszkał w Mödling pod Wiedniem. Zmarł 7 kwietnia 1945 roku w Mödling.

 

Ordery i odznaczenia

• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921 „Polska Swemu Obrońcy”
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległośc
• Order Korony Żelaznej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami^[
• Krzyż Rycerski Orderu Franciszka Józefa
• Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy z dekoracją wojenną i miecza
• Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej na czerwonej wstążce
• Krzyż za 25-letnią służbę wojskową dla oficerów
• Brązowy Jubileuszowy Medal Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych
• Krzyż Jubileuszowy Wojskowy

[Sedco Express]

gen.ppor. Wiktor Marian Niesiołowski - Gawin

[Sedco Express]

gen.dyw. Adolf Adam Nowotny - Lachowicki - Czechowicz

[formoza58]

Piękna kropka nad " i", Sedco 

No to " N" w komplecie.

[Koloman]

Do tego kompletu wstawiam rozszerzoną biografię kontradmirała Nejmana.

Nejman Tomasz / Нейман Томас Ромуальдович

generał-major rosyjskiej Marynarki Wojennej (MW), kontradmirał rezerwy polskiej MW.

Urodził się 13/25 listopada 1867 r. w Wilnie (gub. wileńska). Jego rodzicami byli Romuald i Koleta z domu Aleksandrowicz. Był wyznania rzymskokatolickiego. Po ukończeniu gimnazjum w Wilnie (według innych danych w Wołogdzie), gdzie w 1884 r. złożył maturę, rozpoczął studia na Wydziale Mechanicznym Morskiej Szkoły Inżynieryjnej Cesarza Mikołaja I [Морское инженерное училище Императора Николая I] w Kronsztadzie – specjalistycznej uczelni wojennomorskiej o statusie szkoły wyższej, kształcącej oficerskie kadry techniczne marynarki wojennej. Ukończył ją w 1888 r. w stopniu młodszego inżyniera mechanika, równorzędnym miczmanowi w korpusie morskim. Do stycznia 1905 r. oficerowie pełniący służbę w korpusie inżynierów mechaników nosili stopnie obowiązujące w cywilnej służbie państwowej, w latach 1905–1913 stopnie obowiązujące w wojskach lądowych; w 1913 r. nastąpiło ujednolicenie stopni w obu korpusach osobowych floty. W ramach szkolenia specjalistycznego dla oficerów marynarki wojennej w 1891 r. Nejman ukończył specjalny kurs mechanizmów torpedowych. Zwieńczeniem jego edukacji wojskowej były studia odbyte w latach 1894–1896 na Wydziale Mechanicznym Mikołajewskiej Akademii Morskiej [Николаевская морская академия] (MAM) w Petersburgu. Uczelnia ta zajmowała najwyższe miejsce w rosyjskim wojskowym szkolnictwie morskim, a dyplom jej ukończenia stanowił przepustkę do elity marynarki wojennej. Podczas I wojny światowej (1914–1918) absolwenci MAM pełnili odpowiedzialne funkcje dowódczo-sztabowe, byli wśród nich m.in.: admirałowie Nikołaj O. von Essen (1860–1915) – dowódca Floty Bałtyckiej w latach 1914–1915, Aleksandr I. Rusin (1861–1956) – szef Sztabu Generalnego MW w latach 1914–1917 i szef Sztabu Polowego MW Naczelnego Wodza w latach 1916–1917, Aleksandr W. Niemitz (1879–1967) – dowódca Floty Czarnomorskiej w 1917 r. oraz kontradmirał Boris P. Dudorow (1882–1965) – dowódca lotnictwa morskiego Floty Bałtyckiej w latach 1914–1917.

Od 1885 r. Nejman służył w MW Imperium Rosyjskiego. Po ukończeniu Morskiej Szkoły Inżynieryjnej rozpoczął służbę w korpusie inżynierów mechaników Floty Bałtyckiej. W latach 1888–1891 pływał na awizie „Ałmaz” [Алмаз] oraz krążowniku pancernym „Riurik” [Рюрик], pełniąc funkcję oficera-mechanika. W 1894 r. awansował na równorzędny lejtnantowi w korpusie morskim stopień pomocnika starszego inżyniera mechanika. Po ukończeniu studiów w MAM otrzymał przydział na pancernik „Impierator Aleksandr II” [Император Александр II]. W latach 1896–1902 uczestniczył w zagranicznych rejsach szkolnych, podczas których szkolił odbywających praktyki morskie gardemarynów Korpusu Morskiego. W 1902 r. został awansowany na stopień starszego inżyniera mechanika (odpowiednik kapitana-lejtnanta w korpusie morskim). W latach 1903–1908 służył na nowo wybudowanym krążowniku II rangi „Ałmaz” (przeklasyfikowanym w 1906 r. na awizo). Po wybuchu wojny rosyjsko-japońskiej (1904–1905) krążownik ten wysłano w składzie II Eskadry Oceanu Spokojnego pod dowództwem wiceadmirała Zinowija P. Rożestwienskiego (1848–1909) z odsieczą dla Port Arthur. 14–15/27–28 maja 1905 r. Nejman uczestniczył w bitwie pod Cuszimą. Pomimo odniesionych w tym starciu uszkodzeń „Ałmaz” uniknął zatopienia i zdołał się przedrzeć do bazy we Władywostoku. Za zasługi bojowe odznaczono wówczas Nejmana Orderem św. Włodzimierza IV kl. z mieczami i kokardą oraz awansowano na stopień podpułkownika (stopień równorzędny kapitanowi 2. rangi w korpusie morskim). W 1908 r. przeniesiony został na krążownik pancerny „Riurik”, na którym na stanowisku starszego oficera-mechanika zakończył służbę na morzu. 8/21 grudnia 1908 r. otrzymał awans na pułkownika (stopień równorzędny kapitanowi 1. rangi w korpusie morskim).

Jako oficer posiadający wysokie kwalifikacje, doświadczenie i wieloletnią praktykę morską 31 stycznia/12 lutego 1912 r. Nejman przeniesiony został do Nikołajewa na stanowisko stałego członka Komisji Nadzoru Budowy Okrętów dla Floty Czarnomorskiej. 28 marca/10 kwietnia 1913 r. został kapitanem 1. rangi, a 6/19 grudnia 1915 r. awansował na stopień generała-majora. Na powierzonym mu stanowisku pozostał do końca I wojny światowej. Po przewrocie bolszewickim 1917 r. i wybuchu wojny domowej w Rosji zaciągnął się w sierpniu 1918 r. do walczącej z bolszewikami Armii Ochotniczej (od stycznia 1919 r. Siły Zbrojne Południa Rosji) gen. Antona I. Denikina (1872–1947). Wyznaczony przez Denikina na przewodniczącego Komisji Marynarki Wojennej pozostał na tym stanowisku do końca lutego 1919 r., po czym poprosił o dymisję i wyjechał do odrodzonej Polski.

W kraju przeszedł weryfikację w stopniu generała-podporucznika Wojska Polskiego ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 r. i został przydzielony do rezerwy generalskiej. W 1921 r. przeniesiono go do korpusu morskiego i przemianowano na kontradmirała. Będąc już w stanie spoczynku, osiadł na stałe w Wilnie, gdzie czynnie włączył się w działalność Ligi Morskiej i Rzecznej (LMiR; od października 1930 r. – Liga Morska i Kolonialna) – organizacji społecznej stawiającej sobie za cel propagowanie spraw morskich wśród społeczeństwa polskiego, działającej m.in. na rzecz rozbudowy floty morskiej i rzecznej. W latach 20. XX w. był członkiem Zarządu Okręgowego LMiR w Wilnie. W okresie międzywojennym w mieście tym zamieszkiwało wielu emerytowanych oficerów byłej Rosyjskiej Cesarskiej MW, z którymi Nejman utrzymywał kontakty towarzyskie. Byli to m.in. wiceadmirał Henryk Cywiński (1855–1938), kontradmirał Michał Aleksander Borowski (1872–1939) oraz gen. Tadeusz Bobrowski (1873–1930). Po agresji Związku Sowieckiego na Polskę (17 września 1939) został aresztowany przez NKWD i wywieziony z Wilna.
Był żonaty z Wandą Borowską, z którą miał syna Stefana.

Data śmierci oraz miejsce pochówku Nejmana pozostają nieznane. Prawdopodobnie zmarł (lub został zamordowany) w więzieniu sowieckim w Mińsku białoruskim w 1940 r. (lub 1942). Według niektórych badaczy został wywieziony do obozu w Kozielsku i zamordowany w Katyniu (1940).

Odznaczony był rosyjskimi orderami: św. Włodzimierza IV kl. z mieczami i kokardą (1905), św. Stanisława II kl. (1909), św. Anny II kl. (1913), św. Włodzimierza III kl. (1915), a także Krzyżem Kawalerskim francuskiej Legii Honorowej (1900).

Jeśli chodzi o fotografię Tomasza Nejmana to też na taką nie trafilem.

Ale na rosyjskim forum wojennomorskim zamieszczono fotografię absolwentow Mikołajewskiej Akademii Morskiej z roku 1896 z uwagą, że jest na niej też Tomasz Nejman ale niestety bez wskazania który to.

 

[formoza58]

No to jak, robimy antrakt między literami?

[otton1]

Godzinę temu, formoza58 napisał:

No to jak, robimy antrakt między literami?

Oczywiście!!!!!!!!!

Przede wszystkim trzeba ustalić listę na literę "O".

Poza tym uzupełnienia dotyczące poprzednich liter - uzbierało się tego trochę i nie ma co ich trzymać do konca.

Proponuję rozpoczęcie litery "O" w dniu 14.02 godz.00:01.

[otton1]

I taka ciekawostka: rosyjska notka biograficzna dotycząca Tomasza Nejmana.

Zwróćcie uwagę na ostatnie zdanie.

Нейман Томас Ромуальдович, р. 13 нояб. 1867. Образование: МИУ 1885, МОА 1896. Офицер корпуса инженеров-механиков флота. Старший инженер-механик с 1902, полковник с 1908, генерал-майор с 1915. С 1903 старший механик посыльного судна «Алмаз», с 1908 — крейсера «Рюрик», с 1912 по 1917 член Комиссии для наблюдения за постройкой кораблей в Черном море. Во время Гражданской войны — в Вооруженных силах Юга России. К лету 1921 в Константинополе. Ум. в эмиграции.
 

[formoza58]

17 minut temu, otton1 napisał:

Przede wszystkim trzeba ustalić listę na literę "O".

Poza tym uzupełnienia dotyczące poprzednich liter - uzbierało się tego trochę i nie ma co ich trzymać do konca.

Proponuję rozpoczęcie litery "O" w dniu 14.02 godz.00:01

Oczywista oczywistość, jak to po skończeniu kolejnej litery ;-) Rozpoczęcie ?... Dla mnie może być 14.02 i godz. 00:01, a nawet  00:02 ;-) 

[formoza58]

Roman Abraham w CK armii, w 1916 i podczas zajmowania Zaolzia w 1938 roku...

[formoza58]

Gen . Anders na zawodach w Hrubieszowie.

[formoza58]

Gen. Berbecki.

[Koloman]

Ciekawa fotografia legionowa z 1916 roku;

jest na niej jeden aktualnie generał, później w WP i kilku pułkowników, po 1918 roku generałów w WP.

[formoza58]

Zdjęcie PRIMA 

               -----------------------------------------------------

Gen. Dzierżanowski.

 

[formoza58]

Gen. Dzierżykraj Stokarski.

[formoza58]

Poznań 1928 rok... Gen Medwanowski na święcie 7 batalionu saperów.

[formoza58]

Gen. Łuczyński i Mond odbierają defiladę w Krakowie.

[Tosiek16]

Kilka zdjęć gen. Jana Chmurowicza

1. w pełnej gali

2. po objęciu 15 DP z poprzednikiem gen. W. Thommee i sztabem

3. z wizytą u Edwarda

4. uroczystość w Starej Wsi 1938

 

[formoza58]

Gen. Mond na ćwiczeniach 40 PP " Dzieci Lwowskich".

[formoza58]

Gęn. Malinowski, zdjęcie wcześniejsze, gdy był pułkownikiem.

[Koloman]

Generał Józef Haller w Paryżu i spotkanie z Idzikowskim i Kubalą.

[formoza58]

Gen. Mond i jeszcze nie generał Abraham, na rocznicowych uroczystościach we Lwowie.